Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφκανγκ Σόϊμπλε, επιχειρηματολογώντας... πρόσφατα στο Νταβός για την αποτυχία των μνημονιακών προγραμμάτων στην Ελλάδα, και στην ουσία, αντικρούοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό που εστίασε στη λιτότητα, ισχυρίστηκε ότι το πρόβλημα ήταν η (κακή) εφαρμογή τους μάλλον παρά οτιδήποτε άλλο.
«Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!» είπε.
Εκείνο το «ηλίθιε» δημιούργησε προς στιγμήν κάποια αναστάτωση, όμως, η πλευρά του Σόϊμπλε διευκρίνισε ότι η φράση δεν εμπεριείχε διάθεση εξύβρισης του Έλληνα πρωθυπουργού. Χρησιμοποιήθηκε μάλλον ως έμφαση στο προβαλλόμενο επιχείρημα του Γερμανού υπουργού. Άλλωστε, και η ελληνική πλευρά, επισήμως τουλάχιστον, αυτή την ερμηνεία έδωσε.
Μιας και η χρήση της λέξης «ηλίθιε» (που τείνει να καταστεί και λέξη - κλισέ διεθνώς) σε παρόμοιες φράσεις, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί και από μένα στο παρόν άρθρο, εναντίον του παραπάνω επιχειρήματος του Γερμανού υπουργού, θεωρώ χρήσιμο να διευκρινίσω εκ προοιμίου, ότι θα χρησιμοποιηθεί, με μη υβριστική διάθεση και χάριν έμφασης των δικών μου επιχειρημάτων, όπως ακριβώς τη χρησιμοποίησε και ο κύριος Σόϊμπλε.
Όπως λοιπόν έχω γράψει και στο παρελθόν, για να μπω αμέσως στο θέμα μας, ΟΛΑ τα μνημόνια περιλαμβάνουν ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ αλληλογρονθοκοπούμενους στόχους, διότι, ακριβώς, στοχεύουν στο αδιέξοδο και όχι στη «θεραπεία». Δεν πρόκειται περί λάθους, όπως κάποια στιγμή αναγνώρισαν και οι ίδιοι οι συντάκτες τους, ως προς κάποια σημεία των Μνημονίων. Άλλωστε, δεν είναι λάθος «μερικά», είναι λάθος καθ’ ολοκληρίαν, ακόμα κι αν κάποιος θα συμφωνούσε με τη «φιλοσοφία» του περιεχομένου τους.
Όταν π.χ., ισχυρίζεσαι ότι θα ενισχύσεις τα δημόσια έσοδα με το να στέλνεις στην ανεργία και στην ακραία υποαπασχόληση μαζικά εκατομμύρια ανθρώπων, με το να κλείνεις επιχειρήσεις, με το να πενταπλασιάζεις τα φορολογικά βάρη την ίδια στιγμή που μειώνεις στο μισό το εισόδημα του εργαζόμενου και του συνταξιούχου, όταν δεν του το κλέβεις εντελώς, αυτό δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής εφαρμογής, ω ηλίθιε! (Θυμίζω το πνεύμα της χρήσης της λέξης «ηλίθιε» που έκανα αμέσως παραπάνω).
Θα ήταν θέμα ψυχιάτρου, αν δεν ήταν θέμα εισαγγελέα, διότι κι εγώ ισχυρίζομαι, ότι ΣΚΟΠΙΜΑ συντελείται αυτό το έγκλημα, διότι τα πάντα δείχνουν ότι ένας λαός θυσιάζεται στο βωμό των ντόπιων και ξένων ιδιωτών «ολιγαρχών», αυτούς που υποκριτικά χαρακτηρίζονται έτσι και καταγγέλλονται από την «κορωνίδα» -και όχι ασφαλώς μόνο- της ευρωπαϊκής ηθικής, το Βερολίνο και τους συμμάχους του. Πόσα πράγματι καντάρια κυνισμού απαιτούνται προκειμένου να μιλάνε οι σχεδιαστές των μνημονίων, για τους Έλληνες «ολιγάρχες» που δεν πληρώνουν φόρους και στέλνουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό; Αλλά, είναι τα Μνημόνια, που με νύχια και με δόντια τους παρέχουν την αναγκαία προστασία, στρέφοντας το σύνολο της δύναμης «πυρός» των πολιτικών τους με θαυμαστή εμμονή στα ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ. Είναι άραγε τυχαίο;
Όχι!
