να θεωρηθεί ο καλύτερος όλων, μετά το “Dans la peau de l'ours” (Στο δέρμα μίας αρκούδας).
Στόχος του ήταν να ζήσει επί 13 ημέρες μέσα στον σκελετό μίας αρκούδας. Να τρώει, να κοιμάται και να ενεργείται, χωρίς να βγει από αυτή. Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στον σκελετό υπήρχαν δύο κάμερες που παρακολουθούσαν τις κινήσεις του και κατέγραφαν όλη αυτή την εμπειρία σε απευθείας σύνδεση.
Έμπνευση για την προσπάθειά του αυτή αποτέλεσαν τα πολλά νεκρά ζώα που συνάντησε στις γαλλικές Άλπεις, κατά το προηγούμενο “νούμερο” που εκτέλεσε.
Ο 42χρονος καλλιτέχνης ξεκίνησε τη διαδραστική έκθεση αυτή, την 1η Απριλίου, στο μουσείο Κυνηγιού και Άγριας Ζωής του Παρισιού.
Δεν είναι γνωστό από πού προήλθε ακριβώς η αρκούδα, όμως ο Poincheval ισχυρίζεται ότι τη βρήκε εκείνος.
Πρώτα, το νεκρό ζώο έπρεπε να ανακατασκευαστεί, με την βοήθεια σωλήνων, κόντρα πλακέ, γύψο, αφρό και πολυστυρένιο, έτσι ώστε να μπορέσει ο Abraham να μείνει μέσα του.
Σε δεύτερο χρόνο, έπρεπε να βρεθεί τρόπος, ώστε το νερό, τα τρόφιμα και τα απόβλητα να κατευθύνονται στα πόδια της αρκούδας και να παραμένουν εκεί.
Έτσι, ο Γάλλος, αφού η λύση βρέθηκε, αποφάσισε να μείνει στον χώρο αυτό του μισού τετραγωνικού μέτρου για σχεδόν δύο εβδομάδες και να έρθει σε επαφή με τα ζωώδη ένστικτά του.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η ενέργειά του αυτή συμβολίζει “την αναγέννηση και την ιεροτελεστία της μετάβασης, για να περάσει από τον κόσμο των νεκρών σε εκείνο των ζωντανών”. Ουσιαστικά, υποστηρίζει, ότι συμβολίζει “την εσωτερική εικόνα μίας αρκούδας, κατά τη χειμερία νάρκη”.
Βάση των θεωριών των σαμάνων και των προγόνων μας, όπως λέει, εμείς οι άνθρωποι και η αρκούδα των σπηλαίων είχαμε κάποτε πολλά κοινά.
“Αυτή η υπερβατικότητα μεταξύ ανθρώπου και αρκούδας υπάρχει από την αρχή. Ένας βαθύς συμβολισμός υπήρχε από την προϊστορική εποχή, ένας συμβολισμός που συνεχίζει να συναρπάζει τη φαντασία του Δυτικού κόσμου ακόμα και σήμερα”, λέει.
Όπως λένε οι θεωρίες, πιστεύεται ότι ο ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ του κόσμου των ανδρών και εκείνον των ζώων ήταν για πολύ καιρό η αρκούδα. Επίσης, θεωρείται ως πρόγονος του άνδρα, έτσι όπως σηκώνεται στα δύο πίσω πόδια ή κοιτά ψηλά για να θαυμάσει τον ουρανό και να δει τα αστέρια. Έτσι, κέρδισε και την ανθρωπόμορφη μορφή της.
Σύμφωνα με τον μεσαιωνικό ιστορικό, Michel Pastoureau, “οι άνδρες και οι κοινωνίες φαίνονται στοιχειωμένοι από την μνήμη, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή, από τα αρχαία χρόνια, όταν μοιράζονταν τον ίδιο χώρο, το ίδιο θήραμα, τους ίδιους φόβους και τις ίδιες σπηλιές, μερικές φορές και τα ίδια όνειρα”.
Ο Abraham Poincheval πειραματίζεται και αναπαριστά την ισχυρή ευαισθησία που κάποτε έφερε πολύ κοντά αυτά τα δύο πλάσματα. Το να “γίνει” αρκούδα και να “φορά” δέρμα τον οδηγεί να κάνει μία απελευθερωτική επιλογή ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και εκείνη των ζώων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Poincheval κάνει ακραίες πράξεις. Στο παρελθόν είχε μείνει για μία εβδομάδα σε μία τρύπα κάτω από ένα βιβλιοπωλείο.
Ίσως, κάποιος αναρωτηθεί πώς θα καταφέρει να καταλάβει τη σύνδεση αυτή ανάμεσα στον άνδρα που είναι και στο ζώο, ενώ περιορίζεται στο εσωτερικό μίας αρκούδας, που περιέχει πρίζες για ηλεκτρονικές συσκευές, και παρακολουθείται μέρα-νύχτα από περίεργους θεατές.
Ίσως, η προσπάθεια αυτή έχει μία υλιστική προσέγγιση σε σχέση με τις πρακτικές των σαμάνων, όμως, μπορεί να καταφέρει να πετύχει κάτι που κάνεις δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, η πράξη του αυτή ανοίγει τον διάλογο σχετικά με την αρχαία σύνδεσή μας, ως άνθρωποι, με αυτό το μαγευτικό ζώο και τα όρια της τέχνης.
