Ψυχίατρος - Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Με εντολή Νταβούτογλου φέρεται να έχει... πραγματοποιηθεί η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στην Τουρκοσυριακή μεθόριο. Μία ενέργεια που φανερώνει τη θρασύτατη αποφασιστικότητα και την απροκάλυπτη επιθετικότητα που επιδεικνύει η γείτονα στην προώθηση των διφορούμενων συμφερόντων της στη Μέση Ανατολή. Η νεο-οθωμανική αυτή επιθετικότητα είχε επισημανθεί στα γραπτά πονήματα και στην εν γένει πολιτεία του κ. Νταβούτογλου από μακρού και από πολλές, ευαισθητοποιημένες περί τα διπλωματικά δρώμενα, φωνές. Ανάμεσά τους και ο Ψυχίατρος και Διδάκτωρ του Παν/μίου Αθηνών Χρίστος Χ. Λιάπης, ο οποίος στις 12 Μαρτίου 2011 είχε δημοσιεύσει στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" άρθρο του με αφορμή την επίσκεψη που πραγματοποιούσε τότε στη χώρα μας, από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών, ο σημερινός Πρωθυπουργός της Τουρκίας. Το εν λόγω άρθρο, που έφερε τον τίτλο "Το Πλοίο του γιου του Αιγαία", δανεισμένον από στίχο βραβευμένου ποιήματος του κ. Λιάπη παρατίθεται αυτούσιο και, δυστυχώς, ακόμη επίκαιρο.
Το πλοίο του γιου του Αιγέα...
«Η Τουρκία δεν είναι μόνο μία χώρα του Αιγαίου, αλλά και μία χώρα της Ανατολικής Μεσογείου», αναφέρει στο περιβόητο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος» ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών και Πανεπιστημιακός Καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος επισκέφθηκε τη χώρα μας. Το ίδιο βιβλίο βρίθει αναφορών περί «ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο», περί «πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας στο Αιγαίο», καθώς και περί της (δήθεν) «αγεφύρωτης αντίφασης μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος».
Το εννοιολογικό και ερμηνευτικό αυτό περίπλεγμα, συνάμα δε και ακαδημαϊκοδιπλωματικό περιτύλιγμα των βασικών επεκτατικών αξόνων της τρέχουσας εξωτερικής πολιτικής της γείτονος δικαιολογεί απόλυτα τις επαμφοτερίζουσες και κατά το συμφεροντολογικό δοκούν εναλλασσόμενες και χαμαιλεοντικώς μεταλλασσόμενες θέσεις του τουρκικού κράτους.
Υπό το πρίσμα αυτό μπορεί ο κύριος Νταβούτογλου να γράφει πως τα νησιά του Αιγαίου είναι η φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και πως ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, με την εκ των διεθνών συνθηκών προσκύρωση των εν λόγω νήσων στην Ελλάδα, ευθύνεται για την ανάφυση ζητημάτων όπως η υφαλοκρηπίδα. Έτσι, λοιπόν, ενώ αυθαιρέτως αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα των αιγαιοπελαγίτικων νησιών, δηλώνει ακόμη πιο αυθαίρετα και απροσχημάτιστα πως το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο, αλλά στη Μεσόγειο και ως εκ τούτου δεν δικαιούται υφαλοκρηπίδας, ούτε φυσικά Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), έννοια η οποία έχει προ καιρού αντικαταστήσει αυτή της υφαλοκρηπίδας.
Και πάνω σε όλα αυτά επικάθεται το κυκλικό επιχείρημά του που δίκην σοφιστείας αβροφροσύνης δηλώνει πως η Τουρκία θα προχωρήσει στην άρση του casus belli επί επεκτάσεως των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, εάν η Ελλάδα δεσμευθεί για... μη επέκταση.