Είναι η πιστή εφαρμογή των Μνημονίων ηλίθιε, διότι τα Μνημόνια, δεν προβλέπουν καμία συγκεκριμένη και ουσιαστική εφαρμογή κατά των «ολιγαρχών», διότι απλούστατα, υπάρχουν χάριν αυτών, ή μάλλον, ΚΑΙ αυτών, διότι στο ελληνικό παιχνίδι εμπλέκεται και ξένη οικονομική ολιγαρχία, που ενδιαφέρεται, όταν το «οικόπεδο Ελλάδα» γίνει ακόμα πιο «φτηνό», να έρθει να «επενδύσει» κι αυτή στο τόπο μας!
Ο περίφημος «εξορθολογισμός» του Κράτους, δεν συντελείται παρά μονάχα στο σκέλος των κοινωνικών δαπανών, κι αυτός, μέσω της λεηλασίας του κοινωνικού Κράτους, διότι αυτές οι λειτουργίες του, πρέπει πάση θυσία να περιέλθουν στην ιδιωτική αγορά.
Έχοντας ακρωτηριάσει, συνεπώς, ΣΚΟΠΙΜΑ τα έσοδα, αφού πλέον προσπαθείς να αρμέξεις γάλα από μια αγελάδα την οποία έχεις ήδη σκοτώσει, ενισχύονται τα επιχειρήματα του ακρωτηριασμού έναντι του άλλου δημοσιονομικού σκέλους, που τους ενδιαφέρει και περισσότερο, των -κατά βάση- κοινωνικών δαπανών, έτσι ώστε οι συνθήκες εξισορρόπησής τους να προσδιορίζονται σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα, αφού οι ίδιες οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, ευνοούν την αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση και τη δημιουργία ενός καθοδικού σπιράλ θανάτου που δεν θα τερματίσει, παρά μόνο είτε με την επίσημη χρεωκοπία του Κράτους, όσο θα συνεχίζονται οι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ μνημονιακές πολιτικές, είτε, εφόσον τολμήσουμε να καταγγείλουμε προγραμματισμένα και μεθοδευμένα, χωρίς «δημιουργικές» ασάφειες και χωρίς να μαινόμαστε ως ταύροι εν υαλοπωλείω, τόσο το χρέος όσο και τα μνημόνια, και αξιοποιήσουμε τα διεθνή νομικά, πολιτικά και γεωστρατηγικά μας ερείσματα, όσο ακόμα είναι ισχυρά και όσο ο χρόνος δεν θα τα αδυνατίσει κι άλλο.
Όπως επίσης έχω γράψει στο παρελθόν, τέτοιου είδους «σωτήριες» αγωγές, όπως οι μνημονιακές πολιτικές, δεν θα ήταν δυνατό να σώσουν ούτε την ίδια τη Γερμανία, αν το 1953 οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσιζαν με παρόμοιας φιλοσοφίας πολιτικές να τη «βοηθήσουν». Αν η Γερμανία, υφίστατο τέτοιας φιλοσοφίας «βοήθεια», ΣΗΜΕΡΑ που μιλάμε, θα ήταν σε επίπεδο οικονομίας και βιοτικού επιπέδου της Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα, δηλαδή κατεστραμμένη και απομονωμένη. Όμως τότε, η βοήθεια ήταν ΒΟΗΘΕΙΑ, και όχι ΕΓΚΛΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ, όπως συμβαίνει σήμερα στη περίπτωση της Ελλάδας, αν και υπό τις τότε κρατούσες ιστορικές συγκυρίες και με το πραγματικό δεδομένο της παγκόσμιας εγκληματικής δράσης του γερμανικού Κράτους όχι μονάχα στον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο μα και στον αμέσως προηγούμενό του, η οποιαδήποτε άρνηση βοήθειας, που θα μπορούσε να οδηγήσει, όπως και έγινε, στην ανάκτηση της ισχύος του Κράτους αυτού, που ιστορικά ρέπει προς τον πανευρωπαϊκό ηγεμονισμό, δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε να θεωρηθεί εγκληματική.
Επομένως, δεν μιλάμε για πρόβλημα εφαρμογής των μνημονίων στη περίπτωση της Ελλάδας, μιλάμε για έγκλημα, ηλίθιε!
