Περασαν περιπου τεσσερις μηνες απο την επιστροφη στο σπιτι μου. Εδωσα χρονο στον εαυτο μου, να συλλαβω το μεγεθος της εμπειριας, και να αφομοιωσω τις σκεψεις με τις εικονες που ειχα.
Ολα ξεκινησαν το Φλεβαρη του 13′ . Μια μερα οπου γνωρισα εναν μοτο-ταξιδευτη, τον Ν. Καβουρα. Κανοντας κουβεντα για ταξιδια με μηχανες, μου δηλωσε πως ετοιμαζει ενα ταξιδι στη Σιβηρια. Δεν ειχα ιδεα πως μπορουσα να φτασω εκει πανω σε δυο τροχους. Ουσιαστικα μου φυτεψε -αθελα του- εναν σπορο, μεσα στο μυαλο και τη φαντασια μου. Μερες αργοτερα του ζητησα λεπτομερειες. Χαρτες, σημειωσεις και οδηγιες, ηθελα απλα να συνειδητοποιησω το μεγεθος του εγχειρηματος που θα εκανε. Πανω στη κουβεντα, τελειως αυθορμητα μου ξεφυγε η ερωτηση… “Θα σε πειραζε να γινω συνοδοιπορος σου”; Ηταν η αρχη της περιπετειας που δεν χωρουσε καν στη σκεψη μου.
Θεωρητικα το μονο μου προβλημα εκ’ πρωτης οψεως ηταν η ανευρεση των χρηματων. Στο κοστος εχουν συμπεριληφθει τα σερβις και τα ανταλλακτικα της μηχανης, τα απαραιτητα αξεσουαρ και ειδη κατασκηνωσης, ολα τα εγγραφα, βενζινη, τροφη και διανυκτερευση. Η λυση βρεθηκε με τη μορφη χορηγων. Βρεθηκαν ανθρωποι και εταιρειες που ηθελαν να με στηριξουν και να ζησουν εμμεσα το ονειρο του ταξιδιου μαζι μου.
Οταν πλεον ειχαν δρομολογηθει σχεδον τα παντα, σε κουβεντα με τον Νικο -για προσωπικους εκατερωθεν λογους- πηραμε την αποφαση, να μη κανουμε μαζι τελικα αυτο το ταξιδι. Για μενα ηταν δυσκολη αποφαση λογο οτι δεν ειχα την εμπειρια για ενα τετοιο εγχειρημα. Ομως μετα απο τοσα ξενυχτια μελετης πανω στον χαρτη, μου ηταν εξισου δυσκολο να κανω πισω. Θα το κανω βημα βημα, μερα με τη μερα και οσο αντεξω.
Στις 24 Ιουνιου, εβαλα μπροστα τον στοχο και αφησα πισω τις οποιες επιφυλαξεις ειχα. Το μονο που εμεινε ηταν να ζησω στο επακρο το ονειρο.
Ακολουθωντας το χρονοδιαγραμμα και τον χαρτη αρχισαν να περνανε οι μερες. Οι εικονες διαδεχονταν η μια την αλλη και ολο αυτο που ονειρευομουν αρχισε να περνει σαρκα και οστα. Για το μονο πραγμα που δε μπορεις να εισαι σιγουρος σε τετοιου ειδους εγχειρηματα ειναι, τι ανθρωπους θα συναντησεις και τι θα μπορεσουν να σου μεταδωσουν σε μια απλη καθημερινη συζητηση. Αυτο απο μονο του περικλειει ολη τη μαγεια ενος ταξιδιου. Στην περιπτωση μου γνωρισα πραγματικους ανθρωπους. Ανθρωπους που η λεξη ανιδιοτελεια αποτελει τον παρανομαστη οσων πρατουν στη ζωη τους. Σταθηκα τυχερος. Γυρισα πισω ποιο γεματος ως ανθρωπος.
Εβδομηντα εννια μερες στο δρομο, τρεις μηνες πριν αρχισει, μεχρι και τωρα, το ταξιδι κραταει. Μεγαλη και πρωτογνωρη εμπειρια για μενα, μου αφηνει μια πολυ γλυκια γευση. Για αυτους που δεν αντιλαμβανονται το ευρος και τη δυσκολια του εγχειρηματος, θα το παρομοιασω με εναν ορειβατη που θελει να φτασει στη κορυφη του Εβερεστ. Η απολαυση ερχεται οταν φτασεις στο στοχο, μεχρι εκεινο το σημειο περνας απο πολλες δοκιμασιες.
Συχνες ερωτησεις που μου κανουν…
Μονος ή με παρεα; Δυο διαφορετικες καταστασεις που ειναι εξισου συναρπαστικες, πιστευω το καθενα εχει τη χαρη του. Απλα οταν εισαι μονος μπαινεις στη διαδικασια να εισαι ετοιμος για ολα, ξεπερνας τα ορια σου ξανα και ξανα.
Θα το ξανακανες; Ναι ειναι η απαντηση. Ομως οχι το ιδιο, μαλλον προς αλλη κατευθυνση για καινουργιες και διαφορετικες εμπειριες.
Με μια λεξη, τι ηταν αυτο που σου αρεσε περισσοτερο και τι καθολου; Μου αρεσε το ταξιδι. Δε μου αρεσε που τελειωσε.
Ειναι η στιγμη που θελω να ευχηθω και να παροτρυνω τους αναγνωστες και φιλους, με οποιον τροπο επιθυμει ο καθενας, ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑΞΙΔΙΑ. Ειναι σιγουρο πως θα σας εξελιξει σε καλυτερους ανθρωπους.
