Κάθε μέρα πέθαινε και κάθε μέρα αναστηνόταν».
Σπαρακτικά είναι τα λόγια του πατέρα του Στάθη Λαζαρίδη, του ειδικού φρουρού που είχε τραυματιστεί βαρύτατα στην διάρκεια φονικής ενέδρας στα Ζωνιανιά το 2007 και άφησε την τελευταία του πνοή την Κυριακή στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η οικογένεια, οι φίλοι και οι συγγενείς του θρηνούν για το χαμό του.
«Στις 10:05 τη νύχτα ο Στάθης μου ξεψύχησε σαν πουλάκι» δήλωσε στο Έθνος ο πατέρας του αδικοχαμένου νεαρού.
«Το παλικάρι μου δεν γνώρισε το μοναχοπαίδι του. Δεν το έζησε, δεν είδε να μεγαλώνει η κορούλα του, δεν άκουσε από τα χείλη της τη λέξη μπαμπά κι αυτό είναι μεγάλος πόνος» προσθέτει.
Μάλιστα όπως αποκαλύπτει, πολλές φορές το παιδί του καταλάβαινε αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. «Έβλεπα τα δάκρυά του να κυλούν από τα μάτια του. Είμαι σίγουρος ότι μας ένιωθε αλλά ήταν εγκλωβισμένος. Τώρα μπορώ να σας πω πως ίσως ήταν μια ανακούφιση για εκείνον που έφυγε. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε πάρει 300 κιλά χάπια. Καθημερινά του χορηγούσαν δύο με τρεις φιάλες αίμα. Κάθε μέρα πέθαινε και κάθε μέρα αναστηνόταν. Του φώναζα “Στάθη”, γυρνούσε το κεφάλι του και ήταν με το βλέμμα του σαν να μου έλεγε “Κάνε κάτι πατέρα, βοήθησέ με”».
Τέλος είπε πως η νύφη του σεβόμενη το πόνο της συζύγου του, επέτρεψε να θαφτεί ο Στάθης, στο χωριό όπου γεννήθηκε. «Η σύζυγός του λύγισε μπροστά στον πόνο της χαροκαμένης μάνας. Η γυναίκα μου την παρακάλεσε να μας επιτρέψει να τον κηδέψουμε στο χωριό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Της είπε: “Εσύ θα έχεις κοντά το παιδί σου, σε παρακαλώ, άσε με και εμένα να είμαι κοντά στο παιδί μου και ας είναι πεθαμένο”. Η νύφη μου σεβάστηκε τον πόνο της μάνας. Την αγκάλιασα και την φίλησα για να την ευχαριστήσω».