Τι έγινε λοιπόν και φτάσαμε στο «είναι η εφαρμογή ηλίθιε!» όπως ισχυρίστηκε ο Γερμανός υπουργός;
Δεν είχατε κύριε Σόϊμπλε, για πέντε ολόκληρα σχεδόν χρόνια στη χώρα «οικείες» σε σας πολιτικές ηγεσίες στις μνημονιακές κυβερνήσεις; Κυβερνήσεις που πίστευαν στο σωτηριώδες περιεχόμενο των μνημονίων; Δεν είχατε ένα κρατικό μηχανισμό υπό την ασφυκτική επιτήρησή σας, τουλάχιστον στα πιο κρίσιμα υπουργεία; Δεν είχατε μια task force με, προφανώς, ό,τι το εκλεκτότερο είχατε να προσφέρετε για τον «εκσυγχρονισμό» της ελληνικής κρατικής μηχανής; Δεν είχατε ειδικό παρακαλώ υφυπουργό για τα ζητήματα της Ελλάδας, ένα είδος υπουργού αποικιών, που αλώνιζε κι αυτός τη χώρα, πασχίζοντας να συνεισφέρει στην υπόθεση της «σωτηρίας» της χώρας; Δεν ήταν η Εσπερία που διαφήμιζε την «καλή πορεία» του «ασθενούς» και κάθε τόσο προαναγγέλλονταν το «τέλος των μνημονίων» και η έξοδός μας στις αγορές, αλλά πάντα κάτι «στράβωνε» στη πορεία;
Τώρα το να υποθέσω ότι η ευφυΐα των σχεδιαστών των «σωτήριων» μνημονιακών «προγραμμάτων σωτηρίας» καθόρισε ως όρους «σωτηρίας» την μαζική εξαθλίωση και φτωχοποίηση, τη μαζική ανεργία, τα μαζικά λουκέτα, την καθαρή ληστεία εισοδημάτων και περιουσιών της συντριπτικής πλειοψηφίας του «βοηθούμενου» λαού, μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, χιλιάδες αυτοκτονίες, την συνειδητή απουσία κάθε πρόνοιας που θα ήταν δυνατό να δρομολογήσει και ουσιαστική αναπτυξιακή εκκίνηση της οικονομίας, ασφαλώς στο μυαλό των «σωτήρων» αυτών όλα τα παραπάνω αποτελούν όχι θέματα προς εξέταση και αποφυγή αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ θέματα προς εξέταση και απαρέγκλιτη εφαρμογή. Την εφαρμογή της καταστροφής, διότι τίποτα άλλο δεν μπορούν να υποσχεθούν αυτές οι πολιτικές «βοήθειας».
Συνεπώς, κύριε Σόϊμπλε, αδικείτε τον εαυτό σας όταν ισχυρίζεστε ότι είναι η εφαρμογή που οδήγησε τα προηγούμενα μνημόνια σε αποτυχία. Μόλις στη παραπάνω παράγραφο απαρίθμησα μερικές πτυχές που αναδεικνύουν την αναμφισβήτητη «επιτυχία» τους. Όμως, αγαπητέ μου υπουργέ, δεν είναι αυτό το ζήτημα και το ξέρετε καλά. Άλλο είναι. Είναι ότι δεν είστε ευχαριστημένος με το μέγεθος της καταστροφής, διότι όντως, κι εγώ, οφείλω να παρατηρήσω, ότι στο σκέλος αυτό, υπήρξαν «υστερήσεις». Η Αθλιότητα δεν ολοκληρώθηκε. Το Κράτος εξακολουθεί και σήμερα, ναι, αυτό το «υπόλοιπο κοινωνικού κράτους», να είναι «γενναιόδωρο»! Το δείχνει ότι ΜΟΛΙΣ το 1/4 του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το ΕΠΙΣΗΜΟ όριο της φτώχειας, αν και τα 2/4 του πληθυσμού, ουσιαστικά, ερωτοτροπούν κι αυτά με την απόλυτη φτώχεια. Σύμφωνα με τα μνημόνια, μάλλον έπρεπε ήδη να είχαν προστεθεί στο προηγούμενο 1/4 της απόλυτης εξαθλίωσης. Βεβαίως, άνθρωποι γαλουχημένοι με την «σιδηρά πειθαρχία» στα συμφωνημένα, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τέτοιες «καθυστερήσεις». Όταν τα μνημόνια λένε ότι πρέπει να «εξαθλιωθείς πλήρως», πάει και τέλειωσε : πρέπει να «εξαθλιωθείς πλήρως», το γρηγορότερο δυνατό, πρέπει ο λαός να αντιληφθεί ότι αυτό είναι για το καλό του, πρέπει στο τέλος της γραφής, με κάθε τρόπο να βγάλει το σκασμό και να οδεύσει οικεία βουλήσει στα κοινωνικά κρεματόρια που με επιμέλεια έχουν κατασκευαστεί για χάρη του, για τη σωτηρία του. Έτσι, όσοι δεν έχουν εξαθλιωθεί ΠΛΗΡΩΣ, βαφτίζονται «προνομιούχοι» (σε σχέση με τους ΠΛΗΡΩΣ εξαθλιωθέντες), που πρέπει να επωμιστούν ακόμα μεγαλύτερα βάρη, εν ονόματι των «προνομίων» τους και της «αλληλεγγύης», κι έτσι, αυτή η Απάτη, αυτό το Έγκλημα, επαναλαμβάνεται συνεχώς, σε σημείο ώστε, να βρισκόμαστε ένα βήμα, πριν θεωρηθούν ως «νεοπρονομιούχοι» όσοι διαθέτουν μηνιαίο εισόδημα πάνω από 700 ευρώ!
