Η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε κι έφυγε, όπως είχε ξανάρθει και είχε ξαναφύγει, και πιθανώς στο μέλλον να... επιστρέψει στη χώρα των ιθαγενών, αλλά τα γερμανικά συμφέροντα είναι σταθερά και ακλόνητα μέσα στο χρόνο και αυτό δε χάνει την ευκαιρία να το υπενθυμίζει στην ανθρωπότητα κανένας Γερμανός πολιτικός.
Τον Σεπτέμβριο του 1938 η Γαλλία, η Αγγλία και οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις παραδίδουν την Τσεχοσλοβακία στη Γερμανία με σκοπό να σώσουν τη γηραιά ήπειρο και –υποτίθεται- να διασφαλίσουν την ειρήνη. Η Συμφωνία του Μονάχου θεωρείται ως η πιο επαίσχυντη συνθήκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου είναι ο Άγγλος πρωθυπουργός Νεβίλ Τσάμπερλαιν, ο Γάλλος ομόλογός του Έντουαρντ Νταλαντιέ και, φυσικά, ο Χίτλερ. Κάπου εκεί μέσα εμπλέκονται και οι Σοβιετικοί που αισθάνονται απομονωμένοι και συμπεραίνουν ότι οι δυτικοί είναι ικανοί να συνεργάζονται και με το διάβολο, στη συγκεκριμένη περίπτωση με τους ναζί.
76 χρόνια αργότερα. Δεν είναι το Μόναχο, αλλά οι Βρυξέλλες. Δεν είναι η Τσεχοσλοβακία, αλλά η Κύπρος, η Ελλάδα, Η Ισπανία, η Ιταλία – ο φτωχός και ‘τεμπέλικος” Ευρωπαϊκός Νότος. Δεν είναι φθινόπωρο, αλλά οι αρχές μιας πολυτάραχης προεκλογικής άνοιξης. Το μόνο που σταθερά μένει το ίδιο είναι η Γερμανία και τα γερμανικά συμφέροντα. Ο Χουάν Τόρες Λόπες είναι καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης. «Η Άνγκελα Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, κήρυξε τον πόλεμο στην υπόλοιπη ήπειρο, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσει έναν οικονομικό ζωτικό χώρο» σημειώνει στην ισπανική El Pais και προσθέτει: «Μας τιμωρεί (η Μέρκελ) για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις της και τις τράπεζές της και επίσης για να ξεχαστεί από το εκλογικό σώμα της το επαίσχυντο μοντέλο εξαιτίας του οποίου το επίπεδο της φτώχειας στη χώρα της είναι το υψηλότερο των 20 τελευταίων ετών».
Όπως το 1938 έτσι και το 2014, οι Γερμανοί ζητούν χώρες – Ιφιγένειες. «Δεν απαιτείται επικύρωση από τη κυπριακή βουλή η συμφωνία που συνήψε σήμερα η Κύπρος με τους διεθνείς πιστωτές» δηλώνει ο Σόιμπλε και πετά τη μπάλα στη Μπούντεσταγκ. Οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις προστρέχουν στο κάλεσμα της Γερμανίας για να σώσουν την Ευρώπη. Το 1938 όλα γίνονταν ερήμην της Τσεχοσλοβακίας. Επτά δεκαετίες αργότερα υπάρχει απλώς το πρόσχημα της συμμετοχής.
Η Συμφωνία του Μονάχου δεν απέτρεψε τον πόλεμο. Δυο μέρες μετά ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πράγα. Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι σε συνδυασμό οι δυνάμεις της Τσεχίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας θα μπορούσαν άνετα να έχουν κατατροπώσει τους ανέτοιμους Γερμανούς, των οποίων τα τανκ χάλασαν στο δρόμο προς την Πράγα, αποτρέποντας έτσι περαιτέρω τον πόλεμο στην Ευρώπη. «Αλλά καθώς οι δύο αυτοί αρχηγοί κρατών θυσίαζαν την Τσεχική δημοκρατία στο ναζιστή δικτάτορα, ο Τσάμπερλαιν υπερηφανευόταν ότι είχε επιτευχθεί «ειρήνη με την τιμή, ειρήνη για την εποχή μας». Οι στιγμές της επαίσχυντης δόξας του ήταν φευγαλέες» σημειώνει η τελευταία επιζώσα του Ολοκαυτώματος Άλις Χερτζ-Σόμμερ.
