Όσο η κυβέρνηση μένει εγκλωβισμένη σε μια λογική μίζερης διαχείρισης της... (οδυνηρής) πραγματικότητας, τόσο οι επικυρίαρχοι κραδαίνουν τη μοχθηρία τους, αξιώνοντας περισσότερο αίμα από την κοινωνία και οι Παπασταύρου αναγορεύονται σε ...εθνικούς ευεργέτες.
Δεν χρειαζόταν να περιμένει κάποιος τη συνάντηση Μέρκελ-Λαγκάρντ, για να αντιληφθεί ότι η χώρα παραμένει παγιδευμένη από δύο βραχίονες συμφερόντων, τα οποία, στην περίπτωσή μας, λειτουργούν συμπληρωματικά, ασκώντας συντριπτική πίεση και συνθλίβοντας τη χώρα.
Ούτε, φυσικά, περιμέναμε τον απερίγραπτο αντιπρόεδρο του Κυρ. Μητσοτάκη, να μας υπενθυμίσει, τεχνηέντως, ότι, το κλεπτοκρατικό σύστημα όσο αντιμετωπίζεται με λιανοτούφεκα, τόσο αποθρασύνεται.
Η ολιγοήμερη σύγκρουση της κυβέρνησης με το ΔΝΤ έληξε «άδοξα». Και οι δυο κυρίες, αποδεικνύοντας πως, πέρα από τις όποιες επιμέρους διαφορές, «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», πέταξαν τη μπάλα στην περιοχή της Ελληνικής κυβέρνησης.
Έτσι, ή θα γίνει η συμφωνία τώρα, πριν από το Πάσχα, υπό το κράτος του φόβου που προκαλεί η συνωμοσία του ΔΝΤ εναντίον μας, ή θα γίνει στις αρχές του καλοκαιριού υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενός ενδεχόμενου πιστωτικού γεγονότος. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που μετράει είναι η συμφωνία. Είναι τα μέτρα, ύψους τουλάχιστον 5,4 δισ. Ευρώ, που θα τη συνοδεύσουν. Που αφορούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους, τα σπίτια. Όλα προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο.
Πάντως, σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας των χαλεπών ημερών, η Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε καλύτερη θέση από πέρσι. Αρκεί να επιστρέψει στον εαυτό της. Τότε και μόνο τότε θα βρει την έμπνευση και τη δύναμη για ν΄ αξιοποιήσει προς όφελος της λεηλατημένης κοινωνίας τ΄ αγκάθια της προβληματικής για την Ευρώπη ατζέντας, που συνιστούν: η απειλή του Brexit, το προσφυγικό, που έχει τινάξει στον αέρα τη ζώνη Σένγκεν και έχει ενισχύσει την παρουσία της Ακροδεξιάς σε πολλά Ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και την κινεζική επιβράδυνση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το Ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα. Το τελευταίο που θα ήθελε αυτή τη στιγμή το Βερολίνο θα ήταν να επιστρέψει στο 2015!...
Δεν χρειαζόταν να περιμένει κάποιος τη συνάντηση Μέρκελ-Λαγκάρντ, για να αντιληφθεί ότι η χώρα παραμένει παγιδευμένη από δύο βραχίονες συμφερόντων, τα οποία, στην περίπτωσή μας, λειτουργούν συμπληρωματικά, ασκώντας συντριπτική πίεση και συνθλίβοντας τη χώρα.
Ούτε, φυσικά, περιμέναμε τον απερίγραπτο αντιπρόεδρο του Κυρ. Μητσοτάκη, να μας υπενθυμίσει, τεχνηέντως, ότι, το κλεπτοκρατικό σύστημα όσο αντιμετωπίζεται με λιανοτούφεκα, τόσο αποθρασύνεται.
Η ολιγοήμερη σύγκρουση της κυβέρνησης με το ΔΝΤ έληξε «άδοξα». Και οι δυο κυρίες, αποδεικνύοντας πως, πέρα από τις όποιες επιμέρους διαφορές, «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», πέταξαν τη μπάλα στην περιοχή της Ελληνικής κυβέρνησης.
Έτσι, ή θα γίνει η συμφωνία τώρα, πριν από το Πάσχα, υπό το κράτος του φόβου που προκαλεί η συνωμοσία του ΔΝΤ εναντίον μας, ή θα γίνει στις αρχές του καλοκαιριού υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενός ενδεχόμενου πιστωτικού γεγονότος. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που μετράει είναι η συμφωνία. Είναι τα μέτρα, ύψους τουλάχιστον 5,4 δισ. Ευρώ, που θα τη συνοδεύσουν. Που αφορούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους, τα σπίτια. Όλα προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο.
Πάντως, σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας των χαλεπών ημερών, η Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε καλύτερη θέση από πέρσι. Αρκεί να επιστρέψει στον εαυτό της. Τότε και μόνο τότε θα βρει την έμπνευση και τη δύναμη για ν΄ αξιοποιήσει προς όφελος της λεηλατημένης κοινωνίας τ΄ αγκάθια της προβληματικής για την Ευρώπη ατζέντας, που συνιστούν: η απειλή του Brexit, το προσφυγικό, που έχει τινάξει στον αέρα τη ζώνη Σένγκεν και έχει ενισχύσει την παρουσία της Ακροδεξιάς σε πολλά Ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και την κινεζική επιβράδυνση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το Ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα. Το τελευταίο που θα ήθελε αυτή τη στιγμή το Βερολίνο θα ήταν να επιστρέψει στο 2015!...