Όμως αυτό δεν είναι θέμα εφαρμογής!
Τα πράγματα πλέον σοβαρεύουν!
Υπάρχει ακόμα μερίδα του λαού, μεγάλη καθώς λένε, που αρνείται «οικεία βουλήσει» να αυτοκτονήσει κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, και γιατί όχι, και φυσικά!
Ο Μολώχ όμως επιμένει να θέλει το τραπέζι του να έχει το «συμφωνημένο μενού» : τις συμφωνημένες σάρκες και το συμφωνημένο αίμα! Pacta sunt servanda. Πάει και τέλειωσε! Κι εδώ, λείπουν ακόμα αρκετές «μερίδες» από το «μενού» αυτό! Κι αυτό, είναι «άδικο» στο νέο δικαιακό «κεκτημένο» που πάει να εγκαθιδρύσει στην θλιβερή Ευρώπη των ημερών μας, η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Όμως, απ’ αυτόν τον Μολώχ, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψεις ποτέ μαζί του, όσο συζητάς μαζί του.
Όπως έχω υποστηρίξει αρκετές φορές, με την Αθλιότητα που έχει αποδείξει ότι είναι μη αναστρέψιμη προς το μέρος του Ανθρώπου η άθλια ιδεολογία της, δε συζητάς, την πολεμάς. Διότι αν δεν την πατήσεις στο κεφάλι, θα σε συνθλίψει, χωρίς κανένα δισταγμό.
Όταν πλέον η Αθλιότητα έχει λάβει τον χαρακτήρα της κοινωνικής και πολιτικής αρρώστιας, και κυρίως του εγκλήματος, όταν στο λεξιλόγιο της Αθλιότητας έχουν παραφραστεί και κακοποιηθεί όλες οι υψηλές έννοιες του Δικαίου, της Ελευθερίας, της Αξιοπρέπειας και της Δημοκρατίας, όταν η Αθλιότητα αποδεικνύεται στη πράξη αδίστακτη στο να επιβάλλει την κυριαρχία της, τότε έχουν κλείσει όλες οι δίοδοι επικοινωνίας μαζί της, τότε, τον λόγο έχει η Αποφασιστικότητα του Δικαίου και της Δικαιοσύνης του Ανθρώπου.
Κύριε Σόϊμπλε, με όσα λέω, ελπίζω να αντιλαμβάνεστε πως στο πρόσωπό μου αναγνωρίζετε έναν υποστηρικτή του επιχειρήματός σας!
Όντως, υπάρχει θέμα «εφαρμογής»!
Δεν λέω κάτι το αντίθετο!
Η ποσότητα αίματος και σάρκας των θυμάτων (συγγνώμη των «βοηθουμένων») των μνημονίων, δεν είναι η συμφωνηθείσα!
Ποιος μπορεί αυτό να το αρνηθεί με βάση τα υπογραμμένα μνημονιακά κείμενα;
Έπρεπε και το αίμα και η σάρκα να ήταν περισσότερα, όπως προβλέπονταν!
Σ’ αυτό δεν έχετε άδικο, το αντίθετο!
Εσείς κάνετε τη δουλειά σας.
Το πρόβλημά μου, ως Έλληνα, είναι με το κατά πόσο οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου μου κάνουν την δική τους δουλειά, όπως θα όφειλαν. Αλλά αυτό, αναμφίβολα δεν σας αφορά, πράγμα που το αναγνωρίζω, ώστε να κλείσω στο σημείο αυτό το άρθρο αυτό, το οποίο ούτως ή άλλως, στόχο έχει αποκλειστικά στο να σχολιάσω το επιχείρημά σας που διατυπώσατε στο Νταβός, το σχετικό με την προβληματικότητα της εφαρμογής των μνημονίων, χωρίς να επεκταθούμε σε άλλα θέματα.
