Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Χωρίς επάρκεια σε αγαθά, εισάγει γάλα και κρέας, τρώει πατάτες από την Αίγυπτο και είναι ένα βήμα πριν να...
στέκεται στις ουρές για χρήμα και αγαθά. Για κάποιους η Ελλάδα πεθαίνει από την 25η Ιανουαρίου 2015, για κάποιους την 23η Απριλίου 2010 που έγινε το διάγγελμα στο Καστελόριζο και για κάποιους από την 18η Οκτωβρίου 1981που ανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και δίδαξε το δόγμα του «Τσοβόλα δώστα όλα». Η αλήθεια κρυμμένη, όπως και ο φάκελος της Κύπρου που άνοιξε την 25η Νοεμβρίου 1973.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ακόμα και σήμερα ο λαός και ο πολιτικός κόσμος που τον εκπροσωπεί επάξια πιστεύει ακράδαντα ότι δεν φταίει, δεν ομονοεί και θεωρεί ότι αποκλειστικά για το χάλι μας υπαίτιοι είναι οι ξένοι δανειστές μας και κυρίως οι Γερμανοί απόγονοι των Ναζιστών, πρόγονοι των Χρυσαυγιτών.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό βέβαια οι υπαίτιοι ήταν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές που δεν έμοιαζαν δράμι στους προγόνους μας που αποικούσαν την Μεσόγειο και κατακτούσαν τα βουνά του Αφγανιστάν για να μεταδώσουν το πνεύμα μας, αποκλειστικά εις όφελος της ανθρωπότητας. Των προγόνων μας που εκστράτευσαν στην Τροία για τα μάτια της ωραίας Ελένης, να τιμωρήσουν τον άτακτο πρίγκιπα Πάρη των σιτοβολώνων της Μικράς Ασίας.
Πως όλοι μας φτύνουν και μας χλευάζουν και εμείς πιστεύουμε ότι βρέχει κατακαλόκαιρα αποτελεί ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο της πολιτικής επιστήμης. Πως διαπραγματευόμαστε κατά το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αποφάσεις και είμαστε περήφανοι και χαρούμενοι που όλοι είναι εναντίον μας και τα Ταμεία μας άδεια, είναι επίσης ένα εθιστικό μυστήριο.
Το δεδομένο είναι ότι ο φασισμός σε όλες του τις εκφάνσεις του, από τη στυγνή δικτατορία του Μεταξά της 4ης Αυγούστου 1936 έως τα διεθνή ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ου αιώνα διακρίθηκε από δύο χαρακτηριστικά. Την εθνική καθαρότητα, το ιδεολόγημα της «Πατρίδας – Θρησκεία – Οικογένειας» και τον απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης που ταυτιζόταν ουσιαστικά πλήρως με την προπαγάνδα. Χωρίς αυτά δεν υπήρξε μακρόβιο εθνικό κίνημα σωτηρίας και κατάλυσης της δημοκρατίας.
Έτσι και η δικτατορία της μίζας στην Ελλάδα, σε συνέχεια της επίσημης δικτατορίας και με τους ίδιους ανθρώπους, 60άρηδες και άνω πια, ξεκίνησε και συνεχίζει με το εύηχο ιδεολόγημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Δομήθηκε στην προπαγάνδα της ΥΕΝΕΔ και της ΕΡΤ που μετεμψυχώθηκε σε υπερχρεωμένα τηλεοπτικά κανάλια, αφειδούς και αφανούς χρηματοδότησης από τράπεζες με δαιδαλώδη κεφάλαια που εκπέμπουν την αλήθεια τους. Στρατολόγησε τους απαραίτητους νεώτερους όπου χρειάστηκε που γρήγορα κατάλαβαν την παγίδα θανάτου και απομακρύνθηκαν εξαφανιζόμενοι από την τεχνητή επικαιρότητα θανάτου της Ελλάδας.
Σήμερα ο κ.Τσίπρας συνεχίζει να εκπροσωπεί επάξια το ελληνικό δαιμόνιο που διατηρεί τα ιερά και όσια της Μεταπολίτευσης, αρνείται να ενδώσει στις "ανώμαλες" ορέξεις των "απολίτιστων" Ευρωπαίων και διεξάγει μία παροιμοιώδη χειραγώγηση της κοινής γνώμης εφησυχασμού και υπνώτισης. Μία συμφωνία που όλο έρχεται και ποτέ δεν θα έρθει και σίγουρα δεν θα υλοποιηθεί ποτέ από τον ίδιο. Κάνει ότι ακριβώς και οι προκάτοχοι του με τη διαφορά ότι αυτός αδυνατεί να γεμίσει πια τα κρατικά ταμεία με τα πολυπόθητα δανεικά χρήματα της οικουμένης προγράφοντας το τέλος του. Εξασφαλίζοντας απελπισμένα όπως κάθε καλός δυνάστης την ευημερία των οικείων του, από το στενό περιβάλλον του μέχρι την αυλή του που αριθμεί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πατριωτών Ελλήνων, αποκρύβει συνειδητά την κατάσταση της χώρας και τις προθέσεις του για το αύριο της χώρας.
Ευελπιστεί στην πειθήνια λαϊκή αυτοκτονία των πολιτών τον Ιούνιο όταν δισεκατομμύρια ευρώ θα πρέπει να πληρωθούν στους πιστωτές της ζωής μας και εστιάζει την αναπτυξιακή του πολιτική στην ομηρεία του λαού που βρίσκεται έξω από την αυλή του. Όπως ακριβώς στον πόλεμο ο ανίσχυρος δένει ομήρους στα τείχη για να μην βομβαρδιστεί.
Η ηθικότητα του Πολέμου είναι ένα θέμα υποκειμενικό εν αντιθέσει με τη καταβολή των συντάξεων και τη ροή του σύγχρονου «αίματος» της κοινωνίας μας που είναι ως πολεμοφόδιο είναι κάτι απτό και δυσεύρετο πια.
Στην περίπτωση της Ελλάδας των κ.κ. Παπανδρέου Α., Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου Γ., Σαμαρά και του κ.Τσίπρα που καλείται να υπερασπιστεί με τη σειρά του «τα ιερά και τα όσια» της σύγχρονης Ελλάδας οι ιστορικοί θα επαναβεβαιώσουν σύντομα ότι μπορεί να υπήρξε πόλεμος που νίκησε ο πιο αδύναμος αλλά δεν υπήρξε ποτέ πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία που κυριάρχησε ο πιο ανήθικος.
Στη σύγχρονη εποχή δε που ο άνθρωπος ταξιδεύει στο διάστημα αποδεικνύεται ότι η παγκόσμια ιστορία απεχθάνεται τους μακροχρόνιους πολέμους στις πολιτισμένες χώρες, πλην της περίπτωσης που διαλύει αργά τον ανήθικο αντίπαλό της…
Πηγή
