Όταν οι εξουσιαστές σχεδιάζουν, η ιστορία γελά, για να παραφράσω μια παλιά παροιμία. Και οι πολίτες της Κριμαίας, απέδειξαν περίτρανα την παραπάνω ρήση, ακολουθώντας την ιστορική...
νομοτέλεια που ακούει στο όνομα "αστάθμητος παράγοντας", και η οποία στο διάβα των αιώνων, υπήρξε ο εφιάλτης όλων των εξουσιαστών του κόσμου.
Η δική μου λοιπόν εικόνα, από την εμπειρίωση της επαναστατικής διαδικασίας στην οποία εισήλθε εδώ και λίγο καιρό, ο ιστορικός αυτός Λαός της Μαύρης Θάλασσας και πέρα από τις ηλιθιότητες συγκεκριμένων σαχλεπίσαχλων υποτιθέμενων "ρωσολόγων" του διαδικτύου και των ΜΜΕ.
Στην περίπτωση της Κριμαίας, κατέπεσαν δύο αστικοί μύθοι:
Πρώτος αστικός μύθος: Οι ευρατλαντιστές/νεοταξίτες, και το διεθνές σύστημα διείσδυσης στις κοινωνίες, είναι αήττητοι.
Όντως, οι επίσημες και ανεπίσημες αμερικανοευρωπαΪκές υπηρεσίες (CIA, NASA, MI6, NGOs) για 20 χρόνια, ετοίμαζαν το έδαφος στην Ουκρανία, για να διεισδύσουν στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Δισεκατομμύρια δολάρια, Σόρος, ΜΚΟ, όλοι έπαιξαν το ρόλο τους. Στην τελική φάση, τα ιστορικά τσιράκια του διεθνούς κεφαλαίου, οι φασίστες και οι νεοναζί, επιχείρησαν να υλοποιήσουν τον εικοσάχρονο σχεδιασμό των διεθνών αλητήριων.
Κούνια που τους κούναγε. Ο λαός της Κριμαίας, ιστορικά προοδευτικός και δημοκρατικός Λαός, δεν τσίμπησε το τυρί στη φάκα. Και με μια κίνηση ματ, ανέτρεψε τα πάντα, αποφασίζοντας για την τύχη του. Αφήνοντας άφωνους ομπαμομερκελολάντους, αλλά και με τους... τόμαχωκ στο χέρι, τους ΝΑΤΟικούς ψυχοπαθείς πολεμοκάπηλους.
Δεύτερος αστικός μύθος: Οι Ρώσοι, είχαν σχεδιάσει την αντίδραση του Κριμαϊκού Λαού, εδώ και καιρό.
Αυτό κι αν είναι παραμύθι για μικρά παιδιά. Δεδομένου ότι, στους γνωρίζοντες - και καλώς ή κακώς ο υπογράφων είναι ένας από αυτούς - τέτοιου τύπου σχεδιασμός δεν υπήρχε ούτε καν στους σκοτεινότερους διαδρόμους του υπουργείου που διευθύνει ο Σεργκέι Λαβρώφ.
Όσο απλό κι' αν ακούγεται (η φιλοσοφία της απλής λογικής, βλέπε Αριστοτέλη και Πολιτικά-Ηθικά Νικομάχεια) οι Ρώσοι, ακολούθησαν τις εξελίξεις, τις οποίες γέννησε και οδήγησε ο Λαός της Κριμαίας.
Κλασικό παράδειγμα είναι η σαστιμάρα με την οποία αντιμετωπίζουν ακόμη οι Ρώσοι επιτελείς, την απόφαση του Κριμαϊκού Λαού να πάρει την υπόθεσή του στα χέρια του. Και φυσικά, να διαχειριστούν το μήνυμα του Λαού, πως είναι αποφασισμένος να διαχειριστεί την τύχη του και όχι να προτεκτορατοποιηθεί. Και το πλέον σημαντικό, την άρνηση του Λαού να παραδώσει - και στους Ρώσους - τα όπλα πολέμου που κρατά στο σπίτι του.
