Απεβίωσε χθες στην Αθήνα ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, μία εκ των μεγαλύτερων μορφών... του αντιχουντικού αγώνα με έδρα την Ουάσιγκτον, όπως ενημέρωσαν φίλοι του από την Αθήνα.
Γεννήθηκε στην ελληνική πρωτελυουσα το 1928 και σε νεαρή ηλικία έδρασε κατά των Ναζί στην Αθήνα και φυλακίστηκε. Υπήρξε δημοσιογράφος σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Από την πρώτη ημέρα της χούντας ήταν αποφασισμένος να φύγει στο εξωτερικό παρόλον ότι η δικτατορία του είχε αφαιρέσει το διαβατήριό του. Κάποιοι της κυβέρνησης της Δανίας τον βοήθησαν να πάρει άδεια να παρακολουθήσει ένα συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών στην Βαρσοβία. Από εκεί πήγε στην Κοπεγχάγη και από εκεί έφτασε στην Ουάσιγκτον την 1η Οκτωβρίου 1967.
Έζησε μόνος του από το 1967 μέχρι το 2015 στην Ουάσιγκτον και πέθανε μόνος του στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 2016.
Ο Elias, όπως ήταν γνωστός στο Αμερικανικό Κογκρέσο και στον Λευκό Οίκο του Ρίτσαρντ Νίξον, πολέμησε τους δικτάτορες της επάρατης χούντας όσο κανένας άλλος Έλληνας. Κάποτε οι δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ, Έβανς και Νόβακ έγραψαν «Ο Ηλίας ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της χούντας. Πιο μεγάλος από τον Ανδρέα και την Μελίνα».
Από την ώρα που έφτασε στην Ουάσιγκτον ξεκίνησε ένα ανελέητο πόλεμο κατά των συνταγματαρχών της Αθήνας και κατά της κυβέρνησης του Νίξον και ιδιαίτερα το Χένρι Κίσινγκερ. Το 1968 ο Δημητρακόπουλος ξεσκέπασε μια παράνομη χορήγηση $549.000 που είχε δώσει ο Τομ Πάππας στη χούντα και αυτή τα έστειλε για τον προεκλογικό αγώνα του Ρίτσαρντ Νίξον και το Σπύρου Άγκνιου το 1968. Την πληροφορία αυτή την έδωσε στον Λάρρυ Ομπράϊαν που ήταν τότε ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού κόμματος.
Αυτός ο μοναχικός αγώνας του Ηλία Δημητρακόπουλου οδήγησε στο περίφημο σκάνδαλο του Watergate και την εξευτελιστική πτώση του Νίξον από το προεδρικό αξίωμα. Από τότε, κάθε του κίνηση παρακολουθείτο από τη CIA και το FBI και είχε δοθεί εντολή στις ομοσπονδιακές φορολογικές αρχές των ΗΠΑ να ελέγξουν για πολλά χρόνια τις φορολογικές τους δηλώσεις αλλά, βέβαια, δεν βρήκαν ποτέ τίποτα το μεμπτόν. Το 1970 η δικτατορία του αφαίρεσε την ελληνική υπηκοότητα.
Κατά την διάρκεια της αντιχουντικής του δράσης στην Ουάσιγκτον είχε, δυστυχώς, απέναντί του την Ελληνοαμερικανική κοινότητα και αισθανόμουν, μεγάλη ντροπή παρακολουθώντας, σαν φοιτητής τότε, τον μοναχικό του αγώνα.
Αργότερα, το 1974, μετά την πτώση της χούντας, πληροφορήθηκε από τις αστυνομικές αρχές της Αθήνας ότι υπήρξαν αρκετές απόπειρες δολοφονίας και απαγωγής του από το χουντικό καθεστώς. Μια από αυτές αποκάλυψε ο γνωστός δημοσιογράφος και φίλος του, Κρίστοφερ Χίτσενς. Η χούντα είχε στείλει ένα υποβρύχιο στη ναυτική βάση του Νόρφολκ στην Βιρτζίνια για να τον πάρει στην Ελλάδα αλλά τελικά αυτή η προσπάθεια απέτυχε.
Υπήρξε φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Την άνοιξη του 1974 ο Δημητρακόπουλος μου έδωσε έναν φάκελο και μου πλήρωσε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να πάω να τον δώσω στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το διάβασε μπροστά μου και μου είπε «Ο Ηλίας είναι μεγάλος πατριώτης.» Ποτέ δεν έμαθα το περιεχόμενο του μηνύματος αλλά υποψιάζομαι ότι είχε σχέση με την επερχόμενη, τότε, Κυπριακή τραγωδία.
Έλαβε το παράσημο του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και στην εκδήλωση στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ήταν παρόντες οι φίλοι του ο Γερουσιαστής Τζωρτζ Μαγκάβερν και ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και εύχομαι να θαφτεί δίπλα από τον πατέρα του, που η χούντα δεν του επέτρεψε να πάει στην κηδεία του.