Γεωλογικά, λοιπόν, προτεκτοράτα, της Ανατολίας είναι για τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και, ως εκ τούτου, ανοίγουν οι κερκόπορτες της συνεκμετάλλευσης και της κουτσουρεμένης ΑΟΖ. Απορφανισμένο από την ΑΟΖ του είναι και το Καστελόριζο, ώστε η χώρα μας να στερηθεί των θαλασσίων συνόρων της με την Κύπρο.
Όσες όμως συγκεκαλυμμένες δόσεις εξακαδημαϊσμένου διπλωματικού νεοεπεκτατισμού και αν μας προσφέρει ο κύριος Νταβούτογλου, μέσα από τα βιβλία, τα άρθρα ή τις συνεντεύξεις του, τόσο το Αιγαίο, όσο και η Μεσόγειος θα αντλούν διαχρονικά το όνομά τους από την ελληνική γλώσσα, ιστορία και πολιτισμική κληρονομιά.
Και ίσως το πιο ενδιαφέρον και αξιόλογο σημείο του βιβλίου του να είναι εκείνο στο οποίο γράφει πως «τους πυρήνες των νέων κέντρων ισχύος θα αποτελέσουν οι κοινωνίες οι οποίες θα κατορθώσουν να διατηρήσουν ακμαία την αυτοπεποίθησή τους. Αντιθέτως, εκείνες οι κοινωνίες που έχοντας χάσει την αυτοπεποίθησή τους αποδέχθηκαν να γίνουν τα περιφερειακά στοιχεία άλλων κοινωνιών, μετά από μία ψυχολογική κατάρρευση, θα μείνουν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο της στρατηγικής τους διάλυσης». Ίσως, σ’ αυτήν την κρίσιμη οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας, τη συγκυρία του ΔΝΤ, της εθνικής κατάθλιψης και του ενδοτισμού, η απάντηση στον κίνδυνο της κατάρρευσης να έρθει, περισσότερο, μέσα από την απάντληση μηνυμάτων αλλαγής, αποτελεσματικότητας, αισιοδοξίας και ανάκτησης της εθνικής μας αυτοεκτίμησης, παρά μέσα από τη συνεκμετάλλευση υπαρκτών ή ανύπαρκτων ενεργειακών κοιτασμάτων από τις γκρίζες αλληλοεπικαλυπτόμενες ΑΟΖ που εγχώριοι ή εξωτερικοί καλοθελητές ενδέχεται να προσπαθήσουν να επιβάλλουν, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική σύνθλιψη της πατρίδας μας.
Από μια θάλασσα που πήρε το όνομά της από την αυτοκτονική θλίψη του γερο-βασιλιά Αιγέα, μπορούν να ξεπηδήσουν οι δημιουργικά ορμητικοί κυματισμοί της εθνικής ανατροπής, της αυτοπεποίθησης, της ειρήνης και της προοπτικής που έχει ανάγκη η χώρα μας.
Φτάνει να αποφασίσουμε όλοι μας πως είμαστε έτοιμοι για τις δυναμικές επιλογές οι οποίες θα δώσουν αντίκρισμα στις σκληρές θυσίες στις οποίες υποβάλλεται ο ελληνικός λαός, με στόχο την αποτίναξη του ενδοτισμού και της υποχωρητικότητας, στο οικονομικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο και τη συνακόλουθη ανάκτηση -έστω και μέσα στη γενικευμένη θλίψη που βιώνει η σκληρά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία- του πολύτροπου δυναμισμού, της υπεροχής και της πολυμήχανης αισιοδοξίας, που από τα χρόνια του Οδυσσέα χαρακτήριζαν το ιστορικό κύτταρο του ελληνισμού και τον ελληνικό πολιτισμό που άνθισε στην αλμυρή αγκαλιά του Αιγαίου και στον υδάτινο λίκνο της Μεσογείου, χιλιάδες χρόνια πριν.
Γιατί όπως μιλά και η γλώσσα της νεοελληνικής ποίησης:
«Πάντοτε μαύρα τα πανιά στο πλοίο του γιου του Αιγέα,
μόνο έτσι μπορείς να δώσεις το όνομά σου σε μια θάλασσα...».
