Μία λέξη που μας έμαθαν ότι μας χαρακτηρίζει και μας προσδιορίζει ως όντα... Ετυμολογικά, η λέξη άνθρωπος προκύπτει από το πρόθεμα άνω και το ρήμα θρώσκω και σημαίνει κοιτώ ψηλά. Κοιτώ ψηλά και στοχεύω με αισιοδοξία. Όχι μόνο για κοινωνική καταξίωση και χρηματικές απολαβές, όπως δυστυχώς είχε καθιερωθεί.
Ωστόσο, αναρωτιέμαι κατά πόσο τελικά μας χαρακτηρίζει αυτή η λέξη ως πολίτες της ελληνικής κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας. Με την οικονομική κρίση που αποδείχθηκε να αποτελεί και μια βαθιά κρίση αξιών, διαφαίνεται άμεσα η έλλειψη παιδείας που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Βυθιστήκαμε σε έναν ωκεανό δυσχερειών και καθώς ήμασταν άκρως απροετοίμαστοι ή μάλλον ανίδεοι ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά στο «τέλειο» κοινωνικό σύστημα, στο οποίο εισερχόμασταν κατά την είσοδό μας στην πύλη του Ενιαίου Λυκείου (!) , οι περισσότεροι Έλληνες πνιγήκαμε. Οι υπόλοιποι, συμπεριφερόμενοι ως ναυαγοί καταφέραμε να επιβιώσουμε ανακαλύπτοντας, αφενός, ότι όλα αυτά που θεωρούσαμε ότι χρειαζόμασταν για να ζήσουμε «αξιοπρεπώς» δεν ήταν παρά μόνο το περίβλημα της φούσκας μέσα στην οποία αναθραφήκαμε και αφετέρου ότι είμαστε έστω και εξ ανάγκης ικανοί εφευρέτες εναλλακτικών τρόπων διαβίωσης.
Για τις θλιβερές στατιστικές που αφορούν στους «πνιγμένους», δηλαδή σε αυτήν τη μερίδα του πληθυσμού που βυθίστηκαν ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και καταδικάστηκαν σκληρότερα από τους υπολοίπους, τα λόγια είναι περιττά καθώς αδυνατούν να αποδώσουν την τραγωδία. Όσον αφορά τους «ναυαγούς» έζησαν και αυτοί το δικό τους μαρτύριο. Μία πραγματικότητα στην οποία, ενώ δούλευαν σκληρά διατηρώντας τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες και συγχρόνως εφευρίσκοντας νέες διεξόδους, δεν είχαν το δικαίωμα να ονειρευτούν. Να ονειρευτούν έστω μια μικρή αλλαγή.
Βαρύ το πλήγμα για τους α ν θ ρ ώ π ο υ ς. Άραγε, αυτός ο όρος συνέχισε να αποτελεί χαρακτηριστική ιδιότητα ή μήπως μεταλλάχτηκαν σε «εργαζομένους»; Ένας όρος που προσδιορίζει ορθότερα μεγάλο μέρος των πολιτών. Με αμφίβολες τόσο τις συνθήκες εργασίας όσο και τις απολαβές. Έτσι, με ένα κράτος βυθισμένο πολύ νωρίτερα από τους υπηκόους του, οι εργαζόμενοι έμειναν απροστάτευτοι απέναντι στις διαθέσεις της εργοδοσίας με την υποχρέωση να είναι επαγγελματίες και πάντα σε επαγρύπνηση μην τυχόν τους χρειαστούν στη δουλειά. Μαγευτική η ελληνική γλώσσα… με έναν τόνο διαφορά και αμέσως ξεκαθαρίζει το τοπίο!! Προκύπτει λοιπόν, η σύγχρονη εργασιακή δ ο υ λ ε ί α. Υποτελείς, με φαινομενικά δικαιώματα οι εργαζόμενοι καλούνται να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντά τους ώστε να φέρουν τα ζητούμενα και συχνά παράλογα αποτελέσματα- νούμερα.
Στόχος μου, ωστόσο, δεν είναι να αποδώσω ευθύνες αλλά να καταδείξω πώς σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και σχεδόν αμαχητί χάσαμε την ιδιότητα που θεωρούσαμε εξ ορισμού στοιχείο μας.
Ας θυμόμαστε λοιπόν:
Άνθρωπος : -> άνω = ψηλά, σε ανώτερο επίπεδο
->θρώσκω = βλέπω, κοιτώ, αποσκοπώΜε αισιοδοξία, με σεβασμό, με αξιοκρατία. Και κάπως έτσι θα ανακτήσουμε τις χαμένες μας δυνάμεις και θα αντιμετωπίσουμε την κρίση αξιών που βιώνουμε και θα καταπολεμήσουμε τις συνέπειές της : τον ρατσισμό, τον φασισμό, τη σύγχρονη δουλεία, το άγχος για το μέλλον, τις κρίσεις πανικού που ολοένα και αυξάνονται, τα χαμένα όνειρά μας!
