Τελικά, ποιο προφίλ βολεύει καλύτερα στην πολιτική; Του νικητή ή του ηττημένου; Πώς εξασφαλίζεις μια καριέρα ευδόκιμη, χρήσιμη και, πάνω απ΄ όλα, «αποδοτική»; Εξαρτάται τι...
θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου. Εξαρτάται και ποιος είσαι, τέλος πάντων, ο ίδιος, τι κουβαλάς μέσα σου και, το πιο σημαντικό, πόσο έχεις ανάγκη την εξουσία για να υπάρχεις.
Σε κάθε περίπτωση, οι εποχές άλλαξαν. Είναι και τα κανάλια που δίνουν μια άλλη διάσταση στα πράγματα και διαφοροποιούν την εικόνα από άλλες εποχές. Για σκέψου, τι πιθανότητες είχες να κάνεις πολιτική καριέρα στη δεκαετία του ΄70, αν δεν αναλάμβανες δράση για να παρουσιάσεις ένα έργο. Στην περιφέρειά σου, στην πόλη σου, στην αρμοδιότητα που σου ανέθετε το κόμμα. Κάπου θα τα έβρισκες με τους εργολάβους, κάπου με απευθείας αναθέσεις, αλλά κάτι θα προσέφερες. Μια μαρμάρινη πινακίδα με το όνομά σου θα την έβαζες. Ακόμα, με τη βιομηχανία του ρουσφετιού που θα έστηνες. «Νίκη» θα ήταν για το πολιτικό σου γραφείο, αφού θα βόλευες κόσμο να «αρμέγει» κι αυτός την αγελάδα του Δημοσίου.
Τώρα όμως, στη μιντιακή και, ειδικά, στη μνημονιακή εποχή, όλα αυτά είναι παρωχημένες ανώφελες πολυτέλειες. Δεν χρειάζονται. Απλά, παίρνεις σβάρνα τα κανάλια και «κλαις». Πονάς, κουβαλάς τον σταυρό του μαρτυρίου, αντιστέκεσαι, βαρυγκωμάς με τον πολύπαθο λαό σου και αναδεικνύεσαι μαρτυρικός εκπρόσωπος των ψηφοφόρων σου. Και πού καταλήγεις; Ότι θέλεις να πάρεις την εξουσία, να γίνεις βουλευτής, υπουργός, αλλά όχι για να κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα, δεν έχεις καμία διάθεση να αξιοποιήσεις τη θέση σου για ρήξεις, μεταρρυθμίσεις ή οτιδήποτε άλλο θα αλλάξει τον κόσμο. Χρησιμοποιείς τις λέξεις, τις φτιάχνεις αφίσες, τις λες και τις ξαναλές στα πρωινάδικα, αλλά έτσι και σε ρωτήσουν τι εννοείς, επικαλείσαι τις ασυναρτησίες σου.
Ωραίο κόλπο, δεν λέω, αλλά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό. Είναι μαγκιά να είσαι ο ηττημένος των δανειστών, των συμφερόντων, της γραφειοκρατίας, του καπιταλισμού, των κακών δημοσιογράφων, της Αριστεράς ακόμα, αλλά αρχίζει και γίνεται μελό. Είναι καλή η τακτική να το παίζεις σχολιαστής και διαμαρτυρόμενος, αλλά όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων θα πρέπει -κάπως- να παρουσιάσεις λύσεις, ισοδύναμα, τρόπους, σχέδια, αποτελέσματα. Γιατί, αν είναι να ξαναρχίσεις το κλάμα, αγκαλιά με τον Αυτιά και τον Παπαδάκη, εμείς μπορεί να συγκινηθούμε, αλλά κάποιοι άλλοι θα αρχίσουν να ρίχνουν σφαλιάρες.
Δεν είναι έτσι; Έχουμε ήδη μια γεύση από τους πολιτικούς αρχηγούς και δεν αφορά μόνο τους «οσιομάρτυρες» του ΣΥΡΙΖΑ που «αναγκάστηκαν» να υπογράψουν το μνημόνιο. Και οι άλλοι, όταν τους ρωτάς, τα ίδια λένε. Ούτε Δημόσιο σκοπεύουν να πειράξουν, ούτε ισοδύναμα στους φόρους δίνουν ούτε και αποκαλύπτουν μικρές «επαναστάσεις», αναγκαίες για τη διάσωση της χώρας. Ενθουσιάζονται με τις λέξεις, αλλά θλίβονται πάντα με το περιεχόμενό τους.
Μην το συζητάμε, λοιπόν. Ετοιμαστείτε να ζήσουμε νέες περιπέτειες «αγωνιστών» που φέρουν βαρέως την ήττα της απάθειας και της νοσηρότητας. Είναι, άλλωστε, «ασύμφορο» να είσαι στις μέρες μας, με τους νικητές. Γιατί η νίκη σημαίνει γενναιότητα, δημιουργία, παραγωγικότητα και εξέλιξη. Έννοιες καταστροφικές για τη σάπια πολιτική που μοιράζει ρόλους «μοιρολογίστρας» σε παλιούς και νέους «χριστιανούς» που ετοιμάζονται να πέσουν στα λιοντάρια για τον «λαό» τους.
Πηγή
