κόκκινες γραμμές. Σε μια συμφωνία όμως και οι δύο πλευρές υποχωρούν και έτσι μάλλον βρέθηκε η χρυσή τομή σε ζητήματα όπως τα εργασιακά, το ασφαλιστικό και οι φόροι όπως ο ΦΠΑ και ο ΕΝΦΙΑ.
Κάπως έτσι η ελληνική πλευρά φαίνεται πως "έδωσε" όπως ήταν η απαίτηση του ΔΝΤ τον ΦΠΑ. Με την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή από 16% ως και 18% η φορολόγηση κάποιων προϊόντων αναμένεται να μειωθεί, ωστόσο θα υπάρξει αύξηση σε άλλα.
Παράλληλα όλα δείχνουν ότι θα αυξηθεί και ο κατώτατος συντελεστής ΦΠΑ από το 6,5 στο 8%.
Έτσι θα υπάρξει αύξηση περίπου 2,65% σε υπηρεσίες και προϊόντα όπως οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ, σε τρόφιμα, την εστίαση, ενώ θα υπάρξουν μειώσεις σε ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη. Η μείωση αυτή θα είναι άνω του 5%.
Την ίδια ώρα μένει ως έχει τουλάχιστον ως προς το τι και με ποιον συντελεστή φορολογείται και ο φόρος στα ακίνητα. Μένει δηλαδή ως έχει ο ΕΝΦΙΑ και η μόνη ελπίδα των πολιτών για κάποια μείωση είναι η μείωση μέσω των αντικειμενικών αξιών η οποία αναμένεται να οριστικοποιηθεί ως τα τέλη του Ιουνίου.
Παράλληλα κατ' απαίτηση των δανειστών μπαίνει μπλόκο στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις με πολλούς ασφαλισμένους να χάνουν το θεμελιωμένο δικαίωμα που είχαν είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω ενσήμων. Την ίδια ώρα φαίνεται ότι μπαίνουν αντικίνητρα με μεγάλες μειώσεις στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, κυρίως σε ό,τι αφορά σε υπαλλήλους ΔΕΚΟ και Τραπεζών.
Θίγονται άμεσα ασφαλισμένοι πριν το 1993, μητέρες ανηλίκων ασφαλισμένες στο ΙΚΑ, εργαζόμενες με βαρέα και ανθυγιεινά, άνδρες δημόσιοι υπάλληλοι με 25ετια και ανήλικο τέκνο, άνδρες σε ειδικά ταμεία που βγαίνουν σε σύνταξη χωρίς όριο ηλικίας με 35ετια και γυναίκες σε ΔΕΚΟ και τράπεζες με ασφάλιση πριν το 1983 για τις οποίες προβλέπεται έξοδος στα 52 έτη.
Σε ό,τι αφορά στα εργασιακά, όπως αναφέρει το newsit.gr, φαίνεται ότι μπαίνει προς το παρόν στον... πάγο το θέμα των αυξήσεων στον κατώτατο μισθό, ενώ και σε ό,τι αφορά στις συλλογικές συμβάσεις όλα δείχνουν ότι πάμε σε ένα ευρωπαϊκού τύπου μοντέλο με συμβάσεις οι οποίες θα έχουν ευέλικτο χαρακτήρα στα πρότυπα άλλων κρατών της Ε.Ε. όπου προβλέπεται ένα ανώτατο όργανο το οποίο καθορίζει τον κατώτατο μισθό, αλλά και τον αριθμό των απολύσεων. Για παράδειγμα στη Γαλλία και τη Γερμανία οι ομαδικές απολύσεις επιτρέπονται εφόσον προηγηθεί διαβούλευση εργαζόμενων εργοδοτών.