Γι' αυτό το τελευταίο σημαντικότατο στοιχείο, να υπογραμμίσουμε με κάθε δυνατό τρόπο, πως αποτελεί και το θεμέλιο της διάθεσης για αυτοδιάθεση και αξιοπρέπεια, του Κριμαϊκού Λαού.
Οι ένοπλοι πολίτες της Κριμαίας, οι πολίτες/οπλίτες αν θέλετε, είναι και η εγγύηση για το αύριο της ιστορικής αυτής περιοχής. Ο Λαός της οποίας μάλιστα αποφάσισε να δώσει και έναν έντονο σημειολογικό χαρακτήρα στον αγώνα του, μετονομάζοντας τον γεωγραφικό προσδιορισμό "Κριμαία", στο ιστορικά πρωτογενές "Ταυρίδα". Με όλες τις αναγωγές οι οποίες φυσικά συνεπάγονται από αυτήν την επιλογή.
Να κλείσουμε αυτήν την σύντομη αναφορά προσθέτοντας, πως το 1847, η Ελβετία του Ιωάννη Καποδίστρια, με επικεφαλή τον συμπολεμιστή του Κολοκοτρώνη, Στρατηγό Ντυφούρ, έπραξε αυτό ακριβώς, που δεν έπραξαν, δεν μπόρεσαν να πράξουν, οι επαναστάτες οπλαρχηγοί του '21: Διένειμε, παρέδωσε τα όπλα στον Ελβετικό Λαό, αναγνωρίζοντάς τον, ως κυρίαρχο και υπεύθυνο για την τύχη του.
Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα στην Ελβετία. Η οποία, είναι η πλέον δημοκρατική χώρα στον κόσμο, με αξιοπρεπείς πολίτες, παραγωγή πολιτισμού αλλά και οικονομικών μεγεθών προς όφελος του Λαού της. Και φυσικά, παρά τα 3.800.000 (τρία εκατομμύρια οχτακόσιες χιλιάδες) όπλα πολέμου που κρατούν στα σπίτια τους οι Ελβετοί πολίτες: Έχουν τη χαμηλότερη εγκληματικότητα στον κόσμο (μαζί με τη Δανία και τη Νορβηγία), έχουν μόνο ελάχιστους επαγγελματίες αστυνομικούς, (12.000), δεν έχουν ΜΑΤ/ΥΜΕΤ κλπ δυνάμεις καταστολής, δεν έχουν βίαιες συγκρούσεις στις διαδηλώσεις τους κλπ κλπ στα οποία ο υπογράφων, έχει αναφερθεί πλειστάκις.
Στη χώρα αυτή που ανθίζει η φαιδρά πορτοκαλέα, ελληνόφωνοι και Έλληνες, δηλώνουν ο καθείς πως έχουν και μια κρυφή επιθυμία. Άλλος να γίνει... Πρωθυπουργός, άλλος να... κερδίσει το λαχείο, άλλος να βρει... λίρες.
Να πω λοιπόν κλείνοντας, πως η δική μου - φανερή όμως - επιθυμία, είναι να έλθει εκείνη η ώρα η ευλογημένη, να διανέμω τα όπλα πολέμου, στον ελληνικό Λαό.
Γιατί πολύ απλά, η ιστορία έχει αποδείξει, πως η ισχύς του Λαού, μόνο από εκεί πηγάζει.
Μια τρομακτική για τους εξουσιαστές και νεοταξίτες (αριστερούς και δεξιούς) διάσταση, όπου ο Λαός, είναι Νομοθέτης, Δικαστής, Πολίτης/Οπλίτης. Με το όπλο στο χέρι. Όπως εδώ και 153 χρόνια, οι Ελβετοί του μπαρμπα-Γιάννη του Καποδίστρια και του γενναίου Στρατηγού Guillaume-Henri Dufour.
