Είναι ίδιον της ανθρώπινης φυλής να μπλέκεται σε λαβυρίνθους. Ένας προσεκτικός μελετητής της ανθρώπινης ιστορίας μπορεί να διαπιστώσει με σχετική ευκολία ότι ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στο να μπερδεύεται στα γρανάζια συστημάτων που δημιούργησε για να τον εξυπηρετήσουν.
Το κράτος για παράδειγμα είναι μια πρώτη δημιουργία του ανθρώπου από τους αρχαίους χρόνους για την κατοχύρωση αγαθών όπως η ασφάλεια, η οργανωμένη ζωή και τα προϊόντα ενός εξελιγμένου πολιτισμού. Παρόλα αυτά το κράτος είχε από τότε ακόμη μετατραπεί σε μηχανισμό καταδυνάστευσης, εξωτερικών αντιπαλοτήτων και πολέμων, πλουτισμού ολίγων και εξουδένωσης πολλών. Φταίει το κράτος; Φανταστείτε τον κόσμο μας χωρίς αυτό. Φανταστείτε την αυριανή ημέρα όχι σε μια κοινωνία αγγέλων, αλλά εδώ και τώρα να ξημέρωνε χωρίς αστυνομία ή στρατό ή δικαστήρια. Τι θα συνέβαινε;
Το χρήμα και το τραπεζικό σύστημα, δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις συναλλαγές, την αποθήκευση πλούτου, τις επενδύσεις και πράγματι το έκαναν. Μολαταύτα μετατράπηκαν σε όργανο καταδυνάστευσης ολόκληρου του πλανήτη από λίγους και ισχυρούς. Φθάσαμε σε τέτοιο βαθμό “μπερδέματος”, ώστε να μην έχουμε σοβαρά προβλήματα στην πραγματική οικονομία (πολέμους, έλλειψη πόρων, φυσικές καταστροφές κλπ) και αυτή να στραγγαλίζεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που εφεύραμε, για να την εξυπηρετήσει! Φταίει το χρήμα;
Στους αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκυ υπάρχει ένα μονόπρακτο που ονομάζεται “Ο μεγάλος Ιεροεξεταστής” και είναι αποκαλυπτικό του ποιος φταίει για το μπέρδεμα αυτό. Ο Χριστός έρχεται στον κόσμο, αναπαύει τον λαό και ξανακηρύττει το λόγο Του, αλλά συλλαμβάνεται από τους Ρωμαιοκαθολικούς και οδηγείται ενώπιον του μεγάλου Ιεροεξεταστού. Εκείνος τον αναγνωρίζει και τον κατακεραυνώνει με έναν ισχυρό μονόλογο, στον οποίο τον κατηγορεί, γιατί έδωσε ελευθερία στους ανθρώπους, ενώ δεν την… αξίζουν και διατείνεται ότι τώρα είναι σωστά τα πράγματα που η ελευθερία αυτή έχει καταστρατηγηθεί.
Έτσι μέσα από κάθε σύστημα εκδηλώνεται η εμπάθεια πολλών ή λίγων ανθρώπων που το χρησιμοποιούν για την ικανοποίηση ιδιοτελών συμφερόντων εις βάρος του κοινού καλού. Ως λύση φαντάζει μια ανοικτή κοινωνία στην οποία ένα καλλιεργημένο πνευματικά σύνολο μπορεί -και θέλει- να μην επαναπαύεται μηχανιστικά στο σύστημα, αλλά να ελέγχει αν αυτό λειτουργεί για τον σκοπό που δημιουργήθηκε ή έχει εκτραπεί σε άλλες ατραπούς…
