Ξερω. Εχετε βαρεθεί, κουραστεί, μπερδευτεί, αναρωτηθεί, επιφυλαχθει. Εχετε δηλαδη περίπου αυτο το γαμωσυναίσθημα που μας ταλαιπωρεί εδω και 4 χρόνια, απο τοτε που ηρθε και...
κατακάθισε πανω μας σαν σεντόνι ολη της γης η σκόνη, που λέει κι ο ποιητής. Ετσι νιώθω κι εγώ καπου καπου. Προβληματίζομαι. Καμια φορα τοσο πολυ που δεν κλείνω μάτι, όπως τωρα ας πούμε που γραφω αυτα τα λόγια κι ας ειναι μαύρα χαράματα. Ψήφος, εκλογές, Ευρώπη, κόμματα, αλήθειες, ψέμματα, ανθρωποι, αριθμοί, ονειρα, εφιάλτες, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Ολα μαζι, ανακατεμένα, όπως το μυαλο μας. Τι στο διαολο να πιστέψεις, σε τι να σταθείς, που να δώσεις αξία και που να φτυσεις.
Μετα, βλέπεις οτι δεν ειναι μονο σάπιο το συστημα. Απο κατω ειναι ένας λαός. Ελληνες. Ικανοί για το πιο σπουδαίο και για το χειρότερο. Έχοντας βιώσει την πιο απάνθρωπη λιτότητα εν καιρώ ειρήνης, πανε και ψηφίζουνε άτομα σαν τον Μπέο, τον Ψινάκη για δήμαρχό τους. Βλέπεις τριαντάρηδες που έπρεπε να ωρύονται μεσα στην επανάσταση των νέων ιδεών τους για ενα κόσμο καλύτερο να κάνουν πολιτική κριτικη και ανάλυση με βιντεακια απο το YouTube, να λένε οτι άλλο ειναι τα κόμματα άλλο η πολιτική, οτι ολοι ειναι τα ιδια αλλα δεν παει άλλο, να υιοθετούν αμάσητη την είδηση του mega, να εξισωνουν εποχές, κινήματα και ολα μεσα στο μπλέντερ μιας επιδερμικης στάσης ζωής που στο τέλος φέρνει σαν αποτελεσμα τον αλεσμένο κιμά της χρυσής αβγης.
Απο τη μια ελπίδα λοιπον, απο την αλλη, απογοήτευση. Γίναμε ολοι χιλιάδες υποψήφιοι, την ιδια ωρα που δεν μπορουμε να βρούμε ΕΝΑΝ τέλειο ηγέτη, ενα τέλειο κομμα, ενα τέλειο σενάριο για να τελειώνουμε με την κρίση και ολα αυτα τα μονότονα. Ή μηπως μάταια ψάχνουμε το τέλειο; Ή μηπως είμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι "ατελείς";
Η χωρα μου εχει το χειρότερο εκπαιδευτικό συστημα σύμφωνα με τις μελέτες. Εχει ανθρώπους που αυτοκτονούν για μια χαμένη αξιοπρέπεια. Εχει οικογένειες χωρις ρεύμα. Εχει πολιτες υπερχρεωμενους που βάζουνε τα κλάματα μπροστά στο δικαστή για να τους κουρεψει τα χρέη προς τις τράπεζες και ο δικαστής απαντάει "μην κάνετε ετσι, δεν είστε μόνος, ειναι χιλιάδες σαν εσάς". Εχει υπηρεσίες απαρχαιωμένες, γραφειοκρατία, διαφθορά, μίζα που κινεί οχι αυτοκίνητα αλλα κινητήρες βρώμικων χρημάτων. Εχει μετανάστες νεκρούς μεσα στο βυθό απο τα πελάγη της, εκει παραδίπλα απο τα τρυπάνια που σκάβουν για πετρέλαια.
Και ολα αυτα, αν τα λες, λαϊκιζεις. Δεν πρεπει να τα λες. Πρεπει να το βουλωνεις και να το παίζεις "απολιτικ" και "νηφάλιος" και "συγκροτημένος" κι ας φτυνουν αιμα οι αλλοι γυρω σου. Τελευταία, ειναι και κάτι χειρότερο. Με πιάνει ο ένας μετα τον άλλο και μου λένε "μη μιλάς πολυ", "μη λες πολλα", "εκτιθεσαι", "μην τα λες ολα όσα σκέφτεσαι", "θα έχεις προβλημα". Σκοτάδι. Φόβος. Σφιγμένα στομάχια μηπως και κάποιο βραδυ γυρνώντας σπίτι, σε περιμένουν οι φρουροί του συστήματος για να σε νουθετησουν.
