Μέσα στον θόρυβο που προκλήθηκε από την πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγχει την ενημέρωση μέσω της μετατροπής του αρμόδιου...
υπουργού σε «καναλάρχη» (ο οποίος θα ορίζει τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών και το τίμημά τους, αν και βρισκόμαστε πια στην ψηφιακή εποχή και δεν υπάρχουν οι παλιοί περιορισμοί του αναλογικού σήματος), απαρατήρητο πέρασε το πιο σημαντικό μέρος του νόμου.
Πρόκειται για το Κεφάλαιο που αφορά στην «Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική» και τη δημιουργία «Συμβουλίου Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής».
Πρόκειται δηλαδή για την δημιουργία ενός επίσημου Κέντρου Προπαγάνδας, στο οποίο θα μετέχουν διάφοροι υπουργοί και του οποίου θα προΐσταται ο ίδιος ο πρωθυπουργός!
Μιλάμε για καταστάσεις που ευθέως παραπέμπουν σε άλλες εποχές ή σε άλλα καθεστώτα.
«Ζητούμε νόμο κατά του συνειδητού ψεύδους», έλεγε ο Γκέμπελς, υπουργός Λαϊκής Διαφώτισης και Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας.
«Ως χειρουργοί είμεθα υποχρεωμένοι να εξουδετερώσωμε τους τιναγμούς και τους κραδασμούς που κάμνετε – οι δημοσιογράφοι – εις το χειρουργικό μας κρεββάτι, ως απαιτούντες να εκφράσετε ελευθέρως τας αντιλήψεις σας. Εν πάση περιπτώσει έχετε υποχρέωσιν να δεχθήτε την σοβαρότητα της εγχειρήσεως και να μας βοηθήσετε», είπε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 5 Μαΐου 1967.
Και ακολούθησαν μια σειρά νόμων περί Τύπου, ο ένας αυστηρότερος του άλλου για να κλείνουν όλα τα παραθυράκια που ανακάλυπταν οι δημοσιογράφοι προκειμένου να ξεπερνούν τα εμπόδια της προληπτικής λογοκρισίας, με εξοντωτικές ρυθμίσεις για τους εκδότες (όπως η αύξηση των δασμών στην εισαγωγή δημοσιογραφικού χαρτιού) και μεγάλους περιορισμούς στο επάγγελμα των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας.
Επί χούντας ακούστηκε και το περίφημο «απεφασίσαμεν και διατάσσομεν» (κάθε φορά που απαγορευόταν η έκδοση μιας εφημερίδας ή η κυκλοφορία ενός βιβλίου), επί χούντας δημιουργήθηκε η Υπηρεσία Εποπτείας Τύπου και επί χούντας έδρασε ο προπαγανδιστής Γεωργαλάς.
Στο σημερινό νομοθέτημα μάλιστα γίνεται και ολόκληρη ανάλυση περί προπαγάνδας – ώστε να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μιλούμε για προπαγάνδα στο εσωτερικό της χώρας.
Έτσι, θα βρει κανείς εκεί (στο… νομοθέτημα) τι εστί «εσωτερική κοινή γνώμη» (η συλλογική γνώμη του ελληνικού λαού σε θέματα δημόσιου χαρακτήρα, τα οποία χρήζουν αποφάσεων και δράσεων), τι εστί «εσωτερική πολιτική ενημέρωση» (την οποία προφανώς θα αναλάβει το Κέντρο Προπαγάνδας), τι εστί «δημοσιογραφική διαμεσολάβηση» (μεσολάβηση των δημοσιογράφων για τη διεξαγωγή διεθνών διαπραγματεύσεων, λένε, αλλά όλοι ξέρουμε ότι επικοινωνιακή διαμεσολάβηση, όπως είναι ο σωστός όρος, είναι η διαμεσολάβηση μεταξύ εξουσίας και λαού που ασκείται δια των μέσων ενημέρωσης).
Πληροφορούμεθα επίσης ότι «ρύθμιση και εποπτεία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι η υπαγωγή της οργάνωσης και λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε κανόνες δημοσίου δικαίου προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και η σχετική άσκηση του ελέγχου νομιμότητας με την επιφύλαξη του άρθρου 15 παρ. 2 του Συντάγματος».
Όλοι γνωρίζουμε, όμως, πως έλεγχος του περιεχομένου των ειδήσεων αποτελεί λογοκρισία, που δεν μπορεί να ασκηθεί ούτε στον Τύπο, ούτε στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.
Πληροφορούμεθα επίσης ότι η «Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική» καθορίζεται από την κυβέρνηση και τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα και εφαρμόζεται από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, η οποία υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό και εποπτεύεται από υπουργό Επικρατείας, στον οποίο ανατίθεται η σχετική αρμοδιότητα».
Και ότι «σκοπός της εθνικής επικοινωνιακής πολιτικής είναι ο συντονισμός και η αποτελεσματική διαχείριση της επικοινωνίας της κυβέρνησης με την εσωτερική και τη διεθνή κοινή γνώμη» κλπ, κλπ.
Μάλιστα, σύμφωνα με το νομοθέτημα, η εθνική επικοινωνιακή πολιτική περιλαμβάνει και τομέα «εσωτερικής πολιτικής ενημέρωσης».
Και σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και διάταξη που δημιουργεί κρατικούς δημοσιογράφους, καθώς στους δημοσιογράφους που εργάζονται στα κρατικά μέσα ενημέρωσης δεν επιτρέπεται πλέον να εργάζονται και σε ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, ει μη μόνον εάν ζητήσουν και λάβουν σχετική άδεια από τα Δ.Σ. αυτών των κρατικών μέσων.
Δηλαδή, είτε ο δημοσιογράφος θα εργάζεται αποκλειστικά στο κρατικό μέσο (υποκείμενος βεβαίως στις ανάγκες της εσωτερικής πολιτικής ενημέρωσης και μετατρεπόμενος σε όργανο διαμεσολάβησης), είτε θα λαμβάνει ειδική άδεια για να εργάζεται αλλού (οπότε θα υπόκειται σε διπλό έλεγχο, αφού οποιαδήποτε κατά τους προπαγανδιστές στραβοτιμονιά του θα συνεπάγεται με ανάκληση της άδειας να έχει δεύτερη εργασία, ώστε να αισθάνεται πιο ελεύθερος να διατυπώνει τη γνώμη του).
Μιλάμε, δηλαδή, για τρομερά πράγματα.
Για κανονική και με τον νόμο χειραγώγηση της κοινής γνώμης!
Τύφλα νάχει ο Παπαδόπουλος, δηλαδή!
Πηγή
