Ο Αλέξης Τσίπρας εκπροσωπεί το χειρότερο λαϊκισμό που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα...
Τι σημαίνει λαϊκισμός; Σημαίνει να βάζω πάσης φύσεως εμπόδια όταν βρίσκομαι στην αντιπολίτευση, ώστε να ΜΗ να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται. Κι ύστερα, να έρχομαι ως κυβέρνηση, να ζητώ απ’ όλους τους άλλους να στηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις που εγώ εμπόδιζα να γίνουν προηγουμένως.
Και να τις κάνω με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με τη μεγαλύτερη δυνατή καθυστέρηση. Ώστε να μη θιγούν αυτοί ακριβώς πουπρέπει να θιγούν. Κι ώστε να την πληρώσουν αυτοί ακριβώς που ΔΕΝ πρέπει να την πληρώσουν…
Αυτό ακριβώς έκανε ο Τσίπρας! Κι αυτό… «θαυμάζουν» σήμερα διάφοροι «ημεδαποί». Που έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία…
Σου λέει ο άλλος: Μωρέ ας γίνουν οι μεταρρυθμίσεις κι ας πάει και το παλιάμπελο. Ας τις κάνει και ο Τσίπρας…
«Λογικό» ακούγεται. Αλλά είναι λάθος. Αποδεδειγμένα λάθος. Και εντελώς λάθος. Είναι η επιτομή ενός παρακμιακού πολιτικαντισμού! Είναι ψυχολογική εσωτερίκευση της ήττας! Θυμίζει «σύνδρομο της Στοκχόλμης»: όταν το «θύμα» ερωτεύεται το «δυνάστη» του!
Είναι κατάντια και που τα συζητάμε αυτά σήμερα…
Η κοινωνία τα αποστρέφεται όλα αυτά. Και η Ιστορία τα διαψεύδει πανηγυρικά…
Ποτέ λαϊκιστές δεν έκαναν μεταρρυθμίσεις που… χτυπάνε τον κρατισμό!
Ως δικτάτορες ίσως! Αλλά ως δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες, ΠΟΤΕ!
Μπορεί ο Γιάνος Καντάρ να ανέτρεψε τον Ίμρε Νάγκυ, τον 1956 στην Ουγγαρία, κατηγορώντας τον ότι ήθελε «να φέρει τον καπιταλισμό». Και στη συνέχεια έφερε ο ίδιος το μεγαλύτερο «άνοιγμα στην αγορά» που έγινε ποτέ σε χώρα του (αν)- «υπαρκτου» σοσιαλισμού. Αλλά ήταν δικτάτορας σε χώρα που επίσημο καθεστώς της είχε τη… «δικτατορία του προλεταριάτου»!Όχι δημοκρατικός ηγέτης.
Ολοκληρωτικής ιδεολογίας ηγέτες, τύραννοι και τυραννίσκοι, μπορούν να κάνουν ό,τι τους βολεύει κάθε φορά – κι αυτά και τα ακριβώς αντίθετα – επειδή ακριβώς δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα! Φιλελεύθεροι πολιτικοί ποτέ!
Κανένα μεταρρυθμιστή ηγέτη δεν θυμόμαστε γι’ αυτά που έκανε χωρίς να τα πιστεύει ο ίδιος και χωρίς να καταφέρει να πείσει και το λαό του να τα αποδεχθεί. Κανένα!
Στις δημοκρατίες, όταν εκλέγεσαι με άλλο πρόγραμμα απ’ αυτό που εφαρμόζεις τελικά, η φθορά είναι μεγάλη. Και κανένα «δεκανίκι»δεν σε σώζει…
Είτε αναγκάζεσαι να νοθεύσεις τις μεταρρυθμίσεις που ξαφνικά «ανακάλυψες», είτε κάθε μέρα ναρκοθετείς την ίδια την εκλογική σου βάση. Συνήθως συμβαίνουν και τα δύο…
Όταν κάνεις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή όταν καλείς εκατομμύρια συμπολιτών σου να «ξεβολευτούν» απ’ αυτά που έμαθαν επί δεκαετίες, πρέπει να τους πείσεις και να τους δείξεις ότι αυτό είναι προς το ευρύτερο συμφέρον της κοινωνίας μακροπρόθεσμα. Όχι να σε βλέπουν να φτύνεις και να βρίζεις κάθε φορά που ψηφίζεις το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα…
Καμιά μεταρρύθμιση δεν πέτυχε ποτέ όταν την έκαναν αυτοί που οι ίδιοι δεν την πιστεύουν και όλοι οι άλλοι δεν τους εμπιστεύονται!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα «δεμένος» με αυτούς ακριβώς που απειλούν οι μεταρρυθμίσεις! Τους εκπροσωπεί πλήρως. Τους εκφράζει απολύτως. Με αυτούς βγήκε. Και γι’ αυτό τον ψήφισαν και τον ξαναψήφισαν.
