Όσοι παρακολουθούσαμε και προσπαθούσαμε... να καταλάβουμε τη διαπραγματευτική στρατηγική της κυβέρνησης, κολλούσαμε πάντα στην χρονοτριβή και τις επιπτώσεις της.
Μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τα πάντα κατέρρεαν και ο Γιάνης με την κυβέρνηση, το πήγαιναν μια μπρος και μια πίσω.
Και όμως, με την χρονοτριβή κατάφεραν, χωρίς να πάρουν μέτρα επί 4 μήνες, να δαπανήσουν την 4μηνη παράταση του δεύτερου μνημονίου.
Είναι καθαρό πλέον ότι η κυβέρνηση ήθελε να εξαντλήσει κάθε περιθώριο χρόνου και να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη ένα μνημόνιο που να στηρίζεται σε ένα τρίτο πρόγραμμα, με νέα χρηματοδότηση.
Έπαιξε δηλαδή τη στρατηγική ρισκάρω τα πάντα για να κερδίσω κάτι με πιθανότητες να του βγει. Μια στρατηγική από τη θεωρία παιγνίων, αλλά για απελπισμένους.
Βέβαια από εδώ και μπρος τα περιθώρια έχουν στενέψει για τους «τζογαδόρους» της κυβέρνησης. Η στήλη επ’ ουδενί δεν ανήκει στα μαύρο μέτωπο της αντιπροπαγάνδας των νεοφιλελέδων. Αντιθέτως στηρίζει την «εθνική διαπραγμάτευση», περιμένοντας το αποτέλεσμα.
Κρίνουμε πως η στρατηγική του απελπισμένου τζογαδόρου που ακολουθεί η κυβέρνηση, πολύ δύσκολα θα της βγει από εδώ και μπρος. Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε, έχει αποσυρθεί εύσχημα ο εμπνευστής του «τζόγου» Γιάνης Βαρουφάκης και επιστρατεύτηκαν οι πιο «σοβαροί» Δραγασάκης και Τσακαλώτος.
Όπως και να ‘χει η ώρα του λογαριασμού έφτασε. Και για εμάς και για τους Γερμανούς. Είναι δεδομένο πως κι εμείς και αυτοί χρωστάμε… Εκείνοι σ’ εμάς και εμείς σ’ εκείνους και τους δορυφόρους τους.
Θα κερδίσει ο Τσίπρας κάτι από την διαπραγμάτευση του τζόγου; Η λογική λέει, πως κανένας παίχτης δεν κέρδισε ΠΟΤΕ κανένα καζίνο. Στο τέλος όλοι βγαίνουν απ’ αυτό γδαρμένοι…
Πολύ δε περισσότερο, όταν ο παίχτης, δείχνει «άμαθος» και άπειρος. Καλά τον έπαιξε τον ρόλο του «όμορφου» ο Τσίπρας, του «τζογαδόρου» ο Βαρουφάκης, των «σοβαρών» οι Τσακαλώτος και Δραγασάκης, του «κακού» ο Λαφαζάνης. Άλλωστε και οι Γερμανοί, έχουν αναλάβει ανάλογους ρόλους…
Το θέατρο της επικοινωνίας, είναι ανώφελο να συνεχιστεί άλλο… Έτσι κι αλλιώς, κάτι θα πρέπει να δώσει η κυβέρνηση, αν δεν το έχει δώσει ήδη. Έτσι όπως πήγε το πράγμα, αν δεν μειωθούν μισθοί και συντάξεις, κανείς δεν θα πει και πολλά αν τελικά ανέβουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Αν πουληθούν αεροδρόμια και ΟΛΠ, κανείς δεν θα πει τίποτα, αφού θα έχουν «καταφέρει» να μην πουληθούν ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ…
Αυτού του είδους η πολιτική επικοινωνία, δηλαδή του μικρότερου κακού, είναι η επικοινωνία που τελικά θα επικρατήσει. Και όλοι τελικά θα είναι ευχαριστημένοι. Και οι δικοί μας, που έσπασαν τον βράχο Σόιμπλε. Και ο Σόιμπλε που θα πει στους Γερμανούς, ότι κόντυνε τον Τσίπρα.
Καταλήγοντας, για να δώσω και μια απάντηση στους – αφ’ υψηλού – επικριτές του Τσίπρα, που τον κατηγορούν, επειδή – τάχα μου – δεν είναι τόσο μορφωμένος, όσο ο Βενιζέλος, θα υπενθυμίσω το εξής:
Αν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Παπαφλέσσας, άκουγαν τις «συνετές φωνές» των Μαυροκορδάτων και των Κωλέττηδων, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν ακόμα αποικία της μετεξελιγμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν οι οπλαρχηγοί της επανάστασης δεν διακατέχονταν από τεράστιο εθνικό σθένος και άφηναν την υπόθεση απελευθέρωση στα χέρια των «συνετών καλαμαράδων», όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης, σήμερα δεν θα διεκδικούσαμε καν την απελευθέρωση μας, από τα Γερμανικά δεσμά… μόνιο.