Η χωρα μου μπάζει απο παντου. Συρρικνώνεται. Για δεκαετίες. Όσο ζω ρε. Μικρο παιδάκι ήμουν, 1993, οταν ένας άνθρωπος έριχνε ολόκληρη κυβέρνηση. 20 χρονια μετα, ο ιδιος άνθρωπος ειναι ακομα εδω. Οι ίδιοι ανθρωποι. Παντου. Έχουν γεράσει πανω στις καρέκλες τους, έχουν αναρριχηθεί επι ζώντων και πτωμάτων, κι όμως ολοι τους ακομα εκει, να ορίζουν τη μοίρα μου. Δεν περιμένω να αλλάξουν πολλα με τις ευρωεκλογές ετουτες. Ηταν ανέκαθεν άλλωστε "βολικές" εκλογές, σαν την ημερήσια αποβολή απο το σχολείο, ας πούμε. Τιμωρία μεν ελεγχόμενη δε. Για πρώτη φορα βέβαια ειναι οντως εκλογές άρρηκτα συνδεδεμένες με την Ευρώπη, όσο κι αν προσπάθησαν να το απομυθοποιησουν. Η χωρα μου οραματίστηκε μια Ευρώπη σύμμαχο και οχι μια Ευρώπη μπαμπούλα. Μνημονια, μεσοπρόθεσμα, μέτρα, μέτρα, δεσμεύσεις, μέτρα. Ποιος άλλος τα επέβαλε ολα αυτα στη χωρα μου; Μα, η Ευρώπη.
Βλεπω τα ψηφοδέλτια. Χριστοδουλοπουλος, Ζαγοράκης, Ράγιου. Και στο άλλο, το "πασοκικο", το "μια απο τα ιδια", το "αναρχοτρομοκρατικο", το "Βαβέλ" βλεπω μια καθαρίστρια που έκαψαν τη μούρη της με βιτριόλι μερικοί σάπιοι εργοδοτες, έναν γραφικό γερο που κατέβασε τη ναζιστικη σημαία και σήκωσε στη θεση της την ελληνική, βλεπω τον επικεφαλής των γιατρών του κόσμου που τρώει τα χέρια του στην Αφρική εδω και είκοσι χρονια, βλεπω τον οργανωτή δημοψηφισμάτων και κινημάτων για τη διάσωση του νερού ως δημοσίου αγαθού. Μα ποιοι ειναι ολοι αυτοι οι περίεργοι και δεν ακούγονται πουθενα; Επίτηδες δεν λεω τα ονόματα. Δεν έχουν ανάγκη διαφήμισης. Ειναι ταυτισμένη η δράση αυτών των ανθρώπων με την υπόστασή τους. Ξεστραβωθειτε και εντοπίστε τους, Ελληνες. Ψηφίστε τους. Οχι απο διαμαρτυρία. Επειδη το αξίζουν.
Κλείνω με τούτο. Πριν λίγες ημέρες, λιγο μετα την καθιερωμένη εθνικη τρελα για τη Eurovision, διεξήχθη συζήτηση ανάμεσα σε υποψήφιους προέδρους για την Κομισιόν με μετάδοση σε πανω απο 30 κράτη. Ανάμεσά τους ηταν ένα σχολιαρόπαιδο που μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, που δεν μιλαει καλα αγγλικά, παρα μονο καλα ελληνικα, που κανει για πρόεδρος δεκαπενταμελους παρα για πρωθυπουργός. Αυτος ο περίεργος τύπος λοιπον ηταν ο μόνος που τόλμησε να μιλήσει ευθέως για τη χωρα μου απεναντι στους άλλους ευρωπαίους. "Ειμαι απο την Ελλαδα, απο τη χωρα που έγινε το πειραματόζωο της ΕΕ". Ξερω. Δεν είδατε. Δεν ακούσατε. Δεν ηταν Eurovision στην τελική.
Καλη ψήφο, Ελληνες.
