Αυτή τη φορά θα ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα, θα μιλήσουμε για το επιχείρημα πως η Ελλάδα θα...
συμπαρασύρει στο κραχ της και τις παγκόσμιες αγορές. Ακουγόταν συχνά, ειδικά εκ μέρους των σκληροπυρηνικών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, όταν προσπαθούσαν να μας πείσουν πως υπό τον φόβο της παγκόσμιας κατάρρευσης οι Ευρωπαίοι «θα προσχωρούσαν στο ρεαλισμό». Ο απλούστατος λόγος που δεν καταρρέουν οι αγορές δεν είναι άλλος από το ότι προεξοφλούν την κατάρρευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την επαναφορά στην πρότερα κατάσταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρκετά επικοινωνιακός, ούτε έχει οξυδερκείς προσωπικότητες που να μπορούν να αντιμετωπίσουν την ενορχηστρωμένη στο εσωτερικό και εξωτερικό προπαγάνδα και κυρίως λόγω της δομής των παγκόσμιων αγορών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει τρόπο να ανταπεξέλθει στα οικονομικά αντίμετρα που μέχρι τώρα πιέζουν όλους να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα.
Επιπλέον, εδώ και αρκετά χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους πέντε μήνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προετοιμάζεται για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη και το Ευρώ. Πέντε μήνες τώρα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε παίζουν με άριστα αποτελέσματα τον καλό και τον κακό: η Μέρκελ έδειχνε συγκαταβατική, να συμπάσχει, έδινε ελπίδες τις οποίες ο Σόιμπλε διέγραφε με ένα χ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν απέδειξε ότι και επικοινωνιακά και πολιτικά και οικονομικά δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Παρέλαβε την χώρα πτωχευμένη, με το κοινωνικό κράτος διαλυμένο, την αγορά καταστραμμένη και τους τελευταίους μήνες εκτός από μία εκ προοιμίου καταδικασμένη διαπραγμάτευση, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να διοργανώσει και να συμμετάσχει σε Gay Pride, να ψηφίσει νόμους για την ιθαγένεια και να πάρει μέρος σε διοργανώσεις legalize. Λες και κάποιος του παρέδωσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Σουηδία ή την Ελβετία! Δεν έκανε τίποτα για τη φοροδιαφυγή, τη διοικητική μεταρρύθμιση, την αναδιοργάνωση της αγοράς. Δεν έκανε τίποτα για να θωρακίσει τη χώρα μπροστά στη ρεαλιστική πιθανότητα της μη συμφωνίας, όπως άλλωστε και έγινε.
Μόνο μερικές προσλήψεις έκανε (βλ. αγαπητικός κυρίας Δούρου) και κάποιες «επαναφορές» (βλ. δημοσιογράφους ΕΡΤ και καθαρίστριες). Δεν έδωσε κανένα δείγμα έστω καλής θέλησης προς την Ευρώπη, πως πραγματικά θέλει να αναδιοργανώσει το ελληνικό κράτος, ώστε το ίδιο να γίνει βιώσιμο. Η διαπραγμάτευση περιορίστηκε λοιπόν μόνο σε οικονομικά μέτρα και στο τι θα μπορούσε να περισώσει από μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα.
Έχοντας εξαρχής να αντιμετωπίσει μια εχθρική Ευρωπαϊκή Ένωση, που καμία σχέση δεν έχει με τις ιδρυτικές αρχές της, το αποτέλεσμα νομοτελειακά ήταν το αδιέξοδο. Αφού η Ευρώπη κέρδισε όσο χρόνο χρειαζόταν για να θωρακιστεί, οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στο δημοψήφισμα. Για την Ελλάδα δεν υπήρχαν άλλωστε πολλές επιλογές· δημοψήφισμα ή εκλογές. Προκηρύχθηκε λοιπόν το δημοψήφισμα και μάλιστα με τον πιο πρόχειρο δυνατό τρόπο, αντάξιο της ικανότητας -την ανικανότητας μάλλον- της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπάθησε να παίξει στο επικοινωνιακό ταμπλό χωρίς να έχει ούτε άξια στελέχη, ούτε και προγραμματισμό για να το επιτύχει.
Από την ώρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά εξοντώνουν όχι το «όχι» του δημοψηφίσματος, αλλά την κυβέρνηση. Με απόφαση της Ευρωζώνης τέθηκε ένα όριο αναλήψεων 60€ (πέντε φορές κάτω από το όριο που τέθηκε στην Κύπρο), ικανό από μόνο του να δημιουργήσει αρκετό φόβο και αγανάκτηση με σκοπό να οδηγήσει στο «ναι». Η Ελλάδα είναι ήδη υπερήμερη σε μία δόση, αλλά κανείς δε την κήρυξε σε πτώχευση. Η Ελλάδα ήδη αθέτησε πληρωμές, αλλά ο ELA παραμένει σταθερός και δεν ζητά μεγαλύτερες εγγυήσεις, γεγονός που θα οδηγούσε τις ελληνικές τράπεζες σε πτώχευση.
