Η ελληνική κοινωνία βιώνει τις πιο κρίσιμες στιγμές της μετά την κατοχή και τον εμφύλιο. Η οικονομική κρίση ήρθε να αναδείξει προβλήματα...
και παθογένειες βαθειά ριζωμένα στο DNA του Έλληνα.
Ταυτόχρονα, όμως ήρθε να μας δείξει ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ακόμα και τώρα πολίτες και πολιτικοί πιστεύουν πως έχουν το αλάθητο της κρίσης ή της επιλογής αντίστοιχα. Εξακολουθούμε, ακόμα και σήμερα, στην αυγή του 2014, να μιλάμε και να συμπεριφερόμαστε στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή με όρους του 1980.
Φωνάζουμε για τους κακούς πολιτικούς τους οποίους όμως εμείς εκλέξαμε. Μας εξοργίζει η οικογενειοκρατία στην ελληνική πολιτική σκηνή, την οποία με την ψήφο μας τη συντηρούμε. Διαμαρτυρόμαστε ότι στο προσκήνιο είναι συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι, τη στιγμή που εμείς δεν επιλέγουμε το νέο.
Και δεν είναι μόνο στα κόμματα αυτή η εικόνα. Ακόμα και στις τοπικές κοινωνίες σε δημαρχιακούς θώκους ή στις νεοσύστατες περιφέρειες επιλέγουμε «παραδοσιακά». Στα λόγια επιζητούμε το νέο αλλά στην πράξη μας τρομάζει. «Δεν έχει εμπειρία διοίκησης», λένε όσοι τους βολεύει το υπάρχον σκηνικό, είδαμε βέβαια την προκοπή από τους «έμπειρους» είναι η ανταπάντηση.
Αν η κοινωνία με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα δεν αποφασίσει να κάνει την υπέρβαση της άμεσα πιστεύω πως δεν θα το κάνει ποτέ. Σαν σκεπτόμενοι πολίτες οφείλουμε να παρακινήσουμε και να επιβάλλουμε νέα πρόσωπα και νέα φιλοσοφία στην άσκηση οποιασδήποτε μορφής εξουσία.
Ο καθένας μπορεί να βάλει και από ένα μικρό λιθαράκι ώστε να αλλάξει το σκηνικό στη πατρίδα μας, με νέους, άφθαρτους και όρεξη για προσφορά ανθρώπους γιατί η κρίση κάποια στιγμή θα είναι παρελθόν ας έχουμε φροντίσει όμως να βρίσκονται στο τιμόνι τα ικανά εκείνα πρόσωπα που θα διαχειριστούν το μέλλον των επόμενων γενεών.
