Η βράβευση του Κόστα Ναβαρίνο στην Κίνα, φέρνει στην μνήμη μου τον Γολγοθά του αείμνηστου καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, που επί 25 χρόνια «πάλεψε» με την ελληνική γραφειοκρατία, με όλο αυτό το διεφθαρμένο σύστημα της...
διαπλοκής και της άπατης, για να πραγματοποιήσει το όνειρο του: Την μεγαλύτερη ξενοδοχειακή επένδυση στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη.
Και το ακόμα πιο θλιβερό: Ήρθε αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα μικροσυμφέροντα και τα εμπόδια, που έφερναν οι τοπικοί παράγοντες και όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που τους ακoλουθούσαν.
Κάθε φορά που έκοβε ένα κεφάλι αυτής της λερναίας Ύδρας του σαθρού συστήματος, ένα άλλο μεγαλύτερο έβρισκε μπροστά του.
Γιατί σ' αυτές τις υπηρεσίες υπάρχουν κουφοί που δεν ακούνε καθόλου,
όμως υπάρχουν και χειρότεροι κουφοί, αυτοί που ότι μπαίνει από το ένα τους αυτί, βγαίνει από το άλλο.
Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν ζήτησε ο άνθρωπος να στήσει μια τσιμεντοβιομηχανία, ούτε ορυχεία και νταμάρια.
Μια καθαρή από περιβαλλοντική άποψη επένδυση ήθελε, εκτός πόλης και σε μια αγροτική περιοχή, που οι συμπληγάδες της ελληνικής γραφειοκρατίας, ανέβασαν το ποσό της στα 1,2 δισ. Ευρώ.
Για να κάνει κανείς μια σύγκριση του μεγέθους της επένδυσης,
αρκεί να σκεφτεί ότι ο Αστέρας Βουλιαγμένης, πουλήθηκε για 400 εκατομμύρια ΕΥΡΩ με όλα τα κτήρια, τις μαρίνες και τους αρχαιολογικούς χώρους. ( Θα πει κάποιος ότι άλλα τα μεγέθη εκείνης της εποχής και άλλα της σημερινής. Όταν όμως μιλάμε για εργαζόμενους είναι το ίδιο. Με ένα στόμα έτρωγαν τότε, με το ίδιο τρώνε και τώρα. )
Αν όμως εξέφραζε την επιθυμία να ασχοληθεί με το σάπιο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι οσφυοκάμπτες, θα τον παρακαλούσαν να αγοράσει μια μεγάλη χρεοκοπημένη ΠΑΕ, θα του έκαναν τεμενάδες και θα έπεφταν στα πόδια του. Γιατί απλά θα ήταν ένας από αυτούς.
Δεν είχε καμιά ανάγκη ο καπετάν Βασίλης να κάνει αυτή την επένδυση στην περιοχή ούτε φυσικά να ταλαιπωρείται τόσα χρόνια.
Θα μπορούσε να τα παρατήσει και αυτός, όπως τόσοι άλλοι, άλλα το όνειρο να αναδείξει τη γενέτειρά του σε έναν από τους ιδανικότερους προορισμούς της Μεσογείου, δημιουργώντας στη Μεσσηνία, σε μία έκταση δέκα χιλιάδων στρεμμάτων, το "Costa Navarino" που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα γαλλικά και ιταλικά τουριστικά θέρετρα, ήταν μεγαλύτερο και πιο ισχυρό από τα εμπόδια και τους ηλίθιους.
Όλα αυτά δεν τον λύγισαν, δεν το έβαλε κάτω.
Άντεξε και το νίκησε το θηρίο. Εκεί που τόσοι άλλοι κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν και τα παράτησαν.
Μπορεί η βλακεία να είναι ανίκητη, μερικές φορές όμως υποχωρεί μπροστά στην αγάπη και στο όραμα ενός ανθρώπου να προσφέρει στον τόπο του.
Φυσικά κανείς από όλους αυτούς δεν ντρέπεται, ούτε κρύβεται τώρα, άλλα θα πανηγυρίζουν κιόλας ...
Με όλα αυτά αναρωτιέται κανείς . Με ένα τέτοιο παρόν σε αυτή τη χώρα, τι μέλλον να ονειρευτείς ....
Άνθρωποι στον τον αείμνηστο Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, είναι ένα φως σε όλη αυτή την μιζέρια και την θλιβερή παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας, είναι μια νότα αισιοδοξίας ότι δεν είναι όλα πια χαμένα.
Οι εργαζόμενοι αυτή τη στιγμή της επιχείρησης, είναι περισσότεροι από 1000, ντόπιοι οι πιο πολλοί, αλλά και αρκετοί Μεσσήνιοι του εξωτερικού, που επέστρεψαν στον τόπο τους.
Και φυσικά μια τεράστια οικονομική δραστηριότητα με κέντρο το κύκλο εργασιών της επιχείρησης, που έδωσε πνοή στην Μεσσηνία.
Και όμως αυτή την επένδυση κάποιοι την πολέμησαν ......
Στην προσωπική του επιστολή προς τους εργαζόμενους κατά την έναρξη της λειτουργίας της επιχείρησης, ο Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος έγραφε:
«Το ότι βρίσκεσαι λοιπόν σήμερα εδώ δεν οφείλεται στο ότι έχεις "μπάρμπα στην Κορώνη" αλλά σε αυτό που εσύ είσαι και στο ότι κάποιοι πίστεψαν στις ικανότητές σου και στη μελλοντική σου εξέλιξη και προκοπή.
Εύχομαι όλοι μαζί, ο καθένας από το μετερίζι του, να δώσει τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου η φαμίλια μας - μονοιασμένη, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοσεβασμό - να φτάσει το σκοπό της.
Η λέξη σεβασμός πρέπει να είναι η σημαία μας.
Σεβασμός στην ιστορία μας, στην κουλτούρα μας, στο περιβάλλον, στην εργασία μας, στον συνάδελφό μας, στον επισκέπτη μας».
