Αν στο παρελθόν μου έλεγε κάποιος ότι θα έγραφα άρθρο για να περιγράψω την πολιτική αποτυχία του πειράματος της ΕΕ, ίσως να τον θεωρούσα υπερβολικό.
Σήμερα όμως, η κατάσταση και τα δεδομένα έχουν ανατρέψει εκ βάθρων την άποψη που πίστευα. Η ΕΕ έχει αποτύχει και έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους λαούς της Ευρώπης.
Υποτίθεται πως η ΕΕ θα ήταν μια ένωση λαών και κρατών με στόχο την ευημερία , με όρους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς. Επίσης θεωρητικά θα προήγαγε τον πολιτισμό μέσα από τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και θα έχτιζε ένα νέο πλαίσιο εντός της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ασφαλείς και η δημοκρατία θα ήταν ο μόνος άξονας άσκησης εξουσίας.
Στην πράξη τα τελευταία χρόνια, ο πολιτισμός έχει υποχωρήσει, η δημοκρατία δεν θεωρείται απαραίτητη, και οι πραγματικές ανάγκες των λαών της, μάλλον έχουν ξεχαστεί.
Οι αποφάσεις των οργάνων της ΕΕ, οδηγούν πλέον στα εξής συμπεράσματα:
- Να προηγούνται στην λήψη αποφάσεων ΕΕ οι τεχνοκράτες έναντι των εκλεγμένων πολιτικών.
- Να παραμερίζονται και να αγνοούνται στην πράξη , οι πραγματικές δυνατότητες κάθε επιμέρους χώρας προκειμένου να ισοπεδωθούν κάτω από μια «ενιαία» πολιτική και οικονομική γραμμή.
- Να υποστηρίζονται και να προηγούνται τα ιδιωτικά συμφέροντα σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, με το πρόσχημα της οικονομικής ανάπτυξης.
- Να έχει περιοριστεί ουσιαστικά, η αυτονομία και η ανεξαρτησία του κάθε κράτους μέλους.
- Να έχει αποδυναμωθεί σε σημείο που να καθίσταται αμελητέα η γνώμη της κοινωνίας σε τοπικό, εθνικό ή ακόμα και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι δε διαδικασίες που υποτίθεται είναι για να μεταφέρεται η γνώμη των «από κάτω» , προς τα «πάνω» είναι σε αρκετές περιπτώσεις, στην καλύτερη περίπτωση προβληματικές, και στην χειρότερη απλά προσχηματικές.
Αποτέλεσμα, η ΕΕ από ένωση λαών να έχει καταλήξει σε μια ιδιόμορφη εμπορική ενιαία(;) αγορά. Αυτό βέβαια δεν θα ήταν άσχημο , με την προϋπόθεση ότι το οικονομικό κέρδος , δεν θα ήταν αυτοσκοπός, και ότι θα υπήρχε ένας πραγματικός ελεγκτικός μηχανισμός για να αποτρέπει και να περιορίζει ,κρατικές ή ιδιωτικές αυθαιρεσίες. Φαινόμενα που εκφράζονται μέσα από πρακτικές , όπως ας πούμε πχ από τις ηγεμονικές τάσης της Γερμανίας και την λειτουργία της Siemens.
Παραδείγματα προς αποφυγή είναι το ευρώ, οι περίφημες ΚΑΠ, οι ΕΟΖ, όπως και το πώς λειτουργεί η ΕΚΤ. Περιοριστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν αρνητικά στην εγχώρια εθνική παραγωγή και στην ουσία την καθοδηγούν όχι βάση των αναγκών της κάθε κοινωνίας, αλλά των κυρίαρχων συμφερόντων ορισμένων ετέρων μας.
Ειδικά για την χώρα μας , έχει καταλήξει η ΕΕ, να είναι θηλιά στους λαιμούς όλων μας, όχι μόνο για το χρέος, και για τις πολιτικές που εφαρμόζονται για να το αντιμετωπίσουν, αλλά ακόμα και οι περίφημες επιδοτήσεις, γιατί τις πληρώνουμε τελικά πολλαπλώς.
Στο σημείο αυτό , σημειώστε ότι δεν γράφω όλα αυτά επειδή είμαι αντίθετος με την ιδέα της ΕΕ. Κάθε άλλο, απλά βλέπω πως την έχουν μετασχηματίσει , και απογοητεύομαι γιατί οι εκλεγμένοι πολιτικοί, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενδιαφέρονται για ισορροπίες , μικροπολιτικές και συμβιβασμούς, και που στην ουσία με τις πρακτικές αυτές, φαλκιδεύουν το κοινό ευρωπαϊκό όραμα, της Ευρώπης των Λαών.
Προσωπικά θεωρώ ότι το πείραμα έχει πλέον αποτύχει. Ίσως να υπάρχει χρόνος να γίνουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει ρήξη με την μέχρι τώρα πολιτική κατεύθυνση, και αυτή είναι μια πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη επιλογή για το υπάρχον πολιτικό προσωπικό.
