Ο Δήμαρχος Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι βρίσκεται στον προθάλαμο της πρωθυπουργίας της Ιταλίας, δηλαδή της χώρας από το μέλλον της οποίας (και μόνο) εξαρτάται το μέλλον της ευρωζώνης, επομένως συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι αυτό άλλωστε, η Άνγκελα Μέρκελ χαράμισε τόσο περίσσευμα του προσωπικού κεφαλαίου της στα τέλη του 2011, για να συνωμοτήσει και να ανατρέψει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ώστε με τον “χειραγωγήσιμο” Μάριο Μόντι, να αφαιρέσει από την οπτική του δικού της προσωπικού πολιτικού μέλλοντος, την πιο βαριά σκιά: Το ενδεχόμενο να χρεοκοπήσει η Ιταλία, και έτσι η Γερμανία να πληρώσει βαρύ τίμημα για τη διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης με αμιγώς τεχνοκρατικά μεθοδολογικά εργαλεία.
Ο Ρέντσι κατηγορείται ήδη ότι βιάστηκε. Ότι προχώρησε σε ένα ιστορικά ασυγχώρητο πολιτικό “unfair” απέναντι στον συμπαθή, αξιοπρεπή και αποτελεσματικό Ενρίκο Λέττα, που κατάφερε να νοικοκυρέψει την Ιταλία, και έτσι να αποτρέψει τα χειρότερα συνολικά για την Ευρώπη. Ότι επενδύει στην επικοινωνία, χωρίς η παρουσία του να συνοδεύεται από αντίστοιχη ουσία και περιεχόμενο. Ότι αποτελεί δημιούργημα του Twitter, τις παρεμβατικές δυνατότητες του οποίου αξιοποίησε στο έπακρον, για να φτάσει στο σημείο να ηγηθεί της Ιταλίας.
Τα παραπάνω “ότι” αμφισβήτησης, αποτελούν και τη σημαντικότερη επιτυχία του Ματέο Ρέντσι. Στα 39 χρόνια του, κάνει το βήμα που απαιτεί η παρακαταθήκη της πόλης στα σοκάκια της οποίας μπορεί κανείς να μυρίσει ακόμη άρωμα και κουλτούρα Αναγέννησης, το βήμα που απαιτεί η Γενιά του. Μια Γενιά της οποίας το ιστορικό στοίχημα προσδιόρισε ο ίδιος: Είναι η Γενιά του Τείχους που γκρεμίστηκε, δηλαδή η Γενιά που είδε ότι μπορούμε πράγματι να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε, όπως επέμενε πριν από πολλές δεκαετίες ο Μαχάτμα Γκάντι.
Ή, όπως ακριβώς το είχε πει ο Ρόμπερτ Κένεντι, πολιτικός επίγονος του οποίου επιχειρεί να είναι ο Ματέο Ρέντσι με τη ρητορική και τη φιλοσοφία του, παρόλο που το παρατσούκλι του είναι “Ιταλός Ομπάμα”: “Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, και αναρωτιούνται ”γιατί;”. Εγώ, σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν, και αναρωτιέμαι “γιατί όχι;”.
Η Ιταλία του Ρέντσι, οδηγείται στο “γιατί όχι;”. Και αυτή είναι μια συναρπαστική αφετηρία ανατροπής και αλλαγών, για μια χώρα που έχει τη δυναμική να προκαλέσει θυελλώδη μετατόπιση προτεραιοτήτων συνολικά στην ήπειρό μας. Αν λοιπόν και η ίδια η Ευρώπη φτάσει στο “γιατί όχι;”, θα έχουμε κάνει το σημαντικότερο βήμα για να αφήσουμε πίσω μας την άνευρη και στρογγυλοποιημένη προσέγγιση και εκφορά της πολιτικής.
Ρήξη και… βιασύνη. Αρκετό χρόνο χάσαμε. Ο Μπαράκ Ομπάμα το είχε περιγράψει εκκωφαντικά, στο κεντρικό πολιτικό μήνυμά του στις εκλογές του 2012: We’ve come too far to turn back now…
