Γιατί το ονειρεμένο σώμα της 20χρονης από το Μπέρμιγχαμ, που βρέθηκε από τα 173 κιλά στα 53, δεν κρύβει από πίσω ούτε δίαιτα ούτε άσκηση ούτε χαρά. Οφείλεται στη νόσο του Κρον που της προκαλεί καθημερινά αφόρητους πόνους.
«Δεν είναι πια για μένα απόλαυση το φαγητό, ξέρω πως το να φάω θα με κάνει να υποφέρω. Μοιάζει αδύνατο να έχω ένα καλό γεύμα, ξέρω πως πιθανότατα θα κάνω εμετό», προσθέτει. «Τα καταφέρνω όταν παίρνω ισχυρά παυσίπονα αλλά είναι μια κατάρα, θα πρέπει να τα παίρνω την υπόλοιπη ζωή μου».
Η Amelia-Jane ήταν ένα χαρούμενο και υγιές παιδί αλλά στην εφηβεία της το βάρος της άρχισε να αυξάνεται παρότι δεν είχε αλλάξει η διατροφή της. Στα 14 της ήταν θύμα bullying με τα παιδιά στην παιδική χαρά να τη φωνάζουν «Fatty Bum Bum».
Μεγαλώνοντας η Amelia-Jane αποδέχθηκε το στρογγυλό σώμα της, φροντίζοντας την εμφάνισή και το μακιγιάζ της.
«Παχύς δεν σημαίνει άσχημος», εξηγεί.
Στα 17 της όμως, αρρώστησε. «Έκανα εμετό 10 φορές την ημέρα, μέσα σε 20 μήνες έχασα 120 κιλά. Ήμουν τρομοκρατημένη», συνεχίζει. Το 2014 διαγνώστηκε με τη νόσο του Κρον κι αμέσως της χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή. «Τις καλές μέρες παίρνω 70 χάπια, τις κακές 100. Όλοι με συνέχαιραν για τα κιλά που έχασα, μου έλεγαν πως δείχνω υπέροχη, αλλά μέσα μου δεν είχα νιώσει ποτέ χειρότερα», θυμάται.
«Για κάποιους έχω σώμα ονειρεμένο, για μένα όμως είναι εφιάλτης», καταλήγει.