Η πρόσφατη ψηφοφορία στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο, «κόφτης», υπερ-ταμείο αποκρατικοποιήσεων, έμμεσοι φόροι, αναδεικνύει το μείζον πολιτικό πρόβλημα της χώρας....
Έχουμε μία κυβέρνηση που για πολλούς και διάφορους λόγους επαναλαμβάνει το τρομερό και ηθικά απαράδεκτο λάθος της κυβέρνησης Σαμαρά, πραγματοποιώντας στροφή 180ο σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες της, αλλά και μία μυωπική και αμήχανη αξιωματική αντιπολίτευση που αδυνατεί να αρθρώσει ουσιαστικό αντίλογο, αφού η κυβέρνηση της… κλέβει τη μνημονιακή δόξα, υιοθετώντας όλα τα μέτρα που και η σημερινή αντιπολίτευση ως προηγούμενη κυβέρνηση είχε πάρει (αλλά και θα έπαιρνε, αν ήταν τώρα στην κυβέρνηση).
Είναι πρόδηλο ότι η ρητορική Μητσοτάκη, περί αντικατάστασης των βαρύτατων φόρων από «μείωση κρατικών δαπανών» και «μεταρρυθμίσεις», είναι γενική και αόριστη, εξαιρετικά «θολή» και γι’ αυτό, αδύναμη.
Έχουν περάσει περίπου έξι μήνες από την εκλογή Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ και κάπου ένας μήνας από το συνέδριο, αλλά ακόμα δεν έχουμε δει και ακούσει συγκεκριμένες προτάσεις.
Γιατί δεν μας λέει τι εννοεί, κρυπτόμενος πίσω από τις γενικότητες περί «μεταρρυθμίσεων»; «Ένα κι ένα κάνουν δύο» λέει ο λαός: Τι θα κάνετε κ. Μητσοτάκη; Θα προχωρήσετε σε απολύσεις στο δημόσιο; Σε μείωση μισθών; Ίσως, και στα δύο προηγούμενα; Μήπως θα περιορίσετε κι άλλο τους αμυντικούς εξοπλισμούς; Θα καταργήσετε δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες;
Με δύο λόγια, ας μας πει ευθέως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από πού θα βρει τα χρήματα που απαιτεί το μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος δέχεται πλήρως.
Είναι απολύτως σίγουρο πως αυτά τα χρήματα δεν θα τα βρει ο Τσίπρας από τους φόρους, αλλά δεν μας λέει και ο Μητσοτάκης από πού θα τα βρει… Και μάλλον δεν θα μας το πει ποτέ.
Γιατί ξέρει ότι ακόμα και αν καταργήσει όλο το ελληνικό δημόσιο, ο λογαριασμός δεν βγαίνει! Είναι μάλλον δεδομένο λοιπόν, ότι η χώρα έχει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.
Και είναι επίσης δεδομένο, ότι η σημερινή ΝΔ – όπως και εκείνη του Σαμαρά – δεν αντιπροσωπεύει τον ιστορικό ρόλο της ελληνικής κοινωνικής κεντροδεξιάς, όπως τον ανέδειξαν, σε άλλες δύσκολες εποχές για την πατρίδα, προσωπικότητες του διαμετρήματος ενός Παναγιώτη Κανελλόπουλου ή ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η γνήσια κοινωνική και πατριωτική κεντροδεξιά, ποτέ δεν στεγάστηκε στα πολυτελή διαμερίσματα «κολλητών» της ντόπιας ή ξένης ολιγαρχίας και ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να υιοθετήσει οποιοδήποτε σχέδιο ξένων για την Ελλάδα, έχοντας πάντα το δικό της σχέδιο για μία ελεύθερη αγορά, όμως με κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία των αδυνάμων.
Και ένα τέτοιο σχέδιο στις μέρες μας, σημαίνει… άμεση επιστροφή του μνημονίου (και των «συνταγών» του) στους δανειστές και εκπόνηση μίας εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης, στηριζόμενης κυρίως σε μέτρα ενίσχυσης της εθνικής παραγωγικότητας και των ελληνικών επιχειρήσεων και συνεπικουρούμενη από μέτρα προστασίας της κοινωνίας, ώστε να διασφαλίζεται ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για όλους τους πολίτες.
Αναπόσπαστο μέρος αυτού του σχεδίου επίσης, πρέπει να είναι το τέλος των πάσης φύσεως «πάρτι» σε βάρος του λαού, καθώς και η επαναφορά του αισθήματος δικαιοσύνης και ισονομίας. Με άλλα λόγια, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και όποιος έβαλε λάθρα στο χέρι έστω και ένα ευρώ, αντιμέτωπος με τον φυσικό δικαστή του.
Αυτά όμως, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν από τη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Μπορούν να γίνουν όμως από μια πατριωτική συμμαχία νέων και άφθαρτων ανθρώπων, σαν και αυτή που οι Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες υποστηρίζουν και διαρκώς βάζουν πλάτη για να μπορέσει να γίνει πράξη…
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
Πηγή
