Για ακόμα μια φορά στα χρόνια του μνημονίου, είμαστε θεατές μιας... κακόγουστης παράστασης του απωθητικού θεάτρου σκιών του πολιτικού μας συστήματος. Αυτή την φορά η παράσταση παίζεται με αφορμή την συμμετοχή ή όχι του κολλητού του Σαμαρά, Σταύρου Παπασταύρου στην λίστα Μπόγιαρνς…
Κι επειδή μιλάμε για θέατρο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι κανονικοί ηθοποιοί, δηλαδή οι γνήσιοι άνθρωποι του πολιτισμού, οι κυψέλες της σκέψης και της ανάσας μιας κοινωνίας που έχει επιβιώσει εξ’ αιτίας του πολιτισμού, μάλλον δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την «παράσταση»… Μπορεί ο Λάκης Λαζόπουλος να αποφάσισε να μεταπηδήσει από το θέατρο της τέχνης, στο θέατρο της πολιτικής, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι που «ποιούν ήθος» εκπροσωπούν το ανήθικο (ανεξαρτήτως χρώματος)…
Η Ελληνική κοινωνία για πολλοστή φορά βρίσκεται απέναντι σε δύο «παραστάσεις». Και όπως ο Ηρακλής, κάποια στιγμή θα πρέπει να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει…
Η πρώτη «παράσταση» θα παιχτεί στο θέατρο του παραλόγου και η δεύτερη στο «θέατρο» της βούλησης για κάθαρση, ή μάλλον αυτοκάθαρση ενός βρωμερού πολιτικού συστήματος. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές αυτοί που επιτρέπουν σε μεγαλοσχήμονα κολλητό πρώην πρωθυπουργού να προσπαθεί και τελικά να βρίσκει τρόπους για να σβήνεται το όνομα του από τις διάφορες λίστες εκτεταμένης φοροδιαφυγής.
Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω για την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, η οποία κυκλοφόρησε σε 3 με 4 εκδόσεις, έτσι ώστε να δημιουργηθεί σχετική σύγχυση και να κρυφτούν επιμελώς ατημέλητα τα μεγάλα ψάρια που βρίσκονταν σ’ αυτήν…
Και επιστρέφουμε στην «παράσταση» κάθαρσης και αυτοκάθαρσης του πολιτικού μας συστήματος. Εάν ρωτήσεις 1000 Έλληνες για την ενοχή του Παπακωνσταντίνου, όσον αφορά την λίστα Λαγκάρντ, θα σου απαντήσουν, πως δεν χωράει, ούτε καν δειλό ερώτημα για την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι σχεδόν αθωώθηκε. Όπως και για τον συνένοχο του Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος «μπεγλέρισε» κι αυτός τη λίστα του μαύρου χρήματος σε … «στικάκι».
Δεν έχει άδικο ο Παπασταύρου όταν ζητάει ανάλογη μεταχείριση με Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο… Άλλωστε το «αδίκημα» του είναι πολύ μικρότερο… Δυστυχώς όλο αυτό το μπουλούκι ατάλαντων «θεατρίνων» ανεβάζει συνεχώς το ίδιο κακοπαιγμένο έργο «Το μαχαίρι στο κόκκαλο» μετατρέποντας μια κοινωνία πολιτισμένων μονάδων, όπως η Ελληνική σε ένα ποτάμι οργής, μαζεμένο έξω από το «θέατρο», όπου πρωταγωνιστούν η υποκρισία και η συγκάλυψη…
