Σε λιγότερο από δυο μήνες θα έχουν συμπληρωθεί 28 ολόκληρα χρόνια από την κόλαση του Τσερνομπίλ.
Μέχρι να συμπληρωθούν αυτοί οι δυο μήνες δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν ο πολιτικός χάρτης της περιοχής θα εξακολουθεί να είναι όπως τον ξέρουμε.
Ήδη, μέσα σ’ αυτά τα είκοσι οχτώ χρόνια, είδαμε μύριες όσες πολιτικές ανατροπές στην συγκεκριμένη περιοχή, στον ευρύτερο χώρο, αλλά, και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και μπορεί οι γεωπολιτικές αναταραχές καλά να κρατούν, σύνορα να μετατοπίζονται, ενώσεις να διαλύονται, εις τα εξ ων συνετέθησαν, όμως, οι κοινωνικές ανισότητες όχι μόνο δεν εξομαλύνονται, αλλά αντιθέτως αυξάνουν συνταρακτικά.
Φτάσαμε, δυστυχώς, 85 άνθρωποι να κατέχουν τον ίδιο πλούτο με τον μισό πληθυσμό της γης κι αυτό, από μόνο του, αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό μας.
Ποιος, ακριβώς, είναι αυτός ο πολιτισμός μας, πως εκδηλώνεται και τι μας προσφέρει ;
Όταν ο αποδημήσας Γιαννόπουλος της Ντιντής αποκαλούσε τις πίστες «πολιτιστικά κέντρα», μάλλον είχε πλήρη επίγνωση των λόγων του κι ας τον χλευάζαμε εμείς οι αδαείς αιθεροβάμονες.
Που εστιάζεται σήμερα ο πολιτισμός μας;
Στα σόου των όσκαρ, των γκραμι, και των νόμπελ. Όλα αυτά δε σε απευθείας σύνδεση για να βλέπει το πόπολο και να του τρέχουν τα σάλια.
Στα γήπεδα οι λαοί αναστενάζουν, στις καφετερίες, στα καζίνο, στα ντεφιλέ, σε πρεμιέρες, γκαλά, μιουζικ χολ και σε άλλα τέτοια με λαμπερά ονόματα και απαστράπτοντα χαμόγελα.
Και πίσω από τα φώτα και τις κάμερες ;
Η βία, τα ναρκωτικά, η μοναξιά, η απελπισία, το ρεζίλεμα, οι μαφίες, οι θάνατοι.
Στην άλλη, την σκοτεινή, πλευρά οι όλο και πιο στριμωγμένοι λαοί προσπαθούν να επιβιώσουν καταναλώνοντας αμάσητα ότι σαβούρα τους προσφέρεται.
Είναι, αλήθεια, απορίας άξιο το πως φτάσαμε από τον Ραψωδό και τον Ηθοποιό της αρχαίας Αθήνας σε όλα αυτά τα εξαμβλώματα, ντόπια και ξένα, που θυμίζουν το Σατυρικόν του Πετρώνιου.
Δεν τα αναφέρω καν διότι θα βραχυκυκλώσει ο υπολογιστής.
Το αρχαίο θέατρο, το ωδείο, του πέμπτου αιώνα, που ήταν ανοιχτό για όλη την αθηναϊκή κοινωνία, δηλαδή μαζική συμμετοχή, μετατράπηκαν σε όλα αυτά τα προϊόντα της υποκουλτούρας, που έχουν κατακλείσει τον πλανήτη ολόκληρο και απευθύνονται στην αντίστοιχη λαϊκή κατανάλωση.
Άπαντες ενημερωνόμαστε σε χρόνο μηδέν για τα καμώματα της μιας σταρ ή του τάδε ειδώλου.
Άπαντες;
Αυτοί οι δόλιοι αφρικανοί και κάποιοι ξεχασμένοι ασιάτες, που δεν έχουν ούτε νερό να πιουν και τους θερίζουν τα έιτζ και οι δυσεντερίες ,αυτοί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Τόνοι τροφίμων πετιούνται στα σκουπίδια από την μια κι από την άλλη δεν έχουν ένα ξεροκόμματο.
Και στις ευημερούσες, όμως, κοινωνίες κι εκεί η ανισότητα είναι εμφανέστατη.
Από τη μια η χλιδή και η σπάταλη και δίπλα η στέρηση και η ένδεια.
Κάτι στραβό, επομένως, υπάρχει στον πολιτισμό μας, που έχει άμεσο αντίκτυπο και στις κοινωνίες μας, αφού όταν κουκιά τρώμε, κουκιά θα μολογαμε.
Και αν αυτό δεν το αλλάξουμε, όσο πιο σύντομα γίνεται ,φοβάμαι ότι οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.