Δεν μπορεί να πριονίσει το κλαδί πάνω στο οποίο ο ίδιος κάθεται. Κανείς δεν μπορεί να πριονίσει το κλαδί στο οποίο κάθεται. Αλλιώς τον περιμένουν τα… «ελικόπτερα» για να τον φυγαδέψουν. Αν προλάβουν…
Ο ίδιος το ξέρει πολύ καλά. Το καταλαβαίνει απολύτως. Κι ο κόσμος το καταλαβαίνει πλέον. Κάτι υποτιθέμενοι «αντίπαλοί» του δεν το ξέρουν και δεν το καταλαβαίνουν…
Τι «αρρώστια» είναι αυτή στην φιλελεύθερη παράταξη της χώρας,
να ζητά από τους άλλους να κάνουν αυτά που δεν τολμά ή ίδια;
Να ζητά από τους αντιπάλους της,
να δώσουν τις μάχες που πρώτη οφείλει να δώσει η ίδια;
Να υπερασπιστούν τις αρχές και τις αξίες τις δικές της,
επειδή δεν μπορεί η ίδια;
Τι απίστευτη αυτό-ακύρωση και αυτό-παραίτηση είναι αυτή;
Αυτά βλέπει ο κόσμος της φιλελεύθερης παράταξης και αηδιάζει…
Δεν λέω, είναι πολύ χρήσιμο:
ακόμα και ο Τσίπρας, να βάλει την υπογραφή του κάτω από μνημόνιο,
ακόμα και ο Τσίπρας, να αναγκαστεί να κόψει μισθούς και συντάξεις,
ακόμα και ο Τσίπρας, να αναγκαστεί να κάνει λιτότητα,
ακόμα και ο Τσίπρας, να αναγκαστεί να κάνει ιδιωτικοποιήσεις…
Αλλά να κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν. Όχι αυτά που δεν χρειάζεται να γίνουν. Να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις. Όχι να ταράξει τον κόσμο σε αχρείαστους φόρους!
Να επιβεβαιώσει ο ίδιος τους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων. Όχι τους χειρότερους εχθρούς των μεταρρυθμίσεων…
Είναι, όντως, χρήσιμο να προσχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις ένας αντίπαλός τους...
Αλλά μόνον αν πρόκειται, στη συνέχεια, να έλθουν οι πραγματικοί φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές να ολοκληρώσουν με συνέπεια το μεταρρυθμιστικό έργο.
Αν είναι να αυτό-παραιτηθούν οι μεταρρυθμιστές υπέρ του Τσίπρα, αν είναι να «προσχωρήσουν» στον Τσίπρα για να βάλει την υπογραφή του, τότε σπρώχνουν τον κόσμο στα άκρα ή στην παραίτηση. Και τελικά οι μεταρρυθμίσεις θα μείνουν στη μέση, θα νοθευθούν και θα ακυρωθούν πριν προλάβουν να ριζώσουν.
Είναι λοιπόν, χρήσιμο να προσχωρούν στις μεταρρυθμίσεις οι αντίπαλοί τους. Αλλά εδώ συμβαίνει το αντίθετο: Προσχωρούν οι – υποτιθέμενοι – μεταρρυθμιστές στους αντιπάλους τους!
Και με ποιο τίμημα;
Την ώρα που δέχεται να ψηφίζει, ας πούμε, τις συμβάσεις παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων – με τον υπουργό του να λέει το αμίμητο εκείνο: «πονάω αλλά… μ’ αρέσει» - η κυβέρνηση του προτείνει αύξηση των εργοδοτικών εισφορών (που είχε μειώσει η κυβέρνηση Σαμαρά) και αύξηση του φόρου εισοδήματος για τις επιχειρήσεις και αύξηση της προκαταβολής φόρου για επιχειρήσεις και επιτηδευματίες. Όλα αυτά που είχε αποφύγει και αποτρέψει η κυβέρνηση Σαμαρά…
Δηλαδή για να κάνει μια μεταρρύθμιση που είχε ήδη ψηφιστεί (επί Σαμαρά) επιβάλλει εντελώς αντί-φιλελεύθερα μέτρα φορολογικής ασφυξίας που στραγγαλίζουν την ιδιωτική οικονομία!
Την ιδιωτική οικονομία, λοιπόν, ποιος θα την υπερασπιστεί; Αυτοί που ετοιμάζονται να γίνουν «δεκανίκι» για το ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που ο Τσίπρας χτίζει το δικό του πελατειακό κράτος.
Χωρίς πελατειακό κράτος ο Τσίπρας δεν αντέχει ούτε μερικούς μήνες.
Κι αν το αφήσουν να χτίσει το πελατειακό του κράτος, θα το κάνει σε βάρος της ιδιωτικής οικονομίας, οπότε ξεχάστε τις μεταρρυθμίσεις…
Αυτά βλέπει ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας και φρίττει. Την ώρα που όλες οι κοινωνίες της Ευρώπης στρέφονται προς τα δεξιά, κάποιοι δικοί μας φλερτάρουν με «χαμένους στο διάστημα» αδέξιους αριστερούς!
