Γράφει η Βίκυ Σαμαρά
Πρώτη φορά σε μία εκλογική αναμέτρηση μοιάζει πιο ζηλευτή η δεύτερη θέση και ο ρόλος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς η επόμενη ημέρα δε θα είναι καθόλου...εύκολη για το νικητή και αυριανό πρωθυπουργό. Ούτε βέβαια για τους ψηφοφόρους, που θα πληρώσουν το λογαριασμό όπως πάντα.
Σε όλη την προεκλογική περίοδο πλανήθηκε η υποψία μήπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ήθελαν στην πραγματικότητα να χάσουν, αν και φυσικά όταν δίνει κανείς την εκλογική μάχη δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αγωνιστεί για τη νίκη.
Ο επόμενος πρωθυπουργός όμως, όποιος κι αν είναι, θα πρέπει να καταθέσει συμπληρωματικό προϋπολογισμό για το 2015 και αυτό δε σημαίνει παρά νέα μέτρα. Θα πρέπει επίσης αμέσως μόλις σχηματίσει κυβέρνηση να ξεκινήσει την αξιολόγηση, καθώς οι δανειστές δε δείχνουν διατεθειμένοι να περιμένουν και πολύ. Και να καταρτίσει το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2016, το οποίο προφανώς δε θα φέρει ευχάριστα.
Πόσο σταθερή μπορεί να είναι μία κυβέρνηση που στους πρώτους έξι μήνες της θητείας της θα κληθεί να εφαρμόσει δυσάρεστα μέτρα έχοντας απέναντι μία κοινωνία ήδη εξαντλημένη από πέντε μνημονιακά χρόνια; Και κυρίως, είναι έτσι κι αλλιώς δυνατό να αποδώσουν νέα φορολογικά μέτρα ή μήπως αυτό το πρόγραμμα δε βγαίνει με καμία κυβέρνηση;
Ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να υπόσχεται “μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο” και παίζει -όπως το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει επιτυχημένα για πολλά χρόνια- το χαρτί του κινδύνου επιστροφής της δεξιάς, ενισχυμένο με τη ρητορική περί παλιού πολιτικού συστήματος, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα ως ανοιχτά πολλά μέτωπα στο νέο πρόγραμμα, τα οποία προτείνει στους πολίτες να ζητήσουν να διαχειριστεί μία (κεντρο)αριστερή κυβέρνηση.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης από την άλλη μετά την καραμανλική συμβουλή “Βαγγέλη κάν'το όπως ο Τσώρτσιλ” έφτασε να παραδέχεται πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στο συνταξιοδοτικό, αποφεύγοντας να δώσει υποσχέσεις (πέραν της προσπάθειας αλλαγών στη φορολογία των αγροτών και στο 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση) και κινούμενος στη λογική ότι η γρήγορη εφαρμογή του μνημονίου αποτελεί τη μόνη διέξοδο.
Την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου είχαν προβάλει ως ρεαλιστικό στρατηγικό στόχο οι προηγούμενες κυβερνήσεις- πλην όμως οι όποιες επιμέρους τροποποιήσεις δεν αλλάζουν την κεντρική μνημονιακή κατεύθυνση όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.
Ο επόμενος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεπώς ενδέχεται να αντιμετωπίσει εσωκομματικούς πονοκεφάλους, δε θα έχει όμως στα χέρια του τις βόμβες που θα κρατήσει ο επόμενος πρωθυπουργός. Ο πρώτος ενδέχεται να κατακτήσει μία πύρρειο νίκη, αν και μπροστά του δε θα έχει στο άμεσο μέλλον οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση που θα μπορούσε να τον φθείρει, όπως είχε η προηγούμενη κυβέρνηση. Θα έχει όμως να διαχειριστεί την απογοητευμένη και κουρασμένη ελληνική κοινωνία.
