Πόσα ερεθίσματα μπορεί να σου προκαλέσει αυτή η εικόνα για να σκεφτείς και να εκφράσεις ελεύθερα.
Δικαίωμα στη ζωή, που ξεκινά σε αυτές τις χώρες από τη ρίζα του κακού. Από την στέρηση της ελευθερίας του λόγου, να μην μιλάνε για το θεμελιώδες δικαίωμα του ζειν, να μην μιλάνε για ισότητα, να μην μιλάνε για ευημερία, να μην μιλάνε για παρερμηνευμένες δοξασίες της θρησκείας τους και όλα αυτά υπό τον φόβο και απειλή της σπάθης.
Και κάπου εκεί υπάρχει η απληστία του ανθρώπου για πλούτο στην νοητή περιοχή του Μίδα, που ότι έπιανε ήθελε να γίνεται χρυσάφι κι έτσι και τους κατοίκους εκεί τους ζυγίζουν σαν χρυσάφι. Ήτοι, χαμηλό κόστος εργασίας, φθηνά εργατικά χέρια, βίαια εκτόπιση πληθυσμών και φυλών και κάποιοι εξ αυτών θύματα human trafficking & missing kids στα χέρια δουλεμπόρων.
Αυτό είναι το άγγιγμα του Μίδα στις περιοχές που απασχολούν με την βίαια εκτόπιση πληθυσμών σε Αφρική, Ασία και Μέση Ανατολή προς τη Δύση.
Κι όσο δεν είχε πρόβλημα ο πολιτισμένος κόσμος και χαιρόταν τις αποικιοκρατικές του συμβάσεις συμπεριλαμβανομένου του εμπόριου όπλων με αντάλλαγμα τα φθηνά παρεχόμενα αγαθά, τόσο διογκωνόταν το πρόβλημα χωρίς να τον επηρεάζει έντονα και να ταράσσει τον ύπνο του μέχρι πρότινος.
Από τα ματωμένα διαμάντια της Αφρικής, τις αμφιλεγόμενες περιοχές του Κασμίρ στην Ασία, την διαχείριση του κόλπου του Άντεν και των στενών του Σουέζ, μέχρι τον μαύρο χρυσό και τα σπάνια ορυκτά της Πετραίας (Σαουδικής) Αραβίας , τους δρόμους του Τίγρη και Ευφράτη με το πολύτιμο ύδωρ που αρχίζει να στερεύει φτάνοντας στην Βασσώρα με το σταγονόμετρο και του φράγματος της Μοσούλης (αρχαίας Νινευής) που κινδυνεύει με κατάρρευση γιατί έχει να συντηρηθεί από το 2013 με ότι αυτό συνεπάγεται.
Κι εκεί ανάμεσα ένας τεράστιος πλούτος με υπέρ πολυτέλεια, χτίζοντας ουρανοξύστες που θυμίζουν τη Βαβέλ, δημιουργώντας νησιά μέσα στη θάλασσα με εφτάστερα ξενοδοχεία και διαμερίσματα, υπερσύγχρονες τέντες για να υποδέχονται ετησίως τα εκατομμύρια των πιστών τους για το προσκύνημα στη Μέκκα κι όμως να μη χωράνε εκεί οι κατατρεγμένοι αδελφοί τους στον ίδιο Θεό έστω για λίγο;!
Μέχρι να βρεθεί μια λύση έστω.
Κι εδώ έρχεται πάλι αυτός ο Ελληνισμός συρρικνωμένος στην βαλκανική σπορά και αποκλεισμένος ωσάν σε εμπάργκο να υψώσει τις σύγχρονες Θερμοπύλες του, όχι με όπλα αλλά με ιώβεια υπομονή μέχρι να ακουστεί από την Διεθνή Κοινότητα: "Τίς πταίει;" και να δικαιωθεί.
Μόνο που όσες φορές δικαιωνόμαστε, άλλες τόσες τρώμε τις σάρκες αλλήλων.
Με προβληματισμό για το ζοφερό μέλλον που έρχεται.
Μιχαήλ Ν. Αβέλλας
Αστυνομικός - Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών
