ενώ στην ίδια δημοσκόπηση ένα ποσοστό της τάξεως του 64%, απαντά πως είναι κοντά οι πρόωρες εκλογές και μάλιστα αυτοί που τις επιθυμούν, σχεδόν έχουν ξεπεράσει το 50%, όταν πριν λίγο καιρό μειοψηφούσαν σημαντικά, σε σχέση με αυτούς που δεν έβλεπαν θετικά ένα ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.
Αυτή η διαφορά του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, έναντι της ΝΔ, είναι η μεγαλύτερη που σημειώθηκε από την αρχή του έτους και δείχνει πλέον πως η προοπτική των πρόωρων εκλογών, όχι μόνο δεν είναι μακρινή, αλλά και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «παλεύει» σοβαρά το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται, τα διάφορα μέσα αρχίζουν πλέον να μιλούν για πιθανές ημερομηνίες εκλογών, με επικρατέστερες αυτές του Δεκέμβρη και του Φεβρουαρίου, με γνώμονα φυσικά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και το «άπιαστο όνειρο» της εξασφάλισης 180 ψήφων από την συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Το ζητούμενο βέβαια παραμένει για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα και δεν είναι άλλο από την συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αυτόν και τα κριτήρια επιλογής αυτών των δυνάμεων, αν θα είναι ποιοτικά ή κυρίως ποσοτικά είτε και τα δύο.
Φυσικά μόνο του το κόμμα του Αλ. Τσίπρα, δεν θα μπορέσει να κάνει την ανατροπή και να οδηγήσει την «σύμπραξη» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο περιθώριο, αναδεικνύοντας μια κυβερνητική δυναμική πραγματικής εξόδου από την κρίση και όχι διατήρηση και διεύρυνση αυτής.
Το πρώτο που οφείλουν να γνωρίζουν στην Κουμουνδούρου, (και φυσικά το ξέρουν πολύ καλά) είναι πως το κόμμα του 4 ή 5%, δεν έφθασε στα «σαλόνια» της αξιωματικής αντιπολίτευσης τυχαία, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα της συσπείρωσης και προσχώρησης δυνάμεων από τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και κεντροαριστεράς, που συστρατεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στην πολιτική των μνημονίων και της παρατεταμένης λιτότητας που αυτά επέβαλλαν, οδηγώντας τον λαό στην εξαθλίωση και φτωχοποιώντας όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Κατά συνέπεια, αν η σημερινή αξ. αντιπολίτευση επιθυμεί να αποτελέσει τον κορμό μιας μελλοντικής κυβέρνησης, με προοπτική εξόδου από την κρίση, αποδέσμευσης από τα μνημόνια και γενικότερα ανόρθωσης της χώρας, πρέπει, όπως τόνισε και ο ίδιος ο Τσίπρας, να οριοθετήσει τις βάσεις των προεκλογικών αλλά και μετεκλογικών συνασπισμών, τα κριτήρια σύμπλευσης και τις περιβόητες «κόκκινες γραμμές».
Θεωρούμε πως το κόμμα του Τσίπρα βρίσκεται στην πλέον κρίσιμη φάση της όλης του πορείας, αφού θα πρέπει να προβεί σε συνεργασίες, που ναι μεν δεν θα διακατέχονται από «φοβικά σύνδρομα», αλλά ούτε και θα χαρακτηρίζονται από το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» …
Στην ομιλία του στην ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ξεκάθαρος και μίλησε για το πρόγραμμα του κόμματος, που θα αποτελέσει την βάση για προεκλογικές συμμαχίες. Αυτό, σύμφωνα και με τις δηλώσεις στελεχών του επίσης, θα αποτελέσει και την οποιαδήποτε «κόκκινη γραμμή» για τις περεταίρω προεκλογικές αλλά και μετεκλογικές συνεργασίες.
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι η όποια αποδοχή του προγράμματος του κόμματος, από τους δυνητικούς «συμμάχους» του, αλλά η οριοθέτηση των ποιοτικών κριτηρίων, ως βάση του διαλόγου.
Συγκεκριμένα και αναφερόμενοι σε ποιοτικά κριτήρια, εννοούμε την μέχρι σήμερα πορεία, τόσο μεμονωμένων πολιτικών όσο και ομάδων, την στάση που τήρησαν όλα αυτά τα χρόνια που ασκούνται οι καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές και την γενικότερη ιδεολογικό—πολιτική τους τοποθέτηση.
Γιατί θα ήταν καταστροφικό και αδιέξοδο, να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια μεμονωμένοι πολιτικοί αλλά και ομάδες, που μέχρι σήμερα στήριζαν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» την παρούσα συγκυβέρνηση και τις πολιτικές της και κινούμενοι από καθαρά καιροσκοπικά κίνητρα στην συνέχεια, να στρέφονται στον ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέποντας σε μια πιθανή εκλογή. Μια τέτοια επιλογή, που θα είχε ποσοτικό και όχι ποιοτικό χαρακτήρα, θα είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας «επικίνδυνης» πολυσυλλεκτικότητας, μιας μελλοντικής κυβερνητικής «Βαβέλ», με στοιχεία που θα είναι φορείς συντηρητικών πολιτικών, εθνικιστικών προσανατολισμών και γενικότερα «τάσεων» που θα απέχουν μακράν της αριστερής και κεντροαριστερής πολιτικό-ιδεολογικής προοπτικής.
Δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί «ταμπού», το άνοιγμα του κόμματος και η διεύρυνση των συνεργασιών, αφού αυτό είναι το ζητούμενο και λόγω του χαρακτήρα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικού σχηματισμού. Όμως δεν μπορεί να ευνοηθεί και η χωρίς κριτήρια προσχώρηση στα ψηφοδέλτιά του, ατόμων που εντελώς καιροσκοπικά θα «αποδεχτούν» το πρόγραμμα του κόμματος, απλά και μόνον επειδή η επιλογή είναι πιο … ελκυστική και μπορεί να εξασφαλίσει μια πιθανή εκλογή.
Ούτε αποκλεισμούς και πολιτικούς ελιτισμούς, αλλά ούτε «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», αλλά άνοιγμα στην δοκιμαζόμενη κοινωνία και στις υγιείς πολιτικές δυνάμεις, που έμπρακτα αντιστρατεύονται τις μνημονιακές πολιτικές και διαθέτουν ανάλογο πολιτικό λόγο και όραμα!
«Παλμός της Καλύμνου»
