Πολιτική βία

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζονται τα κόμματα που θα κυβερνήσουν τη χώρα, αλλά... αυτά που θα την εκπροσωπήσουν στην ΕΕ - ενώ οι Έλληνες πρέπει να έχουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας ή της άλλης άποψης, οπότε οφείλει να προσμετρείται η λευκή ψήφος. 

Περισσότερο μας στενοχωρεί και λιγότερο μας δημιουργεί θυμό ή απέχθεια το «πανηγύρι» που βρίσκεται σε εξέλιξη, σε σχέση με τις Ευρωεκλογές - όπου τα κόμματα παρουσιάζουν σε «λαμπρές εκδηλώσεις» τους υποψηφίους τους, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες Πολίτες.

Το ίδιο συμβαίνει και στις ιδιωτικές τηλεοράσεις, όπου οι υποψήφιοι συνωστίζονται στις «βιτρίνες», στα τηλεοπτικά «παράθυρα» δηλαδή, για να πουλήσουν το «προϊόν» τους: ειδικότερα, τα κόμματα που τους επέλεξαν για να ενισχύσουν την «εκλογική πελατεία τους», καθώς επίσης τις δυνατότητες τους «να βοηθήσουν την Ελλάδα» στην Ευρωβουλή, έναντι βέβαια μίας εξοργιστικά σεβαστής αμοιβής.

Το βασικό κριτήριο της επιλογής τους βέβαια δεν είναι οι ικανότητες τους, αλλά η φήμη τους - το πόσο γνωστοί είναι καλύτερα στο ευρύ κοινό, ανεξάρτητα από την αιτία, στην οποία οφείλεται η «αναγνωρισιμότητα» τους. Κατά την άποψη μας φυσικά, ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, ένα ποδοσφαιριστής, ένας ηθοποιός ή ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης δεν σημαίνει πως γίνεται αυτόματα ένας ικανός Ευρωβουλευτής - ότι είναι δηλαδή σε θέση να προστατεύσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα της χώρας του στην ΕΕ.

Από την άλλη πλευρά οι «εκλογείς», ιδίως οι 1.500.000 άνεργοι, καθώς επίσης οι δεκάδες χιλιάδες χρεοκοπημένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, λιμοκτονούν, εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, κατάσχονται τα περιουσιακά τους στοιχεία, βυθίζονται στην κατάθλιψη, αναζητούν τη χαμένη αξιοπρέπεια τους και αγωνιούν για το μέλλον - τόσο το δικό τους, όσο και αυτό των παιδιών τους.

Την ίδια στιγμή η «κοινή γνώμη» επιμένει πως πρέπει να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες στις Ευρωεκλογές - εάν όχι τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία τους «απειλεί» με πολιτική αστάθεια και επομένως με την καταστροφή της χώρας εάν δεν την επιλέξουν, τότε κάποια άλλη.

Η επιμονή της «κοινής γνώμης» αιτιολογείται από το γεγονός πως το λευκό, η «ψήφος διαμαρτυρίας» δηλαδή, δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα - δεν προσμετρείται στο σύνολο και μπαίνει στην ίδια κατηγορία με την άκυρη. 

Επίσης από το ότι, η αποχή ωφελεί το ισχυρότερο κόμμα - οπότε, ψηφίζοντας λευκό ή απέχοντας, οι Πολίτες δεν εκφράζουν την αντίθεση τους στο πολιτικό σύστημα, έτσι όπως αυτό εκπροσωπείται ή λειτουργεί στην πατρίδα τους αλλά, αντίθετα, το ενισχύουν.

Εάν δε αναζητούν κάποιες άλλες λύσεις, τις οποίες δεν τους προσφέρουν ίσως τα υφιστάμενα κόμματα, όπως για παράδειγμα την αντικατάσταση της κοινοβουλευτικής με την άμεση δημοκρατία, τότε δεν έχουν καμία δυνατότητα να το προβάλλουν - αφού πρέπει να ψηφίσουν, επειδή διαφορετικά θεωρούνται «ζωντανοί πεθαμένοι», όσον αφορά τον εκλογικό τους βίο.

Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το θέμα, εάν υποθέσουμε πως ένα κόμμα έχει 2.000 σταθερούς εκλογείς, σε έναν σύνολο 10.000 ψηφοφόρων, τότε το εκλογικό του ποσοστό είναι 20%. Εάν όμως από αυτούς τους 10.000 οι 2.000 απέχουν ή ψηφίσουν λευκό, τότε με τους ίδιους σταθερούς εκλογείς (2.000), το ποσοστό του αυξάνεται στο 25% - επειδή το σύνολο δεν είναι πλέον 10.000, αλλά 8.000. Επομένως, εάν οι εκλογείς δεν απέχουν ή δεν ψηφίσουν λευκό, τότε το ποσοστό παραμένει στο 20%.

Αυτό προϋποθέτει βέβαια πως αυτοί που απέχουν θα είναι από τα άλλα κόμματα και όχι από το ίδιο - κάτι που θεωρούμε μάλλον «αυθαίρετο», αφού «διαμαρτυρόμενοι» Πολίτες, τουλάχιστον στη σημερινή εποχή, υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις πολιτικές παρατάξεις.

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, στις Ευρωεκλογές δεν ψηφίζεται το κόμμα που θα κυβερνήσει την Ελλάδα, αλλά αυτό που θα την εκπροσωπήσει πλειοψηφικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση - ενώ οι Πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας ή της άλλης άποψης, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες, οπότε οφείλει να προσμετρείται η λευκή ψήφος.

Πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμη «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», για μία πολιτική αυθαιρεσία καλύτερα, με στόχο την μετατροπή των Πολιτών σε «ομήρους» του υφισταμένου συστήματος - κάτι που δεν είναι εύλογο να ανέχονται οι Έλληνες, αφού αποτελεί αναμφίβολα μία μορφή «πολιτικής βίας» και «εκλογικού εκβιασμού».

Απλούστερα, εάν η οικονομική πολιτική ενός κόμματος οδηγεί στο θάνατο της μεσαίας τάξης, καθώς επίσης στο ικρίωμα τους εργαζομένους, εάν τα στελέχη και οι «δομές» ενός άλλου μας δημιουργούν ανασφάλεια, εάν δεν μας ικανοποιούν οι πολιτικές θέσεις, η επάρκεια και οι ικανότητες των υπολοίπων ή εάν θεωρούμε πως η ΕΕ ακολουθεί το λάθος δρόμο, γιατί απαγορεύεται να το δηλώσουμε επίσημα;

Ακόμη περισσότερο, γιατί να υποχρεωθούν κάποιοι να ψηφίσουν ένα κόμμα που δεν θέλουν, όπως για παράδειγμα την άκρα δεξιά (συμβαίνει στη Γαλλία, στην Ουγγαρία και σε πολλές άλλες χώρες), για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους; Δεν είναι εις βάρος της Δημοκρατίας όλα αυτά και δεν στερούν την ελευθερία μας;

Περαιτέρω υπενθυμίζουμε πως σύμφωνα με πολλούς, επιχειρείται ένας βίαιος αφελληνισμός – αφενός μεν μέσω της «διευκόλυνσης» της παράνομης μετανάστευσης, αφετέρου με τη σκόπιμη, συνεχή και επίμονη «διαστρέβλωση» της ιστορίας μας, σε συνδυασμό με την «επιδοτούμενη» κατάρρευση της παιδείας.

Παράλληλα, ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η ραγδαία μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας είτε λόγω της υπογεννητικότητας, είτε επειδή είναι μία από τις προσφιλέστερες «μεθόδους εξυγίανσης» του ΔΝΤ (ρίχνονται οι μισοί στη θάλασσα, έτσι ώστε να επιβιώσουν οι υπόλοιποι), είτε επειδή «καταργείται» η δημόσια υγεία – τόσο για να κερδοσκοπήσει ανενόχλητη η ιδιωτική, όσο και για να μειωθεί το προσδόκιμο ηλικίας,

Επιχειρείται επίσης η κατάκτηση εδαφών της χώρας, μέσω της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης της εξαγοράς της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων, σε εξευτελιστικές τιμές – με τη βοήθεια των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών και άλλων μεθοδεύσεων.

Αν και οι παραπάνω φόβοι που διατυπώνονται είναι μάλλον υπερβολικοί, η διαφαινόμενη τάση των Ελλήνων να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στους ξένους εισβολείς, λόγω της οδυνηρής κρίσης, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα η Ελλάδα, είναι κάτι που σίγουρα συμβαίνει – ειδικά η μαζική φυγή των νέων, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε μία μακροπρόθεσμη, τραυματική ανεργία, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.

Συνεχίζοντας, η αυξημένη μετανάστευση των Ελλήνων, η οποία θυμίζει τη δεκαετία του 1960, όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εγκατέλειψε την Ελλάδα, ενθαρρύνεται παραδόξως από πολλά ΜΜΕ – τα οποία συστήνουν στους νέους να «γυρίσουν την πλάτη στην πατρίδα τους», για τους λόγους που αναφέραμε.

Την ίδια στιγμή, εταιρείες του Ισραήλ (ενέργεια, φάρμακα, οικονομικοί σύμβουλοι) κατακλύζουν την Ελλάδα, η τουρκική κυβέρνηση εγείρει εδαφικές αξιώσεις, με ορισμένες επιχειρήσεις της να εξαγοράζουν ελληνικά ακίνητα (μαρίνες, Αστέρας), η μία κοινωνική ομάδα τοποθετείται εναντίον της άλλης, ενώ αυξάνονται οι κίνδυνοι εσωτερικών συγκρούσεων, αναταραχών και εξεγέρσεων - εμφυλίων πολέμων ίσως, οι οποίοι θα κατέστρεφαν εντελώς και στο διηνεκές την κοινωνική συνοχή.

Η όλη κατάσταση λοιπόν είναι κάτι παραπάνω από προβληματική – γεγονός που σημαίνει πως οι φόβοι μας δεν είναι ίσως «εκτός τόπου και χρόνου». Η λύση δε που επικαλούνται ορισμένοι, η στάση πληρωμών δηλαδή, δεν είναι η καλύτερη δυνατή - αφού η χρεοκοπία θα επιδείνωνε σε μεγάλο βαθμό αυτά που ήδη βιώνουμε.

Κατά την υποκειμενική μας άποψη λοιπόν, οφείλουμε εν πρώτοις να μείνουμε στην πατρίδα μας, αναζητώντας από κοινού ρεαλιστικές λύσεις – αποβάλλοντας την απαισιοδοξία, τη συλλογική κατάθλιψη, καθώς επίσης τα αποσταθεροποιητικά συναισθήματα ενοχής, με τα οποία μας έχουν σκόπιμα «εμβολιάσει».

Πριν από κάθε τι άλλο να συνειδητοποιήσουμε ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πανέμορφη, κυριολεκτικά ευλογημένη και πολλαπλά προικισμένη χώρα, με έναν ασυναγώνιστο πολιτισμό – για την ανεξαρτησία και την ελευθερία της οποίας πρέπει όμως να πολεμάμε όλοι μαζί, πάντοτε και με κάθε τρόπο.
Analyst.gr