Ό,τι κι αν αποφασίσει ο ελληνικός λαός...
-που δεν φημίζεται για την ευθυκρισία και τη νηφαλιότητά του- την Κυριακή, είναι βέβαιο πως το Greek Drama δεν κορυφώθηκε ακόμα.
Είτε το θέλαμε, είτε όχι, φτάσαμε στην 25η ώρα. Η αιφνιδιαστική απόφαση του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, αν μη τι άλλο, αποτελεί τον επιταχυντή των εξελίξεων που μας θέτει όλους προ των ευθυνών μας. Η αλήθεια είναι, όμως, πως οι περισσότεροι καλούνται να αποφασίσουν δίχως να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως το περιεχόμενο του δραματικού διαγγέλματος του Αλέξη Τσίπρα συνιστά ομολογία αποτυχίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε ξαφνικά από τη βολική θέση του συνοδηγού που συνεχώς γκρινιάζει σ' εκείνη του οδηγού που οφείλει -αν όχι να χαράξει πορεία- τουλάχιστον να κρατήσει στιβαρά στα χέρια του το τιμόνι. Ο πρωθυπουργός μετά από πέντε μήνες διαπραγμάτευσης επέστρεψε όχι θριαμβευτής, αλλά εγκλωβισμένος μεταξύ μιας επαίσχυντης συμφωνίας που ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της λιτότητας και μιας ηρωικής εξόδου.
Μιας εξόδου που δεν αφορά αποκλειστικά το προσωπικό του μέλλον ή αυτό του κόμματός του, αλλά κι εκείνο της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε. Δεν κατόρθωσε, όπως έκανε με τον ελληνικό λαό στις πρόσφατες εκλογές, να πείσει τους Ευρωπαίους πως μια διαφορετική πολιτική είναι εφικτή. Απέτυχε να φέρει τα αποτελέσματα που υποσχέθηκε προεκλογικά. Αναμφίβολα είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που θα μπορούσε να επικαλεστεί το πάντα βολικό σενάριο της "καμένης γης" που στη δική του περίπτωση θα συνιστούσε την απόλυτη αλήθεια με βάση τους άθλιους χειρισμούς των προκατόχων του. Όπως και να 'χει, δεν τα κατάφερε.
Προς τιμήν του, όμως, επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες δεν επέλεξε να αντιγράψει την πρακτική προηγούμενων διαπραγματευτών, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει να μας πείσουν πως έβαλαν την υπογραφή τους σε "σκληρά, αλλά αναγκαία μέτρα για το καλό του ελληνικού λαού", σπεύδοντας ΟΛΟΙ να συμπληρώσουν πως όσο επώδυνα κι αν είναι, θα είναι και τα τελευταία... Σε αντίθεση με παλαιότερες πρακτικές, μάλιστα, αρνήθηκε να νομιμοποιήσει μια κατάπτυστη συμφωνία επί ενός κειμένου το περιεχόμενο του οποίου δεν γνώριζαν καν οι βουλευτές του, όπως είχε συμβεί στο πολύ κοντινό παρελθόν από ανθρώπους που δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν το πρώτο Μνημόνιο -αλλά το ψήφισαν- και τώρα είναι οι πρώτοι που τον λοιδορούν.
Ορισμένοι, προχωρούν ένα βήμα παραπέρα και υποστηρίζουν ότι η εξαγγελία δημοψηφίσματος αποτελεί πράξη πολιτικής δειλίας, με τον πρωθυπουργό να αρνείται να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος μιας απόφασης που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μοιάζει να είναι τελεσίδικη.
Αναμφισβήτητα η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία είναι πυλώνας της αστικής δημοκρατίας, αλλά προϋποθέτει ένα λαό ενημερωμένο και διατεθειμένο να ζήσει ή να πεθάνει με τις συνέπειες των επιλογών του. Εμείς οι Έλληνες, δυστυχώς, δεν είμαστε τέτοιος. Εναποθέτοντας για χρόνια τις ελπίδες μας σε οποιονδήποτε χάρισε ένα χάδι στα αυτιά μας και με κουλτούρα συμμετοχικής δημοκρατίας που συνήθως εξαντλείται στις εκλογές για 15μελές στο Γυμνάσιο, βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με ένα δίλημμα που θα καθορίσει το μέλλον μας.
Το έτσι κι αλλιώς ομιχλώδες σκηνικό θολώνει ακόμη περισσότερο και από τον τρόπο διατύπωσης του ερωτήματος. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έλεγε "ναι" σε μέτρα που έρχονται να ρουφήξουν 10 δις ευρώ από τις τσέπες του και παράλληλα την προοπτική μιας καλύτερης μέρας; Στο τελεσίγραφο των θεσμών δεν υπάρχει ούτε μια αποστροφή που να αναφέρεται σε ανάπτυξη και τερματισμό της κρίσης. Από την άλλη, όμως, ποιος λογικός νους θα συνηγορούσε σε ένα "όχι" που δεν παρέχει την παραμικρή εγγύηση για το τι θα επιφέρει;
Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να τιτλοφορείται "το έκαναν να φανεί δική μας ιδέα". Η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε μια πρόταση στην οποία θα ήταν αδύνατο να συμφωνήσει. Μπλεγμένη σε έναν ιστό από τον οποίο υπάρχει μόνο μία έξοδος διαφυγής και αυτή είναι ταυτόσημη με την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Οι εταίροι μας αρνούνται ακόμη και σήμερα να δώσουν στην κρίση χρέους πολιτική λύση -τη μόνη που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στη βάση των ιδεών που θεμελίωσαν την Ευρώπη- και παραμένουν προσκολλημένοι σε λογιστικού χαρακτήρα προσθαφαιρέσεις που όχι μόνο δεν βελτίωσαν τη θέση μας, αλλά την επιδείνωσαν σε σχέση με το πού βρισκόμασταν όταν ξεκινούσε τούτη η περιπέτεια.
Ήταν βέβαιο πως θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Με την πολιτική τους οι θεσμοί μας εξώθησαν ως εδώ. Τώρα το μπαλάκι δεν βρίσκεται ούτε στην ελληνική κυβέρνηση, ούτε στο γήπεδο της Ευρώπης, αλλά στα χέρια μας. Πριν αποφασίσει τι θα πράξει ο καθένας, ας βάλει τον εαυτό του στη θέση του συγγενή ενός ομήρου. Θα πλήρωνε ξανά λύτρα όταν αποδεδειγμένα ο εκβιαστής-απαγωγέας τον έχει ήδη κοροϊδέψει στο παρελθόν ή θα πραγματοποιούσε μια απόπειρα να απελευθερώσει το θύμα γνωρίζοντας πως ίσως αυτό οδηγήσει στο θάνατό του. Το πώς θα συμπεριφερθεί ο καθένας από εμάς, είναι καθαρά προσωπική του υπόθεση και το παραπάνω σενάριο δεν είναι πια υποθετικό, αλλά θα απαντηθεί την ερχόμενη Κυριακή. Είναι σίγουρο πως κι αυτές οι ελάχιστες μέρες που απομένουν είναι αρκετές για να διαμορφώσουν ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό λόγω των διαρκώς καταιγιστικών εξελίξεων και ακόμη πιο βέβαιο ότι αυτό θα μεταβληθεί ακόμη περισσότερο από Δευτέρα, σε βαθμό που δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε.
Για κάποιους εκείνη η μέρα θα σηματοδοτήσει το τέλος του δράματός τους και για άλλους το δραματικό τέλος τους...
Πηγή
