Έτσι, άλλωστε, θα έκαναν, της είπαν, και άλλα παιδάκια από το σχολείο της, μαζί με τους γονείς τους. Πρωί πρωί ήρθε και με τραβούσε
από το κρεβάτι, για να σηκωθώ. Με τι καρδιά όμως να πάω πετάξω τον χαρταετό; Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, και δεν χρειάζονται ειδική και αναλυτική περιγραφή, τα ξέρει ο καθένας μας, με κρατάνε καθηλωμένο σε μια περίεργη μιζέρια. Μου έχουν δέσει κόμπο την καρδιά. Και τι σφίγγουν… Και τι σφίγγουν… Και τι σφίγγουν… Όχι, δεν είχα καρδιά να πετάξω το χαρταετό, παρότι με παρακαλούσε η κορούλα μου. Όχι, δεν είχα… Το πέταγμα του χαρταετού συμβολίζει το ανέβασμα στα ψηλά, εγώ αισθάνομαι εγκλωβισμένος, «φυλακισμένος» στα χαμηλά… Βρήκα μια δικαιολογία… Της είπα ότι δεν είναι καλός ο καιρός… Όμως, αυτή, από τα μικρά παιδιά δεν μπορείς να κρυφτείς, κατάλαβε το αδιέξοδο στην ψυχή μου… Και απλά, μου είπε… Καλά, μπαμπά, αφού δεν έχεις διάθεση, εγώ περιμένω για του χρόνου. Και με τσάκισε ακόμη περισσότερο…».
katoci.blogspot.gr
