σημείο, όπου έδειχνε τον άτυχο αυτόχειρα κρεμασμένο (σχετ. άρθρο ΕΔΩ) από το μπαλκόνι του.
Άμεσα και μετά από διαμαρτυρίες των σοκαρισμένων από το γεγονός συμφοιτητών του άτυχου νέου, το τοπικό μέσο μας έστειλε "φιλτραρισμένη" την επίμαχη φωτογραφία που ήταν όντως σκληρή για το αναγνωστικό κοινό.
Πριν λίγο, μέσω του Πρόεδρου Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αναπληρωτή καθηγητή κυρίου Σκαρπέλου Ιωάννη, λάβαμε την επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν οι συμφοιτητές του άτυχου νέου και οφείλουμε να τη δημοσιοποιήσουμε.
Ζητάμε συγνώμη για την αναστάτωση που προκαλέσαμε, αλλά πολλές φορές στη δημοσιογραφία την ώρα του ρεπορτάζ, ο υπερβάλλων ζήλος ξεπερνάει τον ανθρώπινο πόνο και βάζουμε πάνω απ' όλα το λειτούργημα που υπηρετούμε. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, με πρόσφατο παράδειγμα τη τραγωδία στο Παρίσι, όπου οι εικόνες και τα βίντεο που αντίκρισε ολόκληρος ο πλανήτης σόκαραν και τους πιο "ψημένους" σε τέτοια θέματα.
Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά, όσοι ασχολούμαστε με το αστυνομικό και κοινωνικό ρεπορτάζ, μας έχουν κάνει ίσως λίγο πιο σκληρούς από όσο θα έπρεπε.
Κατά παράβαση λοιπόν του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας που λέει ότι: "Τα Μ.Μ.Ε. μεριμνούν ώστε να μη δημοσιεύονται ανακριβείς, παραπλανητικές, φανταστικές ή διαστρεβλωτικές της αλήθειας ειδήσεις, πληροφορίες ή σχόλια. Σε περίπτωση που έχει συμβεί κάτι τέτοιο χωρούν σε άμεση διόρθωση ή και απολογία." αφού το γεγονός ούτε φανταστικό ήταν, ούτε αναληθές, ούτε αποκαλύφθηκε το όνομα ή επώνυμο του άτυχου νέου, που τουλάχιστον εμείς ως συντάκτες του tromaktiko, το είχαμε από τη πρώτη στιγμή, αποσύραμε την -κατά τ' άλλα- αποκρουστική εικόνα.
Και για να μιλήσω επί προσωπικού κλείνοντας, κάποτε ένας μαθητής σε σχολείο που βρέθηκα για να μιλήσω για το λειτούργημα του δημοσιογράφου με ρώτησε, πια ήταν η πιο σκληρή στιγμή στη καριέρα μου που με λύγισε, θα απαντήσω ότι και τότε:
"Στις 14 Αυγούστου του 2005 και ενώ ετοίμαζα τις βαλίτσες για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, μετά από ενημέρωση από το μέσο που εργαζόμουν, βρέθηκα στο πιο σκληρό ρεπορτάζ της ζωής μου. Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 12 όταν βρέθηκα στο Γραμματικό, αντικρίζοντας -ίσως και από τους πρώτους- τις σκληρές εικόνες από τη πτώση του αεροπλάνου των Κυπριακών αερογραμμών "Ήλιος". Εκατόν είκοσι ένα πτώματα, μεταξύ των οποίων και 22 παιδιά, από τα οποία σίγουρα είδα τα εβδομήντα μπροστά μου και με στοιχειώνουν έως σήμερα. Εκείνη τη μέρα, το φωτογραφικό υλικό που πρόλαβα να συγκεντρώσω από τη προσωπική μου μηχανή, πριν ακόμα το δω, το έσβησα. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα, αλλά και η τελευταία από τότε. Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι σκληρός και να αντιμετωπίζει τον θάνατο που αντικρίζει ως μέρος της δουλειάς του. Εύχομαι, όταν βγείτε στο "πεζοδρόμιο" όπως έλεγαν οι εξαίρετοι καθηγητές μας πριν 18 χρόνια, να μην αντικρίσετε τόσο θάνατο μαζεμένο.
Να ζήσετε, να θυμάστε τον συμφοιτητή σας παιδιά. Καλή σταδιοδρομία..."
Aυτούσια η επιστολή των φοιτητών πιο κάτω:
