Το προσφυγικό είναι παγκόσμιο πρόβλημα... Και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί από την ελληνική κυβέρνηση, αν θέλαμε πραγματικά να πετύχουμε μια βιώσιμη διαχείρισή του με ανθρωπιστικούς όρους. Γι αυτό έγραψα εδώ κι ένα μήνα πως είναι η ώρα του ΟΗΕ καθώς το προσφυγικό διαλύει την ανίκανη Ευρώπη. Τα όσα έχουν μεσολαβήσει μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα δικαιώνουν απόλυτα την παραπάνω θέση, η οποία ωστόσο δεν ακολουθήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση τη στιγμή που έπρεπε.
Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση πίστεψε πως μέσω του προσφυγικού έχει την ευκαιρία να «γλυτώσει» από τις υπογραφές που έβαλε το καλοκαίρι φαρδιά – πλατιά στο τρίτο μνημόνιο, παρά τις εξαγγελίες της και παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που η ίδια οργάνωσε. Επιδίωξε λοιπόν να κρατήσει το θέμα μέσα στην ευρωπαϊκή «οικογένεια» έχοντας στο πίσω μέρος του «μυαλού» της, πως εάν η Ελλάδα γίνει αποθήκη προσφύγων για την Ευρώπη τότε η Μέρκελ θα χαλαρώσει κάπως το πρόγραμμα και η κυβέρνηση θα είχε την ευκαιρία να το παρουσιάσει ως μια μεγάλη διαπραγματευτική νίκη.
Το αφελές αυτό «στρατηγικό σχέδιο» έχει δείξει ήδη πως όχι μόνο δεν «περπατάει» αλλά μας γυρίζει και μπούμερανγκ. Η Ελλάδα κινδυνεύει πράγματι να μετατραπεί σε αποθήκη προσφύγων, με τους βόρειους διαδρόμους προς την Ευρώπη να παραμένουν κλειστοί. Όποιος πιστεύει πως τα Σκόπια και οι λοιπές χώρες των Βαλκανίων συνεπικουρούμενες από την Αυστρία, αποφάσισαν μόνες τους είναι γελασμένος. Οι πρόσφυγες δεν θέλουν να πάνε ούτε στα Σκόπια, ούτε στη Σλοβενία. Ο προορισμός τους είναι ένας: η Γερμανία. Κι αυτό η Μέρκελ το γνωρίζει πολύ καλά. Από τη μια λοιπόν «υπνωτίζει» τον Τσίπρα με υποσχέσεις που δεν πρόκειται να τηρηθούν και από την άλλη εξυπηρετείται άριστα με το κλείσιμο των συνόρων γύρω από την Ελλάδα.
Όπως και στην περίπτωση της κρίσης χρέους έτσι και με την προσφυγική κρίση, η Γερμανία βάζει πάνω απ’ όλα τη Γερμανία. Συνεπώς το να μιλάμε στη σημερινή Ευρώπη για «ευρωπαϊκή λύση» στην πραγματικότητα μιλάμε για «γερμανική λύση», για λύση δηλαδή που ικανοποιεί πρωτίστως τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της Γερμανίας.
Όσο λοιπό το ζήτημα παραμένει «οικογενειακό», το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Απόδειξη και το γεγονός πως η εμπλοκή του ΝΑΤΟ ουδόλως ωφέλησε σε κάτι και το μόνο που δημιούργησε ήταν το «έδαφος» για να κάνει η Τουρκία επίδειξη της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Και η δικαιολογία πως πάλι είμαστε «χαμένοι στη μετάφραση» είναι επιεικώς αστεία για την υποτονική αντίδραση του Κοτζιά στην απίστευτη δήλωση του Τούρκου ομολόγου του Μεβλούτ Τσαβούσογλου «ποιο είναι το δικό σου νησί; ποιο είναι το δικό μου νησί; Δεν θέτουμε τέτοια θέματα όταν πρόκειται για θέματα διάσωσης». Εκεί φτάσαμε ήδη.
Συνεπώς αντί η κυβέρνηση να προσδοκά το «πινάκιο φακής» ως αντάλλαγμα από τη Σύνοδο Κορυφής θα έπρεπε να είχε ήδη κινήσει γη και ουρανό για να συζητείται το θέμα εκεί που θα έπρεπε: στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ως μείζονα ανθρωπιστική, οικονομική, κοινωνική και γεωπολιτική κρίση. Ένα παγκόσμιο πρόβλημα απαιτεί παγκόσμια αντιμετώπιση και λύση. Αλλά όταν θα φτάσει ώρα να στραφεί απεγνωσμένη προς τα εκεί, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα…
