λαχτάρα μας για γλυκά, μακαρονάδες και άλλα πλούσια σε υδατάνθρακες τρόφιμα. Ο μηχανισμός αυτός δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε οι ερευνητές πιστεύουν ότι αν κάποιος αρχίσει να τρώει σε κάθε κύριο γεύμα πρώτα κάτι πολύ πλούσιο σε υδατάνθρακες, θα καταλήξει να φάει λιγότερο στην συνέχεια και έτσι θα αδυνατίσει! Η έρευνα έγινε σε ποντίκια από επιστήμονες του Imperial College του Λονδίνου (ICL), οι οποίοι ανακάλυψαν ότι ο μηχανισμός αυτός αντιλαμβάνεται πόση γλυκόζη φτάνει στον εγκέφαλο, για να δώσει την εντολή να αυξηθεί η παραγωγή της στον οργανισμό, εάν διαπιστώσει ότι υπάρχει έλλειψη.
Αυτό υποδηλώνει πως ο μηχανισμός αυτός καθορίζει την προτίμηση για γλυκά ή αλμυρά φαγητά. Η γλυκόζη είναι ο σημαντικότερος υδατάνθρακας. Είναι επίσης γνωστή ως «ζάχαρο» και τα επίπεδά της αυξάνονται στο αίμα έπειτα από την κατανάλωση γεύματος πλουσίου σε υδατάνθρακες (λ.χ. ψωμί, ζυμαρικά, δημητριακά, πατάτες, ρύζι, γλυκίσματα, μπισκότα, φρούτα). Όταν μάλιστα οι υδατάνθρακες είναι επεξεργασμένοι (λευκό ψωμί, λευκή ζάχαρη, γλυκά κ.λπ.), η γλυκόζη αυξάνεται απότομα και πολύ.
Για τον εγκέφαλο είναι εξαιρετικά σημαντική, διότι ουσιαστικά αποτελεί την «τροφή» των εγκεφαλικών κυττάρων, επομένως τα επίπεδά της πρέπει να είναι επαρκή για να λειτουργούν ομαλά. Όπως γράφουν οι επιστήμονες του ICLστην επιθεώρηση «Journal of Clinical Investigation», θέλησαν να διερευνήσουν κατά πόσον ένα ένζυμο που λέγεται γλυκοκινάση και ανιχνεύει τη γλυκόζη στο ήπαρ και το πάγκρεας, ασκεί την ίδια δράση στον εγκέφαλο, καθορίζοντας έτσι τη λαχτάρα για κάτι πλούσιο σε υδατάνθρακες. Η γλυκοκινάση υπάρχει σε μία δομή του εγκεφάλου που λέγεται υποθάλαμος και ρυθμίζει διάφορες λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της πρόσληψης τροφής.
Στην έρευνα τους διαπίστωσαν πως όταν άφηναν ομάδα αρουραίων νηστική για 24 ώρες, η δραστηριότητα της γλυκοκινάσης αυξανόταν κατακόρυφα στον εγκέφαλό τους. Στη συνέχεια, έδωσαν στα ζώα, σε δύο διαφορετικές περιστάσεις, πρόσβαση σε ένα διάλυμα γλυκόζης και στο κανονικό φαγητό τους. Στην πρώτη περίπτωση είχαν αυξήσει την δραστηριότητα της γλυκοκινάσης στον υποθάλαμό τους, κάνοντάς τους έγχυση με έναν ιό, ενώ στην δεύτερη όχι. Όταν η δραστηριότητα της γλυκοκινάσης ήταν αυξημένη, τα ζώα κατανάλωναν περισσότερο διάλυμα γλυκόζης και λιγότερο φαγητό, ενώ όταν αυτή ήταν φυσιολογική, έτρωγαν περισσότερο κανονικό φαγητό.
«Ο εγκέφαλός μας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην γλυκόζη για ενέργεια. Επομένως, είναι βαθιά ριζωμένη η προτίμησή μας για τα πλούσια σε υδατάνθρακεςτρόφιμα, τα οποία και επιζητούμε», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τζέιμς Γκάρντινερ, λέκτορας Μοριακής Φυσιολογίας στο ICL. «Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι είναι εφικτό να μειώσουμε τη λαχτάρα για υδατάνθρακες κάνοντας κάποιες τροποποιήσεις στη διατροφή μας. Η κατανάλωση τροφίμων πλουσίων σε υδατάνθρακες κατά την έναρξη του γεύματος μπορεί να είναι ένας τρόπος για να τροφοδοτείται πιο γρήγορα το σύστημα αυτό και έτσι να τρώει κανείς λιγότερο».
