Ωστόσο, το αποτέλεσμά του θα μπορούσε να μετατραπεί σε μπούμερανγκ, καθότι μια πιθανή πλειοψηφία του «ναι» θα έφερνε τους θεσμούς σε ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση, και μάλιστα οριστικά.
Για τον λόγο αυτόν ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ επιδίωξε με την παρέμβασή του να «συκοφαντήσει» την ελληνική κυβέρνηση, να δημιουργήσει επιπρόσθετους λόγους ανησυχίας και τελικά να επιδιώξει τη χειραγώγηση της βούλησης των Ελλήνων ψηφοφόρων. Καθόλου απίθανο οι αξιωματούχοι των θεσμών να αξιολογούν ως δεδομένη την επικράτηση του «ναι», γεγονός που τους δίνει το δικαίωμα να αισιοδοξούν ότι «θα απαλλαγούν οριστικά από την ενοχλητική αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ».
Από την πλευρά της η ελληνική κυβέρνηση έχει δύο κύριες επιλογές:
α. Να επιδιώξει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων (αίροντας ή όχι τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος) προκειμένου να επιτύχει μια κατά το δυνατόν καλύτερη συμφωνία σε σχέση με την πρόταση της 25ης Ιουνίου.
Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι η ελληνική πλευρά έχει τη δυνατότητα να συναινέσει στην επανέναρξη των συνομιλιών, χωρίς να θεωρηθεί ότι απώλεσε τα διαπραγματευτικά της ατού, καθότι οι αξιωματούχοι των θεσμών δήλωσαν επίσημα και επανειλημμένα «ανοιχτοί» σε συνομιλίες, αλλά και διότι η πρόταση της 25ης Ιουνίου έχει ήδη αποσυρθεί. Μάλιστα, η απόσυρση της πρότασης συνιστά σοβαρό λόγο άρσης του δημοψηφίσματος, αν η ελληνική κυβέρνηση το αποφασίσει.
β. Να επιμείνει μέχρι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος.
Πολύ πιθανόν, η επικράτηση του «όχι» εκ των πραγμάτων θα οδηγούσε τη χώρα εκτός της ζώνης του ευρώ, ενώ η επικράτηση του «ναι» θα οδηγούσε σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Ως εκ τούτου, η πρώτη επιλογή δίνει το πλεονέκτημα στην ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί εκ νέου, να ελέγξει την κατάσταση στον βαθμό του δυνατού και όχι να παραμένει άπραγη μέχρι τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, που εκ των πραγμάτων θα την οδηγήσει σε μη ελεγχόμενες εξελίξεις, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