Η χώρα έχει επειγόντως ανάγκη ένα «αντίπαλο δέος», έναν «αντίπαλο πόλο» που θα συσπειρώσει όσα κοινωνικά στρώματα πλήττονται ήδη και θα πληγούν πολύ περισσότερο από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αυτόν τον πόλο τον ακυρώνουν όσοι ετοιμάζονται να γίνουν το «εξαπτέρυγά» του.
Μπορεί οι δανειστές να θέλουν ο Τσίπρας να ψηφίσει και να περάσει τα πάντα. Αλλά μετά απ’ αυτό, δηλαδή μετά από τρείς-τέσσερις-πέντε το πολύ μήνες από σήμερα, δεν θα έχει τίποτε άλλο να τους προσφέρει.
Γνωρίζουν κι εκείνοι ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει ακόμα κι όσα ψηφίσει (αν καταφέρει τελικά να τα ψηφίσει). Γνωρίζουν ότι δενμπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα που ο ίδιος έφερε στη Βουλή. Γνωρίζουν ότι η «χρησιμότητά» του τελειώνει εκεί και τότε!
Μετά τη γίνεται; Αν δεν υπάρχει τότε ένας άλλος πόλος ικανός να πάρει τη «σκυτάλη» για να βγάλει την οικονομία από την κρίση και την κοινωνία από την κατάθλιψη:
-- με χτύπημα του πελατειακού κράτος (τη υπέρτατη μεταρρύθμιση που ΔΕΝ μπορεί να κάνει ο Τσίπρας)
-- με ασφάλεια για τους πολίτες (την υπέρτατη προϋπόθεση δημοκρατίας που δεν μπορεί να εγγυηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ),
τότε η χώρα θα βρεθεί ξαφνικά όχι στο χείλος του γκρεμού, αλλά στο κενό, στο βάραθρο να πέφτει χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω…
Και ποιος θα πάρει τα «σκυτάλη», όταν ο Τσίπρας θα έχει διαλύσει τους αντιπάλους του προτού διαλύσει τη χώρα;
Τι να τα κάνουμε όλα τα άλλα, όταν η Ελλάδα κατακλύζεται από εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, όταν βουλευτές της αντιπολίτευσης ξυλοκοπούνται στο… «άβατο» των Εξαρχείων ή και μπροστά από τον «άγνωστο στρατιώτη» ακόμα; Τι να το κάνουμε το «Πρόγραμμα» (που δεν μπορεί να το φέρει εις πέρας ο Τσίπρας, έτσι κι αλλιώς) όταν κανείς δεν εμπιστεύεται την κυβέρνησή του να επενδύσει, κι όταν αυξάνονται όλες οι επιβαρύνσεις στην ιδιωτική οικονομία;
Στη Νέα Δημοκρατία αυτό είναι το διακύβευμα σήμερα. Κι αυτό θα κρίνει τις εκλογές, αλλά και την ύπαρξή της μετά τις εσωκομματικές εκλογές: Αν θα φτιάξει τον αντίπαλο πόλο προς το ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα γίνει «δεκανίκι» του...
Ολόκληρη η αντιπολίτευση – πολλώ μάλλον η «αξιωματική» - ένα πράγμα μπορεί και οφείλει μόνο να διαπραγματευθεί με τον κ. Τσίπρα: την ομαλή αποχώρησή του από την εξουσία.
Κι όσο το ταχύτερο, τόσο το καλύτερο για όλους.
Αλλά για να μπορέσει να διαπραγματευθεί σοβαρά μαζί του σε μερικούς μήνες την ομαλή αποχώρησή του, πρέπει ως τότε να έχειαποφύγει να απορροφηθεί από τον ίδιο. Να έχει αποφύγει να γίνει «εξαπτέρυγό» του. Και να του θέσει όρους αλλαγής πολιτικής σε όλα τα ζητήματα. Πολύ πέραν της οικονομίας, όπου ήδη είναι ασφυκτικές οι δανειακές υποχρεώσεις.
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους… «πισινούς»! Και οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις θέλουν αληθινούς μεταρρυθμιστές. Αληθινούς «πολεμιστές» για τις ιδέες τους. Να τις πιστεύουν οι ίδιοι. Και να μπορούν να μεταδώσουν την πίστη τους σε άλλους.
Δυστυχώς, το παλαιοκομματικό κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας ρέπει και πλατσουρίζει στα λασπόνερα του πολιτικαντισμού.
Ευτυχώς, η κοινωνική βάση της Νέας Δημοκρατίας, είναι αηδιασμένη με όλα αυτά. Και ο Άδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πιο αυθεντικά απ’ όλους αυτή τη στροφή της κοινωνίας στην Ελευθερία και στην απελευθέρωση.
Την Ελευθερία που εμπνέουν τα ιδανικά της φιλελεύθερης ιδεολογίας, την Ελευθερία που βιώνει και εκπροσωπεί κάθε αυτοδημιούργητος και την απελευθέρωση από το φόβο της αριστερής ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Χωρίς ενοχικά σύνδρομα, χωρίς μισόλογα, χωρίς «οικόσημα» βαρωνίας...
Και - κυρίως - χωρίς τους συμβολισμούς και τις δουλείες αμαρτωλών «τζακιών»!
