Γνωστό είναι τ’ όνομά του, αν και δεν υπάρχει στη ζωή, έχει φύγει πριν χρόνια. Πρόκειται για τον αείμνηστο Χρυσόστομο Λαμπρίδη από το Πολύδροσο Παραμυθιάς. Και είναι γνωστό το όνομά του, γιατί όσο ζούσε ανάλωσε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του υπηρετώντας ανιδιοτελώς, με συνέπεια και πάθος τον τόπο του.
Κάθε φορά, που διαβαίνουμε και βλέπουμε αυτές τις αχλαδιές, μας φαίνεται πως τις ακούμε να μας λένε: «Μην ξεχνάτε τον άνθρωπο, στον οποίο οφείλουμε την ύπαρξή μας. Εμείς τον ευχαριστούμε, γιατί μας έδωσε τη δυνατότητα να σκορπίζουμε ομορφιά στο τοπίο και να γεμίζουμε με χαρά τους ταξιδιώτες. Πριν πεθάνει έρχονταν και μας περιποιούνταν καταϊδρωμένος. Μας κλάδευε, μας πότιζε…»…
Φανταζόμαστε ότι οι αχλαδιές, όταν τις φρόντιζε, του ψιθύριζαν το ευχαριστώ τους, που είναι και δικό μας ευχαριστώ, αφού η θέα και μόνο των δένδρων αυτών μας γαληνεύει, μας δροσίζει, μας ξεκουράζει… Είναι και δικό μας ευχαριστώ, γιατί διδασκόμαστε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει αληθινός φυσιολάτρης και πραγματικός φυσιολατρία.