Το φάντασμα του Ολοκληρωτισμού, πλανιέται απειλητικά πάνω απ’ το κεφάλι της Ανθρωπότητας, περισσότερο παρά ποτέ. Και...
περισσότερο παρά ποτέ ύπουλα.
Χρησιμοποιεί τους ίδιους τους θεσμούς της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας, για να πλήξει τη Κοινωνία, το Κοινωνικό Κράτος και τη Δημοκρατία.
Η αποτελεσματικότητα της στρατηγικής του, δεν βρίσκεται μονάχα στα ψέματα που λέει, μα, επίσης, αν όχι κυρίως, στις πικρές αλήθειες που αναδεικνύει για την ίδια τη Κοινωνία και την ίδια τη Δημοκρατία.
Την αλήθεια της παρακμής του Κοινωνικού Κράτους και της Δημοκρατίας.
Την αλήθεια ότι το Κοινωνικό Κράτος και η Δημοκρατία υπονομεύθηκαν από μέσα, ακόμα κι όταν ο Νεοφιλελευθερισμός όντας περιθωριοποιημένος, παρακολουθούσε τις εξελίξεις που έστρωναν προοπτικά το κόκκινο για χάρη του.
Εδώ και μερικές δεκαετίες, η προοπτική αυτή, η προοπτική της Ώρας του Νεοφιλελευθερισμού, είχε ήδη σημάνει.
Το φάντασμα του Νεοφιλελευθερισμού, άρχισε να κόβει βόλτες στον ουρανό.
Όμως μιλάμε για φάντασμα ή πραγματικότητα;
Μήπως πρέπει πια να μιλάμε για την πραγματικότητα της Νέας Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων;
Μήπως είναι το Κοινωνικό Κράτος και η Δημοκρατία που άρχισαν να χάνουν τη «γήινη» υπόστασή τους να μεταβάλλονται σε φαντάσματα του παλιού εαυτού τους;
Ίσως και να φτάσαμε ήδη στο σημείο αυτό.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε σε βάθος και πλάτος τα νεοφιλελεύθερα αγοραία προτάγματα.
Αρκεί να εστιάσουμε σε μερικά μονάχα θεμελιώδη αξιώματά του, θεμελιώδη δόγματά του, τα οποία υπογραμμίζουν τι θεωρείται εντελώς απαράδεκτο και μη συμβατό στον Αγοραίο Νεοφιλελευθερισμό.
Πρώτον, ότι η Κοινωνία είναι «κάτι που δεν υπάρχει».
Δεύτερον, ότι αφού δεν υπάρχει η Κοινωνία, δεν υπάρχει και ο,τιδήποτε θεμελιώνεται πάνω σ’ αυτή, π.χ., το Κοινωνικό Κράτος, ή ο,τιδήποτε αποτελεί «πρώτη ύλη» που δημιουργεί τη Κοινωνία, π.χ., η οικογένεια όπως αυτή νοείται σε μια ανθρώπινη κοινωνία.
Τρίτον, η ίδια η Δημοκρατία, επίσης δεν υπάρχει, τόσο ως προς το «κλασικό» περιεχόμενό της, όσο και ως προς τις «κλασικές» της λειτουργίες και τους «κλασικούς» της θεσμούς.
Τέταρτον, ο ίδιος ο Άνθρωπος, ως περιεχόμενο αξιών, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί σε «κλασικά» κείμενα, όπως, παγκόσμιες Διακηρύξεις για τα πολιτικά, κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, σε Συνταγματικά κείμενα ιδίως «Δυτικού» τύπου, είναι κάτι το απαράδεκτο, και στη θέση του, αναγνωρίζεται το Άτομο, το οποίο έχει μια χρησιμότητα που προκύπτει από τη χρησιμότητά του στην οικονομία και στην Αγορά, ως συντελεστής παραγωγής.
Πέμπτον, τέλος, εν όψει του δόγματος της πλήρους απελευθέρωσης των Αγορών, τα εθνικά Κράτη θεωρείται ότι έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο, και πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε ένα ενιαίο Παγκόσμιο χώρο, χωρίς σύνορα, και με μια ενιαία Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Δεν χρειάζεται να προσχωρήσουμε άλλο.
Αρκούν η πρώτη, τρίτη και τέταρτη θέση - αξιώματα - δόγματα, της Νέας Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, για να οδηγήσουν στα αναγκαία συμπεράσματα.
Ή καλύτερα, στο αναγκαίο συμπέρασμα.
Και είναι τούτο το συμπέρασμα, το εξής :
Ότι ανάμεσα στον Νεοφιλελευθερισμό και στην Ανθρώπινη Κοινωνία, όχι μόνο δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης, μα δεν υπάρχει καν δυνατότητα λεκτικής επικοινωνίας, αφού τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, αποκλείουν κάθε τέτοια δυνατότητα.
