“Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση” έχει πει ο διεθνούς φήμης Ιταλός συγγραφέας Umberto Eco...
Με αφορμή το θέμα των τηλεοπτικών αδειών έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το πόσους σταθμούς χρειαζόμαστε ως κοινωνία. Αντιθέτως κανείς δεν εστιάζει στο τι είδους τηλεόραση θέλουμε. Προσωπικά (και μιλάω σπάνια επί προσωπικού) έχοντας εργαστεί δέκα συναπτά έτη σε τηλεοπτικό σταθμό, εδώ και μερικά χρόνια δεν την έχω σπίτι ούτε ως έπιπλο για να την καλύπτουν τα...σεμεδάκια της μαμάς!
Ενώ λοιπόν “συνταράσσεται” η ελληνική κοινωνία από το “ξεκαθάρισμα” στις τηλεοπτικές άδειες, έρχεται η χθεσινή δήλωση Λαζόπουλου για το Σόιμπλε, με προφανή αντίκτυπο στα άτομα με αναπηρία, η οποία δήλωση ως συνήθως έριξε την μαστουρωμένη από την ομοβροντία υποκουλτούρας και ριζοσπαστικοποιημένης σαχλαμάρας ελληνική κοινωνία από τα σύννεφα!
Ο Γκυστάβ Λε Μπον στην “Ψυχολογία των μαζών” γράφει: “οι μάζες πάντα, τα άτομα τις περισσότερες φορές, έχουν ανάγκη από απόψεις απολύτως έτοιμες” και σε άλλο σημείο συμπληρώνει “οι μάζες καθώς δεν είναι ικανές ούτε για σκέψη ούτε για συλλογισμό, δεν γνωρίζουν το απίθανο. Έτσι τα πιο απίθανα πράγματα είναι γενικά πιο εντυπωσιακά”.
Ο διασκεδαστής των μαζών Λάκης Λαζόπουλος επέλεξε χθες να πει το απίθανο. Μέσα στον λεκτικό και εκφραστικό κυκεώνα της ακατάσχετης πολυλογίας του, η οποία τεχνηέντως περνάει προπαγανδιστικά μηνύματα, ο ηθοποιός-παρουσιαστής έπαιξε κυριολεκτικά με το διανοητικό επίπεδο των θεατών του.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να χαρακτηρίσω τα λεγομενά του ως “ρατσιστικά” -μιας και ο όρος έχει ευτελιστεί τελείως- ή να στολίσω τον ίδιο με ύβρεις, όπως συμβαίνει με τους δημόσιους επικριτές του από χθες το βράδυ, πλην όμως αξίζει μια κουβέντα για όσους ακόμη τον παρακολουθούν, γελούν με το χιούμορ του και τον χειροκροτούν.
Ο Λαζόπουλος και ο κάθε τηλεοπτικός κονφερανσιέ διαμορφώνει συνειδήσεις εδώ και χρόνια. Κι αυτό συμβαίνει γιατί εμείς σαν υπνωτισμένοι αφήνουμε να διεισδύουν στις ζωές μας και στο μυαλό μας οι κάθε είδους αυτόκλητοι αφεντάδες της σκέψης μας.Πολύξεροι φαφλατάδες που παίζουν το ρόλο του «λαϊκού ήρωα» ή του «αντάρτη» κόντρα δήθεν στο πολιτικό κατεστημένο. Αυτοί όμως έχουν δημιουργήσει ένα πολύ πιο ισχυρό κατεστημένο. Ένα λόμπι που θα ζήλευε ακόμη και η διαβόητη Καμόρα κι ας κατηγορούν άλλους για «μαφιόζους».
Ο Έλληνας πάσχει από κοινωνική άνοια και ο κάθε Λαζόπουλος μοιάζει με τον τυχοδιώκτη κληρονόμο που βάζει τον πάσχοντα από άνοια ασθενή να του γράψει όλην την περιουσία του. Γιατί περιουσία της ελληνκής κοινωνίας θα έπρεπε να είναι το κριτήριο επιλογής και το φιλτράρισμα όσων ερεθισμάτων δέχεται. Αντιθέτως εκείνη πορεύεται απαθής, υπνωτισμένη, έχοντας “υπογράψει” υπερ τρίτων ένα ηθικό μνημόνιο επαίσχυντου συμβιβασμού για όσα ακόμη λιγοστά θετικά έχουν απομείνει να χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
Πηγή
