στο Βελιγράδι, μετά τη συνάντηση που είχε με τον Σέρβο ομόλογό του Ιβιτσα Ντάτσιτς-, ότι η κυβέρνηση της χώρας του θα στείλει στρατό κι αστυνομία στα σύνορα Ελλάδας-πΓΔ Μακεδονίας για να ανακόψει τη ροή των προσφύγων προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, αποκαλύπτει τον αταβισμό που χαρακτηρίζει την πολιτική της Βιέννης όταν εμπλέκεται στα Βαλκάνια, στις υποθέσεις των οποίων αναμίχθηκε ποικιλοτρόπως στο παρελθόν κι όχι πάντα με ευεργετικά αποτελέσματα για τους λαούς της περιοχής...
Η δήλωση Κουρτς υποκρύπτει τάσεις «εθνικοποίησης» της πολιτικής για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, ως ζητήματος που απασχολεί την Ευρώπη στο σύνολό της, κι ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, με τον κίνδυνο να διασκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα η απόπειρα της Ε.Ε να αποκτήσει κοινή πολιτική στο μείζον αυτό θέμα. Η επάνοδος της Βιέννης στα Βαλκάνια, με τον τρόπο που εκδηλώνεται, ανακαλεί οδυνηρές μνήμες, που πηγαίνουν έναν αιώνα πίσω. Συγκεκριμένα, 102 χρόνια, όταν στο υπό αυστριακή επικυριαρχία Σεράγεβο της Βοσνίας ο Σέρβος φοιτητής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφονούσε τον διάδοχο του αυστριακού θρόνου αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο και τη σύζυγό του, δούκισσα Σοφία. Ως απάντηση η Αυστρία έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να ανάψει το φιτίλι που οδήγησε στη φωτιά και τον όλεθρο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τι ακολούθησε είναι, σε γενικές γραμμές, γνωστό. Καταλύθηκαν τέσσερις αυτοκρατορίες και στο δυτικό τμήμα της Ευρώπης αναδύθηκε ο ολοκληρωτισμός του φασισμού του Μουσολίνι και ο ναζισμός του Χίτλερ, ενώ στο ανατολικό της κομμάτι εγκαθιδρύθηκε ο απολυταρχισμός των μπολσεβίκων. Η Βιέννη και πρωτίστως ο νεαρός και φιλόδοξος υπουργός των Εξωτερικών της ίσως θα πρέπει να θυμηθούν την προειδοποίηση του μεγάλου Γερμανού καγκελάριου Οτο Μπίσμαρκ: «Αν ξαναγίνει πόλεμος στην Ευρώπη, θα ξεκινήσει από κάποια βλακεία στα Βαλκάνια».