Πως είναι δυνατόν να συζητήσεις, και τι να πεις άλλωστε, με μια αντίληψη που σου λέει ότι δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή σου, ως κάτι πέραν του συντελεστή παραγωγής, ότι δεν αναγνωρίζει κάν την Κοινωνία ως κάτι που υπάρχει, δίνοντας εντελώς άλλο περιεχόμενο σε τέτοιες λέξεις όπως, «Ζωή», ‘Άνθρωπος», κ.λπ.; Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανταλλαγής απόψεων και κριτικής θέσεων. Τα ίδια τα Νεοφιλελεύθερα δόγματα, ακυρώνουν κάθε τέτοια δυνατότητα ή και επιθυμία.
Είναι σαν κάποιος να σου λέει ότι είναι διατεθειμένος να συζητήσει μαζί σου, αρκεί να δεχτείς την πίστη του στον ανθρώπινο κανιβαλισμό, και το δικαίωμά του, να μην πάψει να σε βλέπει ως δυνητικό γεύμα!
Η Νεοφιλελεύθερη κοσμοθεωρία, είναι εντελώς ασύμβατη και ασύμπτωτη με οποιαδήποτε ιδεολογία που έχει ως επίκεντρο τον Άνθρωπο, την Κοινωνία του Ανθρώπου και τη Δημοκρατία.
Όμως, την ίδια στιγμή, δεν μπορεί ο Άνθρωπος να μη βλέπει ότι η Κοινωνία, το Κοινωνικό Κράτος, η Δημοκρατία, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, οι ιδεολογίες που τα στήριζαν και υποστήριζαν, κι ακόμα το ίδιο το εσωτερικό αξιακό του περιεχόμενο, πράγματα για τα οποία κάποτε μπορεί να ήταν υπερήφανος, όχι τόσο για την πληρότητά τους και το τέλειο περιεχόμενό τους, όσο για το γεγονός, ότι είχε βρει σ’ αυτά το στέρεο εκείνο έδαφος που θα του έδινε τη δυνατότητα για να παλέψει γι’ ακόμα ποσοτικά και ποιοτικά ανώτερα επίπεδα Κοινωνικού Κράτους και Δημοκρατίας, εν τούτοις, για κάποιους λόγους, που βαρύνουν ατομικά και συλλογικά τις Κοινωνίες, εκφυλίστηκαν σε σημείο ώστε να δώσουν άπλετο χώρο και χρόνο στον αντιδραστικό Νεοφιλελευθερισμό, και να εκδηλώσει την ίσαμε τούτη τη στιγμή πετυχημένη αντεπίθεσή του, που εξελίχθηκε σε ένα είδος κεραυνοβόλου πολέμου, με εκπληκτικές νίκες. Μένει μονάχα να μην του επιτραπεί να τις μετατρέψει σε νικηφόρο πόλεμο.
Ποιες είναι οι αλυσίδες από τις οποίες πρέπει να απαλλαγεί ο Άνθρωπος, και τότε, θα είναι τούτο αρκετό, ώστε η Νεοφιλελεύθερη Αθλιότητα, να επιστρέψει στο περιθώριο;
Οι αλυσίδες αυτές είναι ιδεολογικές, πολιτικές, κοινωνικές και ατομικές.
Για δύο περίπου αιώνες, δύο κυρίαρχες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, παγκόσμιας απήχησης, καλούσαν την Ανθρωπότητα η καθεμιά στη μεριά της. Η μια επιδείκνυε το συλλογικό, με τρόπο που σχεδόν εξαφάνιζε την ατομικότητα, και η άλλη την ατομικότητα, με τρόπο που σχεδόν εξαφάνιζε τη συλλογικότητα, για να καταλήξουν και οι δυο στην αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό, αγνοώντας ότι ο Άνθρωπος από τη φύση του δεν αποτελεί ούτε «Άτομο» ξεκομμένο από κάποια «Συλλογικότητα» που το υπερβαίνει, αλλά, ούτε και «Συλλογικότητα» με τον «Άνθρωπο» να θεωρείται ως κάτι σχεδόν το ανύπαρκτο εντός της. Την ίδια στιγμή, άλλα ιδεολογικά ρεύματα που υποτίθεται πως στόχευαν ακριβώς στη «χρυσή τομή», απλά, αποδείχτηκαν ιδεολογικά τόσο απροσανατόλιστα, ώστε, για να αναφερθούμε στη περίπτωση στη περίπτωση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, να απορροφηθούν είτε από τη μια είτε από την άλλη κυρίαρχη ιδεολογία, κυρίως δε από τη Δεξιά αρχικά και ενίοτε από τη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά στη συνέχεια. Μένοντας στα κύρια ιδεολογικά επιχειρήματα των δύο κυρίαρχων ιδεολογιών, στην ιδιοκτησία, τον σχεδιασμό της οικονομίας και την πολιτική εξουσία, δηλαδή, αν μιλάμε για ατομική ή ταξική ιδιοκτησία, (και για να μη μπερδευόμαστε χωρίς λόγο, όπου «ταξική» διάβαζε κατά περίπτωση «κρατική», ή και «κοινωνική» για μια πιο σοσιαλδημοκρατίζουσα προσέγγιση), για «κεντρικό» (κρατικό,, κοινωνικό) σχεδιασμό ή εφαρμογή των «νόμων της αγοράς», και για πολιτική εξουσία στα χέρια της τάξης της εργασίας ή για «Δυτικού» τύπου Δημοκρατία, στην οποία, σύμφωνα με το κατηγορητήριο της προηγούμενης ιδεολογίας, τύποις ανήκει στο λαό, ουσία δε στη κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη, εκείνο που έχουμε να σημειώσουμε, είναι η απάντηση που έδωσε η ίδια η ζωή και η ίδια η Ιστορία στα παραπάνω ιδεολογικά δόγματα, τα οποία απέρριψε, δίνοντας τα σκήπτρα της εξέλιξης στον Νεοφιλελευθερισμό, όσο τουλάχιστον τα δύο προηγούμενα κυρίαρχα δόγματα, θα επιδίδονται στο τι πήγε στραβά, και αναλύοντας το «τι θα συνέβαινε αν».
