Ερευνητής
Θέλουμε ακόμα 6 μέρες ως το δημοψήφισμα και το θερμόμετρο αντιπαράθεσης απόψεων έχει φτάσει στα ύψη...
Σε αυτές τις ώρες διαπιστώνει κανείς γιατί έχουμε μείνει τόσο μικρή χώρα. Η διαφωνία είναι η βάση του διαλόγου και της προόδου και είναι άκρως απαραίτητη σε μία δημοκρατία. Με μία προϋπόθεση όμως, να κινείται στα όρια αμοιβαίου σεβασμού του συνομιλητή.
Αυτό σημαίνει ότι δεν καταπιέζουμε την γνώμη του άλλου, τα ειρωνικά σχόλια είναι περιττά, και οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί με όρους όπως γερμανοτσολιάς, πατριδολάγνος, προδότης και ανθέλληνας είναι όχι μόνο άστοχοι αλλά και επικίνδυνα αφού στρέφονται κατά του ελεύθερου διαλόγου. Ένα από τα πράγματα που εκτιμώ και θαυμάζω είναι το πολιτισμένο επίπεδο και η προαγωγή του σωστού διαλόγου.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ γρήγορα προσρμόζεται κανείς σε αυτό το επίπεδο διαλόγου με ξένους συνομιλιτές, αφού είναι ο μόνος ανεκτός τρόπος συνομιλίας, το επίπεδο συχνά πέφτει μόλις η συνομιλία γίνεται στα ελληνικά, λες και αυτή η ρημάδα η γλώσσα μας ή η συναναστροφή μας με τους συμπατριώτες μας ελευθερώνει κάποιου είδους ειδικής οργής στο διαφορετικό, και έλλειψη ανοχής για την διαφορετική άποψη για τα πάντα ακόμα κι άν αυτή είναι για το ποδόσφαιρο.
What is wrong with us; Γιατί τόσο μικρή ανοχή για το διαφορετικό ειδικά και μόνο αν ο άλλος είναι Έλληνας; Γιατί τόσο μένος για ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν καλοί μας φίλοι.
Που θα φτάσουμε αν τις υπόλοιπες μέρες συνεχιστεί η αντιπαράθεση σε παρόμοιο επίπεδο.
Είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσουμε όλοι μας, ότι δεν υπάρχουν ούτε προδότες ούτε πατριδοκάπηλοι ανάμεσά μας; Ανάμεσα στον απλό μέσο πολίτη; Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι όλοι αγαπάμε την πατρίδα μας το ίδιο; Γιατί πρέπει να διχαστούμε αντί να ενωθούμε αυτή τη στιγμή που κινδυνεύει η πατρίδα μας; Γιατί δεν μπορούμε κάποτε να ξεπεράσουμε την κατάρα της διχόνιας;
Γιατί πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή που κυδεύετε το μέλλον της δημοκρατίας μας στο ποιός από ΕΜΑΣ φταίει για το που είμαστε εδώ; Είτε αυτός είναι κάποιος δημόσιος υπάλληλος που δεν έκανε καλά την δουλειά του η κάποιος επιχειρηματίας που δεν πλήρωνε τους φόρους του, η κάποιος πολιτικός που λαδωνότανε, είτε ο πολιτικός που διόριζε;
Πιστεύει κανείς από όσους αποδίδουν αποκλειστικά ευθύνες στον Έλληνα για το που βρισκόμαστε, ότι δεν έχουμε όλοι ανεξαιρέτως αναγνωρίσει ότι έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας για το που φτάσαμε; Γιατί δεν μπορούμε να πούμε ή να αναγνωρίσουμε όμως ότι δεν φταίμε μόνο εμείς; Γιατί δεν είναι προφανές σε όλους ότι τα τελευταία 5 χρόνια αυτός ο τόπος έχει πληρώσει με άφθονο αίμα τα λάθη του, και είναι πρόθυμος να συνεχίσει την αιμοραγία, αρκεί να υπάρξει πλάνο σωτηρίας στο απώτερο μέλλον αλλοιώς είναι θυσίες χωρίς καμία ελπίδα; Γιατί να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε εμείς σε αυτό που συμφωνούν οι περισσότεροι ξένοι αναλυτές, ότι το πρόγραμμα δεν λειτούργησε;
Γιατί σε κάποιους είναι πιό εύκολο να χαρακτηρίσουν τον φίλο τους ή τον συγγενή τους σαν αντιευρωπαιστή ή υποστηριχτή ενός χαραμοφάικου ελληνικού κράτους αν δεν συμφωνεί με την γραμμή Μερκελ, παρά να υποστηρίξει το δικαίωμα όλων των συμπολιτών μας στην εργασία και στην ζωή; Πως από λαός τόσο φιλότιμος και συμπονετικός για τον διπλανό μας, φτάσαμε να αδιαφορούμε για την ύπαρξη 3 εκκατομυρίων φτωχών συμπολιτών μας και είμαστε φανατικά έτοιμοι να τους αυξήσουμε στον βωμό του Ευρώ, που σαν όπιο μας παρέχουν με το σταγονόμετρο και με τους δικούς τους όρους από την Ευρώπη;