Και όμως, με την χρονοτριβή κατάφεραν, χωρίς να πάρουν μέτρα επί 4 μήνες, να δαπανήσουν την 4μηνη παράταση του δεύτερου μνημονίου.
Είναι καθαρό πλέον ότι η κυβέρνηση ήθελε να εξαντλήσει κάθε περιθώριο χρόνου και να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη ένα μνημόνιο που να στηρίζεται σε ένα τρίτο πρόγραμμα, με νέα χρηματοδότηση.
Έπαιξε δηλαδή τη στρατηγική ρισκάρω τα πάντα για να κερδίσω κάτι με πιθανότητες να του βγει. Μια στρατηγική από τη θεωρία παιγνίων, αλλά για απελπισμένους.
Βέβαια από εδώ και μπρος τα περιθώρια έχουν στενέψει για τους «τζογαδόρους» της κυβέρνησης. Η στήλη επ’ ουδενί δεν ανήκει στα μαύρο μέτωπο της αντιπροπαγάνδας των νεοφιλελέδων. Αντιθέτως στηρίζει την «εθνική διαπραγμάτευση», περιμένοντας το αποτέλεσμα.
Κρίνουμε πως η στρατηγική του απελπισμένου τζογαδόρου που ακολουθεί η κυβέρνηση, πολύ δύσκολα θα της βγει από εδώ και μπρος. Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε, έχει αποσυρθεί εύσχημα ο εμπνευστής του «τζόγου» Γιάνης Βαρουφάκης και επιστρατεύτηκαν οι πιο «σοβαροί» Δραγασάκης και Τσακαλώτος.
Όπως και να ‘χει η ώρα του λογαριασμού έφτασε. Και για εμάς και για τους Γερμανούς. Είναι δεδομένο πως κι εμείς και αυτοί χρωστάμε… Εκείνοι σ’ εμάς και εμείς σ’ εκείνους και τους δορυφόρους τους.
Θα κερδίσει ο Τσίπρας κάτι από την διαπραγμάτευση του τζόγου; Η λογική λέει, πως κανένας παίχτης δεν κέρδισε ΠΟΤΕ κανένα καζίνο. Στο τέλος όλοι βγαίνουν απ’ αυτό γδαρμένοι…
Πολύ δε περισσότερο, όταν ο παίχτης, δείχνει «άμαθος» και άπειρος. Καλά τον έπαιξε τον ρόλο του «όμορφου» ο Τσίπρας, του «τζογαδόρου» ο Βαρουφάκης, των «σοβαρών» οι Τσακαλώτος και Δραγασάκης, του «κακού» ο Λαφαζάνης. Άλλωστε και οι Γερμανοί, έχουν αναλάβει ανάλογους ρόλους…
Το θέατρο της επικοινωνίας, είναι ανώφελο να συνεχιστεί άλλο… Έτσι κι αλλιώς, κάτι θα πρέπει να δώσει η κυβέρνηση, αν δεν το έχει δώσει ήδη. Έτσι όπως πήγε το πράγμα, αν δεν μειωθούν μισθοί και συντάξεις, κανείς δεν θα πει και πολλά αν τελικά ανέβουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Αν πουληθούν αεροδρόμια και ΟΛΠ, κανείς δεν θα πει τίποτα, αφού θα έχουν «καταφέρει» να μην πουληθούν ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ…
Αυτού του είδους η πολιτική επικοινωνία, δηλαδή του μικρότερου κακού, είναι η επικοινωνία που τελικά θα επικρατήσει. Και όλοι τελικά θα είναι ευχαριστημένοι. Και οι δικοί μας, που έσπασαν τον βράχο Σόιμπλε. Και ο Σόιμπλε που θα πει στους Γερμανούς, ότι κόντυνε τον Τσίπρα.
Καταλήγοντας, για να δώσω και μια απάντηση στους – αφ’ υψηλού – επικριτές του Τσίπρα, που τον κατηγορούν, επειδή – τάχα μου – δεν είναι τόσο μορφωμένος, όσο ο Βενιζέλος, θα υπενθυμίσω το εξής:
Αν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Παπαφλέσσας, άκουγαν τις «συνετές φωνές» των Μαυροκορδάτων και των Κωλέττηδων, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν ακόμα αποικία της μετεξελιγμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν οι οπλαρχηγοί της επανάστασης δεν διακατέχονταν από τεράστιο εθνικό σθένος και άφηναν την υπόθεση απελευθέρωση στα χέρια των «συνετών καλαμαράδων», όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης, σήμερα δεν θα διεκδικούσαμε καν την απελευθέρωση μας, από τα Γερμανικά δεσμά… μόνιο.