Σήμερα όμως, η κατάσταση και τα δεδομένα έχουν ανατρέψει εκ βάθρων την άποψη που πίστευα. Η ΕΕ έχει αποτύχει και έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους λαούς της Ευρώπης.
Υποτίθεται πως η ΕΕ θα ήταν μια ένωση λαών και κρατών με στόχο την ευημερία , με όρους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς. Επίσης θεωρητικά θα προήγαγε τον πολιτισμό μέσα από τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και θα έχτιζε ένα νέο πλαίσιο εντός της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ασφαλείς και η δημοκρατία θα ήταν ο μόνος άξονας άσκησης εξουσίας.
Στην πράξη τα τελευταία χρόνια, ο πολιτισμός έχει υποχωρήσει, η δημοκρατία δεν θεωρείται απαραίτητη, και οι πραγματικές ανάγκες των λαών της, μάλλον έχουν ξεχαστεί.
Οι αποφάσεις των οργάνων της ΕΕ, οδηγούν πλέον στα εξής συμπεράσματα:
- Να προηγούνται στην λήψη αποφάσεων ΕΕ οι τεχνοκράτες έναντι των εκλεγμένων πολιτικών.
- Να παραμερίζονται και να αγνοούνται στην πράξη , οι πραγματικές δυνατότητες κάθε επιμέρους χώρας προκειμένου να ισοπεδωθούν κάτω από μια «ενιαία» πολιτική και οικονομική γραμμή.
- Να υποστηρίζονται και να προηγούνται τα ιδιωτικά συμφέροντα σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, με το πρόσχημα της οικονομικής ανάπτυξης.
- Να έχει περιοριστεί ουσιαστικά, η αυτονομία και η ανεξαρτησία του κάθε κράτους μέλους.
- Να έχει αποδυναμωθεί σε σημείο που να καθίσταται αμελητέα η γνώμη της κοινωνίας σε τοπικό, εθνικό ή ακόμα και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι δε διαδικασίες που υποτίθεται είναι για να μεταφέρεται η γνώμη των «από κάτω» , προς τα «πάνω» είναι σε αρκετές περιπτώσεις, στην καλύτερη περίπτωση προβληματικές, και στην χειρότερη απλά προσχηματικές.
Αποτέλεσμα, η ΕΕ από ένωση λαών να έχει καταλήξει σε μια ιδιόμορφη εμπορική ενιαία(;) αγορά. Αυτό βέβαια δεν θα ήταν άσχημο , με την προϋπόθεση ότι το οικονομικό κέρδος , δεν θα ήταν αυτοσκοπός, και ότι θα υπήρχε ένας πραγματικός ελεγκτικός μηχανισμός για να αποτρέπει και να περιορίζει ,κρατικές ή ιδιωτικές αυθαιρεσίες. Φαινόμενα που εκφράζονται μέσα από πρακτικές , όπως ας πούμε πχ από τις ηγεμονικές τάσης της Γερμανίας και την λειτουργία της Siemens.
Παραδείγματα προς αποφυγή είναι το ευρώ, οι περίφημες ΚΑΠ, οι ΕΟΖ, όπως και το πώς λειτουργεί η ΕΚΤ. Περιοριστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν αρνητικά στην εγχώρια εθνική παραγωγή και στην ουσία την καθοδηγούν όχι βάση των αναγκών της κάθε κοινωνίας, αλλά των κυρίαρχων συμφερόντων ορισμένων ετέρων μας.
Ειδικά για την χώρα μας , έχει καταλήξει η ΕΕ, να είναι θηλιά στους λαιμούς όλων μας, όχι μόνο για το χρέος, και για τις πολιτικές που εφαρμόζονται για να το αντιμετωπίσουν, αλλά ακόμα και οι περίφημες επιδοτήσεις, γιατί τις πληρώνουμε τελικά πολλαπλώς.
Στο σημείο αυτό , σημειώστε ότι δεν γράφω όλα αυτά επειδή είμαι αντίθετος με την ιδέα της ΕΕ. Κάθε άλλο, απλά βλέπω πως την έχουν μετασχηματίσει , και απογοητεύομαι γιατί οι εκλεγμένοι πολιτικοί, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενδιαφέρονται για ισορροπίες , μικροπολιτικές και συμβιβασμούς, και που στην ουσία με τις πρακτικές αυτές, φαλκιδεύουν το κοινό ευρωπαϊκό όραμα, της Ευρώπης των Λαών.
Προσωπικά θεωρώ ότι το πείραμα έχει πλέον αποτύχει. Ίσως να υπάρχει χρόνος να γίνουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει ρήξη με την μέχρι τώρα πολιτική κατεύθυνση, και αυτή είναι μια πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη επιλογή για το υπάρχον πολιτικό προσωπικό.