Είναι εύκολο σε κάποιους να λένε το μέγεθος του κράτους πρέπει να μικρύνει γιατι απλά τα νούμερα δεν βγαίνουνε, και ακόμα πιο εύκολο σε όλους εμάς τους υπόλοιπους να συμφωνήσουμε με την ψυχρή λογική των αριθμών. Ολοι εμείς που σκεφτόμαστε έτσι, έχουμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο για τις χιλιάδες ακόμα ανέργους που θα μείνουν στο δρόμο και δεν θα μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους; Σκέφτεται κανείς αυτούς;
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα που τα νέα μέτρα θα φέρουν στην ανεργία. Η χώρα μας δεν είναι ούτε Γερμανία ούτε ΗΠΑ να τους αποροφήσει. Δεν υπάρχουν οι συνθήκες να τους απορροφήσει ο ιδωτικός τομέας. Αρα μιλάμε για στρατιές νέων ανέργων. Γιατί να μην μιλάμε όλοι λοιπόν για ένα πλάνο όπου ναι ο δημόσιος τομέας θα μειωθεί σημαντικά, αλλά με συγκεκριμένο πλάνο επενδύσεων και απορρόφησής του από τον ιδωτικό τομέα; Πιστεύει ειλικιρνά κανείς ότι το νέο μνημόνιο των θεσμών ή ακόμα και αυτό της δικιάς μας κυβέρνησης ή αυτό που θα δεχτεί μια πιθανή διορισμένη κυβέρνηση από την ΕΚ θα έχει το οποιοδήποτε πλάνο για κάτι τέτοιο?
Δεν ξέρω αν η δραχμή θα είναι καλύτερη στο βάθος χρόνου.
Σίγουρα θα είναι χειρώτερη στην αρχή. Εδώ που έχει φτάσει η πατρίδα μας, και εκεί που απειλείται να πάει με τα νέα μνημόνια που είναι εξίσου κακά για το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, το σίγουρο είναι ότι αυτή η διαφορά θα μικραίνει συνεχώς. Ας συμφωνήσουμε ότι η πλειοωψηφία σήμερα δεν θέλει να πάει στην δραχμή ακόμα και αν μπορούσε κάποιος να μας αποδείξει ότι στο βάθος χρόνου θα ήταν καλύτερα για όλους, γιατί θα πρέπει να περάσουμε από πιο δύσκολα πρώτα. Ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα, γιατί είναι τόσο δραματικά απεχθές η κυβέρνηση που ο ελληνικός λαός εξέλεξε με αυτό και μόνο το στόχο, να προσπαθήσει με το απαιτούμενο ρίσκο, να αμβλύνει την καταστροφική μανία των προτεινώμενων νέων μέτρων; Ειδικά όταν όλοι παραδέχονται ότι δεν θα βελτιώσουν την οικονομία μας;
Γιατί να μην αποδεχτούμε ότι ακόμα κιαν αποτύχουν, ακόμα κιαν κάνουν λάθη απειρίας ακόμα κιαν τα μουσκέψουν, είχαν μόνο έναν στόχο, αυτό που τους ζητήθηκε και αυτό που υποσχέθηκαν να κάνουν για εμάς; Γιατί να μην τουσ αναγνωρίσουμε τουλάχιστον τούτο: ήταν οι μόνοι που προσπάθησαν. Ας μην τους ξαναψηφήσουμε. Αλλά δε μπορούμε να τους αποκαλέσουμε ούτε προδότες ούτε κλέφτες.
Την Κυριακή κάποιοι θα ψηφίσουν με το χέρι στην καρδιά και κάποιοι με το χέρι στην τσέπη. Αλλοι με την συνείδησή τους, και άλλοι για το δικό τους προσωπικό συμφερον. Κάποιοι γιατί πιστεύουν στην Ευρωπαική ιδέα και κάποιοι γιατί έχουν μεγαλύτερη πίστη στην Ελλάδα και τους Ελληνες. Σε όποια κατηγορία και να ανήκουμε, το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτό που μας ενώνει είναι, και πρέπει να μείνει πιο δυνατό από όλα όσα που μας χωρίζουν αν θέλουμε αυτή η χώρα να έχει μέλλον. Είμαστε όλοι πρώτα Ελληνες, και όλοι πράτουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι το καλύτερο. Ας δείξουμε σε όλο το κόσμο ότι η δημοκρατία εξακολουθεί να λειτουργεί καλύτερα στον τόπο που γεννήθηκε.
