Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ων και όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να ζήσει μόνος του και χωρίς τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων είναι είτε Θεός είτε αγρίμι...
Και είχε απόλυτο δίκαιο.
Αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου θα παρατηρήσουμε ότι η σημερινή του επιβίωση οφείλετε στην συγκρότηση κοινωνιών. Η αλληλεξάρτηση των ανθρώπινων σχέσεων έγινε αναγκαία και η έννοια της μοναχικότητας ήταν αρεστή μόνο σε ορισμένους φιλοσόφους, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην πνευματική εξύψωση τους παρά στο να γευτούν λίγο από το νέκταρ της ζωής.
Στην εποχή μας βρισκόμαστε στην κορύφωση της συγκρότησης κοινωνιών, με τη δημιουργία τεράστιων πόλεων, όπου ο άνθρωπος μπορεί να απολαύσει όλες τις ανέσεις που επιθυμεί με την βοήθεια της τεχνολογίας, να επικοινωνήσει με ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης μέσα σε δευτερόλεπτα και να ενημερώνεται για οτιδήποτε συμβαίνει με τη βοήθεια μόλις ενός κουμπιού.
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως όλα αυτά είναι ιδανικά και πως στην σημερινή εποχή όλοι είναι ευτυχισμένοι. Κανένας δεν είναι μόνος του και όλοι έχουμε κάποιον να στηριχθούμε και να επιβιώσουμε. Ωστόσο τα μεγάλα ερωτήματα είναι τα εξής:
Ήμαστε αλήθεια ευτυχισμένοι; Έχουμε ανθρώπους κοντά μας που μας στηρίζουν αληθινά;
Κάποιος θα πει: « βεβαίως και έχω ανθρώπους κοντά μου. Επικοινωνώ με πολλούς. Έχω φίλους και από άλλες χώρες. Δες την σελίδα μου στο Facebook ή στο twitter». Ίσως έχει δίκιο. Ίσως να επικοινωνεί με τους περισσότερους από αυτούς μέσω του υπολογιστή. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως επικοινωνεί μαζί τους πίσω από μια οθόνη, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο ή όταν βρίσκεται κάπου μόνος του μέσω κάποιας εφαρμογής του κινητού του. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Η φράση κλειδί. Πλέον, έχει χαθεί η άμεση ανθρώπινη σχέση και επικοινωνία. Όλοι εξαρτώνται, από το ποιος τους ζήτησε να γίνουν φίλοι στο Facebook ή στο twitter ή ποιος τους έκανε like ή «τιτίβισμα» στη σελίδα τους, για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους. Να νιώσουν δεκτικοί στο σύνολο. Να νιώσουν ότι υπάρχουν. Να ξεφύγουν για κάποια λεπτά από τη βαριά σιωπή και το μαύρο συναίσθημα που δημιουργεί η μοναξιά.
Θα μπορούσαμε, αστειευόμενοι αλλά και σοβαροί ταυτόχρονα, να παραφράσουμε τον Ντεκάρτ λέγοντας «κάνω like, άρα υπάρχω».
Όλα γυρίζουν γύρω από την δικτυακή κοινωνική αναγνώριση μας σε ένα ψεύτικο ψηφιακό κόσμο. Σε ένα κόσμο απρόσωπο, όπου δεν κινδυνεύουμε να δείξουμε τα συναισθήματα μας και τον πραγματικό μας εαυτό αλλά παρουσιάζοντας μια κατά εμάς ιδανική και επιθυμητή προσωπικότητα χωρίς ψεγάδια στο όνομα της αποδοχής από αντίστοιχα εξιδανικευμένες προσωπικότητες, που στην πραγματικότητα είναι εξιδανικευμένα σάπιες. Σε ένα κόσμο, όπου νιώθουμε τόσο επιθυμητοί και έντονα κοινωνικοί αλλά την ίδια στιγμή ήμαστε έντονα μόνοι.
Παρόλα αυτά, όπως ειπώθηκε ήδη, ο άνθρωπος επιδιώκει τη κοινωνικότητα από την φύση του. Είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εξέλιξης γαρ. Για αυτό και μπορεί να βγει νικητής από τη μάχη με το ¨θηρίο¨ που λέγεται μοναχικότητα. Είναι πολύ απλό. Με απλές κινήσεις. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να κλείσει τον υπολογιστή, να κλείσει το κινητό. Να βγει έξω. Να απολαύσει τον ήλιο και την φύση. Να μιλήσει στους άλλους ανθρώπους. Να χαμογελά.
Εσύ ο ίδιος μπορείς να ζήσεις την πραγματική έννοια της κοινωνίας. Να ζήσεις την πραγματική έννοια της παρέας. Να ζήσεις την πραγματική έννοια της ζωής.
Στο χέρι σου είναι. Αρκεί να το προσπαθήσεις.
www.simvoulespsixis.com