Η Ελλάδα διεξάγει δημοψήφισμα και όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν πια απροκάλυπτα μέρος στα εσωτερικά ζητήματα της ζητώντας το «ναι». Κρατούν στην ουσία την Ελλάδα στη ζωή με τεχνητά μέσα, πιέζοντας όσο περισσότερο μπορούν. Θέλουν βέβαια να πιέσουν κατά το δυνατόν περισσότερο, αλλά δε θέλουν να την κηρύξουν και σε πτώχευση, γιατί τότε θα πρέπει να εγγράψουν ζημιές στους ισολογισμούς τους. Και τι κάνουν; Ότι μπορούν ώστε να αλλάξει η κυβέρνηση.
Στη μεθοδολογία αυτή βρήκαν άξιους συμπαραστάτες και στο εσωτερικό της χώρας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συντεταγμένα κάνουν ότι μπορούν ώστε να αποδυναμωθεί, να ακυρωθεί μάλλον, οποιαδήποτε πιθανότητα διαπραγμάτευσης που θα οδηγούσε σε λύση. Έχουν συστρατευθεί όλοι με το «ναι», ελπίζοντας -βάσιμα- ότι τυχόν «ναι» θα τους οδηγήσει στην εξουσία. Βέβαια έχουν στο πλάι τους και όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και όλους τους προοδευτικά βολεμένους, που θέλουν και αυτοί με τη σειρά τους τα πράγματα να γίνουν όπως πριν. Τα δελτία ειδήσεων έγιναν πλέον δωδεκάωρα, δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, δε τηρούν ούτε τη νομοθεσία περί πρόκλησης πανικού και συνεχώς μας βομβαρδίζουν με προσωπικότητες-μαϊντανούς και ξώβυζες υποστηρικτές του «ναι». Στην εβδομάδα των capital controls, που ούτε μονόευρω δεν κυκλοφορεί, βρήκαν τα χρήματα να φτιάξουν και τηλεοπτικό spot υπερ του «ναι», το οποίο μάλιστα παίζει ακατάπαυστα. Κανείς βέβαια δεν αναρωτιέται ποιος το χρηματοδοτεί. Είναι τέτοια η προπαγάνδα, που ακόμα και γραφικοί τύποι σαν τον Άδωνι δεν ακούγονται γιατί απλά υπάρχουν άλλοι που φωνάζουν ακόμα περισσότερο.
Ο κυριότερος όμως συμπαραστάτης των Ευρωπαίων πολιτικών είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την χώρα να βρίσκεται σε οριακή κατάσταση αδυνατεί να ασκήσει εξουσία. Ο Πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε μια απλά συμπαθητική φιγούρα και όχι στον ηγέτη από τον οποίο όλοι περιμένουν να πληροφορηθούν τί πρόκειται να γίνει. Δεν ζητάει από τους Έλληνες να παράξουν, να ανεβάσουν στροφές, παρά μόνο να πουν «όχι».
Υπάρχουν πάντως κι άλλοι, λιγότερο σημαντικοί, συμπαραστάτες όπως ο απίθανος Άνθιμος, ο οποίος με την τριών κυβικών γεμάτη κοιλιά του και με την τριών ή και παραπάνω κιλών χρυσή αλυσίδα του όταν το ποίμνιο του βρίσκεται σε παρακμή ζητά «Ευρώπη πάση θυσία». Επίσης όπως ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που τις λιγοστές ώρες που μένει ξύπνιος αγωνιά για την εκκλησιαστική περιουσία και γλυκοκοιτάζει μια αλλαγή κυβέρνησης. Ακόμα και ο πρώην πρόεδρος της ομάδας μου παράγινε VIP ώστε να προσχωρεί κι αυτός στο «ναι». Μέχρι και ο Λιάγκας, τώρα που τελείωσε το Voice, είπε να ασχοληθεί και αυτός με τα κοινά και να μας ενημερώσει για το «ναι» του. Έχοντας να αντιμετωπίσει λοιπόν τις δικές του τις αδυναμίες αλλά και τους τόσο εξεζητημένους αντιπάλους του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει. Είτε άμεσα με ένα ενδεχόμενο «ναι» στο δημοψήφισμα, είτε σε λίγες εβδομάδες φθοράς σε περίπτωση ενός «όχι».
Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως αυτή την εβδομάδα για λόγους πολιτικής στρατηγικής πραγματοποιήθηκε μια τεράστια, ανεπανόρθωτη σχεδόν ζημιά στην ελληνική οικονομία, στην οποία θα πάρει πολύ χρόνο να γίνει φερέγγυα και παραγωγική. Στις περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχουν διαλυτικά φαινόμενα, καθώς οι εργαζόμενοι αλλά και οι επαγγελματίες δείχνουν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν την οικονομική ζημιά αλλά και την κακή ψυχολογία. Το κυριότερο όμως είναι ότι δημιουργήθηκε ένα δίπολο, το οποίο βγάζει από το κάδρο τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν εδώ. Μόνο ένας ηλίθιος θα πίστευε ότι για την παρούσα κατάσταση ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματικότητα αυτή είναι αποτέλεσμα της τελευταίας πενταετίας, όπου Ευρώπη και Τρόικα έδειχναν αγκυλωμένες σε περιοριστικές πολιτικές, τις οποίες άλλωστε παραδέχθηκαν ως εσφαλμένες (βλ. πολλαπλασιαστές από το ΔΝΤ). Στην κατάσταση αυτή επίσης συνέβαλλαν και οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι δέχονταν με ένα πλατύ «ναι σε όλα» οποιοδήποτε μέτρο, αρκεί να μην αφορούσε την ιερή αγελάδα του Δημοσίου.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η Ευρώπη δεν υπηρετεί τις αρχές της. Δεν υπηρετεί τις αξίες των κυρίαρχων κρατών, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού, σε αντίθεση με τα όσα αναφέρονται στην ιδρυτική της πράξη. Το «όχι» λοιπόν ή το «ναι» θα έπρεπε να αφορά στο αν θέλουν οι Έλληνες να αλλάξει αυτή η Ευρώπη και να ξαναθυμηθεί τις αρχές της. Δεν είναι όμως στην κατεύθυνση αυτή, γιατί αυτό δε βολεύει ούτε εμάς, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να διορθώσουμε και τα δικά μας λάθη.
Το δημοψήφισμα λοιπόν αυτό είναι αστείο. Και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το έκανε γελοίο, όταν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ανακοίνωσε δημοψήφισμα δίνοντας γραμμή για το «όχι» στις προτάσεις –η μάλλον στους εκβιασμούς της Ευρώπης-, την Τετάρτη ζήτησε συμβιβασμό αποδεχόμενος προτάσεις τις οποίες δε δέχονται πλέον οι Ευρωπαίοι, χωρίς μάλιστα να ακυρώνει το δημοψήφισμα. Πιο απλά, μας ζητάει να πούμε «όχι» σε κάτι το οποίο ο ίδιος είπε «ναι».
Κράτησα για το τέλος το συμπαθέστατο τυπάκι τουWorld Party που τόλμησε να πει «όχι». Ο Γιώργος λοιπόν αποφάσισε να πάει κόντρα στο Star System και να πει «όχι». Δυστυχώς φίλε, εκτός του ότι μάλλον σε βλέπω να σταματάς τα ταξίδια, με την ειλικρινή σου στάση έκανες κακό σε αυτό που υποστηρίζεις. Αναρωτήθηκες γιατί από όλα τα «όχι» το δικό σου ήταν αυτό που έπαιξε περισσότερο; Στα 37 σου χρόνια, όσο ειλικρινή και συγκινητικά και αν είναι όσα γράφεις, για ορισμένους είναι και τρομακτικά. Γι’ αυτούς αποτελείς παράδειγμα προς αποφυγήν. Λες για τον πατέρα σου και την φυλακή, πως δούλευες από τα 15, πως έκανες τράκα στο σχολείο. Είσαι ακριβώς ό,τι τρομάζει τους απανταχού νεοέλληνες. Είσαι η προσωποποίηση του γιατί ποτέ δε πρόκειται να πουν σε τίποτα «όχι». Ως παράδειγμα προς αποφυγήν και λέγοντας «όχι» είσαι ένας ακόμη λόγος υπέρ του δικού τους «ναι». Μη περιμένεις με μία εξομολόγηση καρδιάς να ταυτιστεί κανείς από αυτούς μαζί σου. Γ ι αυτό και όλα τα μέσα έπαιξαν το δικό σου «όχι», γιατί εξυπηρετεί το δικό τους «ναι».
Όλη αυτή η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα των ΜΜΕ θα είναι θαύμα να μη δημιουργήσει -αν δε το έχει κάνει ήδη- ένα μαζικό κύμα τρομοκρατημένων και τελικά φανατικών ψηφοφόρων του «ναι». Διαρκής επανάληψη σχετικών δηλώσεων διαφόρων πολιτικών και τηλεοπτικών προσώπων, ερμηνείες του «ναι», του «όχι» και κάθε πιθανού σεναρίου κατά το δοκούν, διαφημιστικά σποτ και πολιτικές αντιπαραθέσεις πολιτών σε ζωντανή μετάδοση συνθέτουν το προ της κάλπης παζλ και προετοιμάζουν το κλίμα για την Κυριακή. Ερμηνείες, υποθέσεις και μια καθημερινότητα άγνωστη προς τον Έλληνα τον οδηγούν αναπόφευκτα στη σύγχυση. Ένα όμως είναι σίγουρο. Τα δικά του συμφέροντα αποκλείεται να ταυτίζονται με εκείνα του Σόιμπλε, της Μέρκελ, του Γιούνκερ, της Λανγκαρτ, αλλά και του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Λαμπράκη και λοιπών φρούτων που ποντάρουν στην παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, όπως βέβαια εκείνους τους βολεύει.
