τραπεζοκαθίσματα, από τον τρόπο με τον οποίο παρκάρουμε. Η κοινωνική συνείδηση λείπει παντελώς. Λες και η πόλη είναι το χωράφι του παππού μας. Χωράφια υπάρχουν μόνο στα χωριά, δεν υπάρχουν στις πόλεις. Ναι, είμαστε χωριάτες και το μόνο που μας λείπει είναι τα αρνιά στα μπαλκόνια».
Γιάννης Μπουτάρης
Αναρωτιόμαστε σε πιο παράλληλο σύμπαν ζει αυτός ο άνθρωπος, όπου όλα τα «κακώς κείμενα» αποδίδονται σε μια«χωριατοσύνη».
Δηλαδή, για τα τραπεζοκαθίσματα για τα οποία η Δημαρχία του ιδίου δεν έκανε τίποτα φταίει η «χωριατοσύνη» ή το γεγονός ότι η διοίκησή του κάνει τα στραβά μάτια; Είναι σαφές ότι ο Δήμαρχος χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους, για να υποκρύψει την δική του απραξία σε ζητήματα κεντρικά πίσω από μια λάιφ στάιλ αντιπαράθεση με την υποτιθέμενη «οπισθοδρομική Θεσσαλονίκη».
Όσο γι’ αυτό που λέει, συμβαίνει μάλλον το ανάποδο. Τα χωριά μας στην ακμή τους, σύμφωνα μάλιστα με τους τελευταίους μεγάλους ιστορικούς που έβγαλε αυτή η χώρα (αρκεί να αναφέρουμε τον Κωστή Μοσκώφ, σύμβολο μιας άλλης Θεσσαλονίκης ή τον Κωνσταντίνο Καραβίδα, κορυφαίο μελετητή του νεοελληνικού κοινοτισμού που άφησε ιστορία για τις διοικητικές καινοτομίες που εισήγαγε στον ευρύτερο νομό της Θεσσαλονίκης) μάλλον πιο νοικοκυρεμένα ήταν. Γιατί λειτουργούσαν με ένα σύστημα κοινοτικό, που πέραν όλων των άλλων αντιπαραθέσεων, είχε ως επίκεντρο την κοινωνική αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, και την κοινοτικής εργασίας που καθιστούσε τα «κοινά» πραγματικά κτήμα των πολλών –γι’ αυτό εξ άλλου τα σέβονταν και τα διαφύλατταν σαν δικά τους.
Αντίθετα με όλα αυτά, σήμερα αντιμετωπίζουμε μια αλαζονική δημοτική διοίκηση που έμαθε να ταυτίζει την πολιτική με την αποθέωση της μπερλουσκονικής αρχής «εγώ, ο τέλειος, ο μοναδικός».
Για τα κακώς κείμενα στα οποία αναφέρεται ο δήμαρχος μάλλον φταίνε τα αντίθετα από αυτά που καταγγέλλει. Η τσιμεντοποίηση της πόλης είναι τέκνο του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της δικτατορίας. Η αποθέωση του νεοελληνικού κιτς, της εγωκρατίας, και της ηθικής του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» πηγάζει από τον εκπασοκισμό της κοινωνίας, και τον σημιτικό ψευδοεκσυγχρονισμό, ο οποίος μας χρεοκόπησε. Είναι τυχαίο άραγε ότι και ο τότε πρωθυπουργός της χώρας χρησιμοποιούσε τις ίδιες απαξιωτικές εκφράσεις για την «Ελλάδα της μιζέριας»; Ή μήπως είναι ψέμα, ότι τα απομεινάρια αυτού του χώρου είναι φανατικοί πολιτικοί υποστηρικτές του νυν Δημάρχου της πόλης;
Το να μιλάει για πολλά από τα κακώς κείμενα αυτής της πόλης, συγκαλύπτοντας τις πραγματικές τους αιτίες, και την αδυναμία της διοίκησής του να τις αντιμετωπίσει, υβρίζοντας τους κατοίκους αυτής της πόλης, ανεξάρτητα κι αν βάζει τον εαυτό του μέσα ή όχι, είναι δείγμα εξουσιαστικής αλαζονείας.
Μένουμε Θεσσαλονίκη
«Ούτε φυγή – Ούτε υποταγή»
