μετά την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα απέναντι στην ευρω-δικτατορία και την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, που απ'ότι φαίνεται σχεδίαζαν οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών σε συνεργασία με το διευθυντήριο του Βερολίνου.
Υπάρχει μια έντονη αίσθηση απογοήτευσης στους περισσότερους και ειδικότερα στους ψηφοφόρους που αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά ως Αριστεροί και αυτό φάνηκε και με τα κύματα των παραιτήσεων που σάρωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διάσπαση και την ίδρυση της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη.
Πολλοί μιλούν για άνευ όρων παράδοση της χώρας, θεωρούν ότι ο πόλεμος τελείωσε και ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί οριστικά σε φέουδο των μεγάλων εταιριών, του Γερμανικού κεφαλαίου, ή απλά της Γερμανίας. Αλλά ακριβώς επειδή ο πόλεμος δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, στην ουσία τώρα αρχίζει.
Όμως, παρά το ακόμα πιο κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο, τα πράγματα δεν είναι και τόσο θολά και πολύπλοκα όσο φαίνονται. Ο ψηφοφόροι στην ουσία έχουν να επιλέξουν μεταξύ τριών βασικών επιλογών:
Πρώτον: να επιλέξουν τα κόμματα του παλαιοκομματικού συστήματος, που θα εφαρμόσουν σίγουρα οποιοδήποτε μνημόνιο, καθώς είναι φανερά και αμετάκλητα ταγμένα στο δόγμα 'ευρώ πάση θυσία', δηλαδή ακόμα και αν πεθάνουν από την πείνα οι περισσότεροι Έλληνες, αρκεί να προστατευτούν τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκει βεβαίως και το Ποτάμι, καθώς ουσιαστικά είναι το παλιό που έβαλε τη μάσκα του νέου και δεν ανήκει σε καμιά κεντροαριστερά. Είναι καθαρά νεοφιλελεύθερο κόμμα, όπως και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Δεύτερον: να επιλέξουν μνημόνιο χωρίς να 'φορτωθούν' ξανά το παλαιοκομματικό σύστημα και τις γαλαζοπράσινες αμαρτίες του παρελθόντος που διέλυσαν τη χώρα, δηλαδή στην ουσία τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Τρίτον: να επιλέξουν αντιμνημόνιο και πιθανή έξοδο από το ευρώ, με κύριους εκφραστές ΛΑΕ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλλά σαφώς με τεράστιες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ αυτών των κομμάτων.
Σε κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες μπορούν λίγο-πολύ να ενταχθούν και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα.
Μοιραία λοιπόν, είναι παραπάνω από φανερή η μεταστροφή Τσίπρα, ο οποίος ρίχνει τώρα το βάρος της ρητορικής του κατά του παλαιοκομματικού συστήματος, αφού τον δεσμεύει το τρίτο μνημόνιο και δεν μπορεί να 'παίξει' πλέον σ'αυτό το πεδίο. Ελπίζει έτσι να προσελκύσει και άλλους, ως επί το πλείστον μετριοπαθείς ψηφοφόρους από την δεξιά δεξαμενή, τους 'ορθολογιστές' νοικοκυραίους για παράδειγμα, που θέλουν 'ευρώ πάση θυσία', είτε γιατί το πιστεύουν, είτε γιατί έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από την συστημική προπαγάνδα του τρόμου κατά της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ελπίζει έτσι να καλύψει ως ένα βαθμό τις διαρροές κυρίως Αριστερών ψηφοφόρων προς την καθαρά αντιμνημονιακή Λαϊκή Ενότητα και ενδεχομένως να το καταφέρει.
Έτσι εξηγείται, εν μέρει, και ο διακριτικός πανικός της ΝΔ που φοβάται μήπως έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, καθώς τώρα, οι ψηφοφόροι που έχουν καταλάβει ότι το ευρώ θα το πληρώσουν ακριβά με νέο μνημόνιο, αλλά παρόλα αυτά επιμένουν στο ευρώ, μπορούν να επιλέξουν τον Τσίπρα. Δηλαδή, αφού δεν μπορούν να αποφύγουν το μνημόνιο, τουλάχιστον θα ξεφορτωθούν το παλαιοκομματικό σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα και θα επιλέξουν ένα νέο πρόσωπο, ελπίζοντας ότι θα αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα.
Η ρητορική Τσίπρα δείχνει όμως και μια φανερή κατάπτωση. Πρόσφατα είπε 'Φτάνουν πια τα σταριλίκια. Αρκετά πια με τους σταρ', υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς, τον Γιάννη Βαρουφάκη. Είναι κατάντια για έναν ηγέτη της Αριστεράς να ακολουθεί τη γραμμή που έχουν επιβάλλει τα συστημικά μίντια κατά του Βαρουφάκη. Από την αρχή χρησιμοποίησαν την ιδιαίτερη προσωπικότητά του για να τον προβάλουν ως 'σταρ' και 'ψώνιο', με μοναδικό στόχο να τον αποδομήσουν και να τον απαξιώσουν στα μάτια των ψηφοφόρων, όπως έκαναν και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Είναι φανερό, ότι ο Τσίπρας προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσελκύσει ψηφοφόρους και να αναπληρώσει το κενό. Γι'αυτό και παίζει σε διπλό ταμπλό, επιμένοντας να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα και αντισυστημικούς όρους στην ρητορική του, επιχειρώντας προφανώς να μετριάσει τις διαρροές ψηφοφόρων από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, ο Λαφαζάνης και η Λαϊκή Ενότητα, παρόλο που είναι ξεκάθαροι όσον αφορά το ζήτημα του εθνικού νομίσματος, πέρα από γενικά ζητήματα, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και η διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δεν αναφέρονται ακριβώς με ποιον τρόπο θα γίνει η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα.
Θα πρέπει ο κόσμος να γνωρίζει πρακτικά ζητήματα, όπως, ποιος θα αναλάβει να τυπώσει το νέο νόμισμα, πόσο θα κοστίσει, πόσο καιρό θα πάρει και πως θα γίνονται οι συναλλαγές μέχρι τότε, ειδικά κάτω από τέτοιες συνθήκες οικονομικού θανάτου που μπορούν να επιβάλλουν ανά πάσα στιγμή το Βερολίνο, οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και ο δικτάτορας Ντράγκι. Βεβαίως, η αποφυγή αναφοράς σε τέτοια ζητήματα, μπορεί να γίνεται και για λόγους τακτικής απέναντι στον αντίπαλο, αφού ο οικονομικός πόλεμος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Πηγή
