Μετά από συστηματική και προμελετημένη πολιτική σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας, με τα αποθεματικά των ταμείων μεταξύ χρηματιστήριου, δομημένων ομολόγων και νησιών Cayman, το κατά 50% κούρεμα του PSI, και την στοχευμένη οικονομική κρίση, τα επαγγελματικά ταμεία και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες στο όνομα της «διασφάλισης» των συντάξεων και των παροχών όπως φαίνεται στα άμεσο μέλλον, το 2014, θα αποτελούν τον β’ πυλώνα στήριξης του ασφαλιστικού συστήματος.
Ο Διοικητής του ΙΚΑ ζητά την «εθνική κοινωνική συμμαχία για το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης» με την ανάγκη δημιουργίας εναλλακτικών-προσωπικών επιλογών θεμελίωσης επιπρόσθετων ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέσω επαγγελματικών ταμείων και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.
Εκφράζουμε τη θλίψη μας γι αυτήν την τοποθέτηση αναλογιζόμενοι την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, οι εργαζόμενοι, και οι συνταξιούχοι και θεωρούμε ότι αν μέσω λιτότητας και φτώχιας στην κυριολεξία, η υποχρεωτική από ότι διαφαίνεται ένταξη των εργαζομένων σε επαγγελματικά ταμεία και στην ιδιωτική ασφάλιση είναι εκ προοιμίου αδύνατη.
Δημιουργούνται και τα εξής ερωτήματα:
Πυλώνας ιδιωτικής ασφάλισης με ασφαλιστικές εταιρείες πτωχευμένες ή στα πρόθυρα πτώχευσης, που εν τω μέσω της νυκτός άφησαν 250.000 και πλέον ασφαλισμένους ξεκρέμαστους, πώς είναι δυνατόν το κράτος να εγγυάται γι’ αυτές τις επιχειρήσεις ενώ δεν μπορεί το ίδιο να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του;
Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται; Ποιούς εν τέλει ωφελεί η κρίση;
Με το πρόσφατο παράδειγμα της προχειρότητας του στησίματος του ΕΟΠΥΥ που κατέστη χρεοκοπημένος και ζημιογόνος εν τη γενέσει του, και την προσπάθεια να αποτελέσει αγοραστή υπηρεσιών υγείας από τον ιδιωτικό τομέα, με την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή, και περικοπές δαπανών από τους ασφαλισμένους, είναι πολύ εύκολο να αξιολογηθούν τα συμπεράσματα.
Αν το ΙΚΑ, αν το κράτος, δεν κατόρθωσε με τόσα εκατομμύρια ασφαλισμένους να αποδίδει τα αναμενόμενα, τους κόπους μιας ζωής των εργαζομένων, λυπούμαστε, αλλά δεν πειθόμεθα για τις προθέσεις των πολυεθνικών ή και εγχώριων κερδοσκοπικών ιδιωτικών εταιρειών. Αν δεν κάνουμε λάθος, εικάζεται ότι η αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ξεκίνησε από κάποιες τέτοιες πολυεθνικές – κολοσσούς, οι οποίες όπως αποδείχτηκε εξυπηρετούσαν συμφέροντα ελαχίστων.
Είναι χρέος όλων των εργαζομένων να υπερασπιστούν την Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, να ζητήσουν δικαιοσύνη γι αυτούς που προσφέρουν μέσω ασφαλιστικών εισφορών όλα αυτά τα χρόνια και περιμένουν τώρα ανταπόκριση, που βρίσκονται στην σύνταξη. Είναι χρέος για εμάς που βρισκόμαστε στην εργασία προς τους εαυτούς μας και προς τις επόμενες γενεές, η διεκδίκηση των δεδουλευμένων, στην ουσία η διεκδίκηση της αξιοπρεπούς κρατικής σύνταξης και η επιβίωση του ασφαλιστικού μας συστήματος με δίκαιο και ανταποδοτικό χαρακτήρα.
