Η Ελλάδα έχει δύο παρατάξεις. Η πρώτη έχει ξεκάθαρα πιστεύω και αρχές. Η δεύτερη επαγγέλλεται...
καλύτερη διαχείριση της πραγματικότητας που η πρώτη διαμορφώνει. Έτσι δεν είναι τυχαίο που στο αριστερά εναντίον του τίποτα κερδίζει πάντοτε η αριστερά.
Δύο εβδομάδες πριν είχα γράψει: Μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά θα πρέπει να του αναγνωριστεί η ιδεολογική του συνέπεια. Ακόμα και η μνημονιακή κωλοτούμπα είχε ως αποτέλεσμα ένα μνημόνιο που είναι 92% φόροι - το όνειρο κάθε κρατιστή.
Μπορεί τελικά το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης να μην πέρασε, μπορεί το μνημόνιο να μην καταργήθηκε με ένα νόμο και με ένα άρθρο, αλλά στο νέο μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να προστατεύσει όσον το δυνατόν περισσότερο τα συντεχνιακά συμφέροντα που πνίγουν την Ελλάδα. Σε αυτές τις εκλογές αυτά τα συμφέροντα αντάμειψαν την σκληρή προσπάθεια.
Αντίθετα η ΝΔ στην διάρκεια των δυόμισι ετών στην εξουσία έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τιμωρήσει την εκλογική της βάση. Ο πόλεμος εναντίον του ιδιωτικού τομέα συνεχίστηκε - η μόνη εθνική στρατηγική σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο - και η φοροεπιδρομή στους αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις ήταν αδυσώπητη.
Σαν να μην έφθαναν οι μνήμες των πρόσφατων κυβερνητικών πεπραγμένων, ήρθε και μια προεκλογική εκστρατεία να μας θυμίσει ότι η νομενκλατούρα του κόμματος «δεν έμαθε τίποτε, δεν ξέχασε τίποτε.» Ψήφισαν το νέο μνημόνιο του Τσίπρα με 92% φόρους και μιλούσαν για «προοδευτικές λύσεις», ήθελαν να συνεργαστούν και με τον ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά - το κόμμα που διέλυε την Ελλάδα. Με ορισμένες εξαιρέσεις (Γεωργιάδης, Βορίδης) δεν ήθελαν να μιλήσουν για την λαθρομετανάστευση. Δεν ήξεραν ούτε και ήθελαν να μιλήσουν για την εγκληματικότητα. Γενικά, δεν ξέρουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να μιλήσουν για τα οικονομικά ζητήματα.
Ένας στους δύο Έλληνες δεν πήγε να ψηφίσει. Η αποχή από τις προηγούμενες εκλογές αυξήθηκε κατά 600.000. Από τον Ιανουάριο άλλες 200.000 πολιτών άφησαν την ΝΔ, και είναι μόνο η αύξηση της αποχής που αποκρύβει αυτό το νέο χαμηλό. Τα μεγαλύτερα ποσοστά της αποχής σημειώθηκαν σε περιοχές που η ΝΔ είναι παραδοσιακά δυνατή. Η αποχή αποδυνάμωνε την ΝΔ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι να ξέρει η νομενκλατούρα του κόμματος;
Για την νομενκλατούρα η οικογενειοκρατία είναι η ανώτερη πολιτική αξία. Μπερδεύει τον κομματικό μηχανισμό με την κοινωνία. Προτείνει διαχείριση για ένα σύστημα που έχει καταρρεύσει. Προτείνει σταθερότητα και μετά αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει για την άνεργη νεολαία. Δηλώνει το καλύτερο γκαρσόνι της ευρωκρατίας, αλλά μετά βρυχάται για το εθνικό όραμα. Ζει με τα ξεθωριασμένα και χρεοκοπημένα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) κομματικά είδωλα του χθες, γιατί δεν έχει να πει τίποτα για το σήμερα.
Από το 81 η ΝΔ έχει μία και μόνη στρατηγική για την νίκη, οι άλλοι να τα πάνε τόσο άσχημα που οι πολίτες να αναγκασθούν να την ψηφίσουν. Αυτή την φορά, ούτε και αυτό το ελάχιστο δεν δούλεψε.
