Γράφει ο Γιοβανόπουλος Κώστας
Ανεξ. Βουλευτής Ημαθίας
Γύρευε ο σκορπιός να φτάσει στην άλλη όχθη. Ο βάτραχος πιο κεί, κόαζε νυσταγμένα, λίγο χορτάτος, αμέριμνος.
- Ν´ ανεβώ στην πλάτη σου, να με περάσεις απέναντι;
- Για τρελό με πέρασες σκορπιέ; Εσύ θα με τσιμπήσεις και θα πεθάνω.
- Ε, δεν είμαι δα και ανόητος, αν σε τσιμπήσω, θα πνιγώ κι εγώ!
Πείστηκε ο βάτραχος, καβάλησε ο σκορπιός, νούφαρο-νούφαρο πλησίαζαν στο τέρμα, όταν κάποια στιγμή ο βάτραχος νιώθει το θανατηφόρο κεντρί βαθιά πισώπλατα.
- Γιατί με σκότωσες βρε απαίσιε, τώρα κι ο δυό χανόμαστε, γιατί πανάθεμά σε;
- Δεν μπόρεσα ν´ αντισταθώ, ν´ αλλάξω, γιατί αυτή είναι η φύση μου!
Στο ερώτημα "είναι ηλίθιοι ή κακοποιοί", κι ακόμη πιο έντονα,"είναι ο ηλίθιος πιο επικίνδυνος ή ο κακοποιός", η απάντηση απλουστεύεται: Δεν έχει καμία σημασία, είναι ολότελα ανήθικοι! Διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα ως μαστροποί, εκπόρνευσαν την Παιδεία, για χρόνια μας εξέδιδαν στην απληστία των παραλήδων.
Δεν αλλάζουν, δεν θ´ αλλάξουν ποτέ.
Κατά πρόσωπο, δεν αδιαφορούμε πιά, τους ακυρώνουμε κατάματα.
Δεν πειθόμαστε, δεν τους εμπιστευόμαστε ακόμη και στα αυτονόητα. Δεν μπορούν. Είναι η φύση τους.
- Ν´ ανεβώ στην πλάτη σου, να με περάσεις απέναντι;
- Για τρελό με πέρασες σκορπιέ; Εσύ θα με τσιμπήσεις και θα πεθάνω.
- Ε, δεν είμαι δα και ανόητος, αν σε τσιμπήσω, θα πνιγώ κι εγώ!
Πείστηκε ο βάτραχος, καβάλησε ο σκορπιός, νούφαρο-νούφαρο πλησίαζαν στο τέρμα, όταν κάποια στιγμή ο βάτραχος νιώθει το θανατηφόρο κεντρί βαθιά πισώπλατα.
- Γιατί με σκότωσες βρε απαίσιε, τώρα κι ο δυό χανόμαστε, γιατί πανάθεμά σε;
- Δεν μπόρεσα ν´ αντισταθώ, ν´ αλλάξω, γιατί αυτή είναι η φύση μου!
Στο ερώτημα "είναι ηλίθιοι ή κακοποιοί", κι ακόμη πιο έντονα,"είναι ο ηλίθιος πιο επικίνδυνος ή ο κακοποιός", η απάντηση απλουστεύεται: Δεν έχει καμία σημασία, είναι ολότελα ανήθικοι! Διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα ως μαστροποί, εκπόρνευσαν την Παιδεία, για χρόνια μας εξέδιδαν στην απληστία των παραλήδων.
Δεν αλλάζουν, δεν θ´ αλλάξουν ποτέ.
Κατά πρόσωπο, δεν αδιαφορούμε πιά, τους ακυρώνουμε κατάματα.
Δεν πειθόμαστε, δεν τους εμπιστευόμαστε ακόμη και στα αυτονόητα. Δεν μπορούν. Είναι η φύση τους.