Όμως η ζωή προχωρά.
Τα μαθήματα τα έχουμε πάρει, το ίδιο και τα συμπεράσματα.
Τα πήραμε ή αυτό είναι το ζητούμενο;
Η αταξική κοινωνία, όχι μόνο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μα δεν φαίνονται κι άλλα σημαντικά πράγματα. Δεν φαίνεται ποια τάξη ποια θα μπορούσε να αναλάβει το εγχείρημα, δεν φαίνεται πώς μπορούμε σήμερα, στην εποχή των άυλων και ψηφιακών οικονομιών, με τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις μετά βίας να μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τάξεις που με κάποια μεγαλύτερη ή μικρότερη προσπάθεια θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε σε τάξεις όπως αυτές τις γνωρίσαμε με βάση την εμπειρία μας από τη βιομηχανική επανάσταση και δώθε.
Όμως, την ίδια στιγμή, μπορεί να μην έχουμε «τάξεις» κατά το περιεχόμενο που δίνονταν στην βιομηχανική εποχή, όμως, ακόμα και σε τούτη την άυλη και ψηφιακή εποχή, ιδίως την τελευταία περίοδο της Νεοφιλελεύθερης Κυριαρχίας, έχουμε τρεις πολύ ευδιάκριτες «τάξεις» : την κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη Τάξη, εκείνους δηλαδή που ιδεολογικά ή/και οικονομικά ταυτίζονται με τα συμφέροντά τους αλλά και τα συμφέροντά τους προσδιορίζουν και καθορίζουν το ταξικό της συμφέρον, την τάξη όσων ζουν κάτω ή γύρω από το όριο της φτώχειας, και τρίτο, όλους τους υπόλοιπους. Η κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη τάξη, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι συσσώρευση στα χέρια της του συνολικού πλούτου και του συνολικού εισοδήματος σε εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, ο σταθερά διευρυνόμενος ολιγοπωλιακός έλεγχος της αγοράς και της οικονομίας, ο ολοένα και πιο εμφανής και κυρίως άμεσος ρόλος της στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας, περιθωριοποιώντας σταδιακά τις κλασικές πολιτικές εκπροσωπήσεις, αυτή λοιπόν η τάξη, εξαφανίζει σταδιακά κάθε άλλη ενδιάμεση τάξη ανάμεσα σ’ αυτή και στη τάξη που βρίσκεται είτε στο προθάλαμο είτε εντός της ακραίας φτώχειας, στέλνοντάς τις προς το Βασίλειο της Εξαθλίωσης. Εδώ δεν ισχύει καν το μοντέλο της κοινωνίας των 2/3. Εδώ, θα υπάρχει 1/10 περίπου που θα εντάσσεται στη κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη Τάξη, και όλοι οι υπόλοιποι, είτε άμεσα είτε προοπτικά, θα αποτελούν μια και μόνο τάξη αυτή των Εξαθλιωμένων, οι τύχες της οποίας, θα βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος της κυρίαρχης τάξης, είτε για παροχή απασχόλησης, φυσικά με όρους Γκουλάνγκ, ή, το πιο συχνό, για απλή ελεημοσύνη. Υπό μια έννοια, εδώ καταλήγουμε και πάλι σ’ αυτό που οι Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς διαπίστωναν, (π.χ. δες το Κομμουνιστικό Μανιφέστο), δηλαδή τη κοινωνία με τις δύο τάξεις : από τη μια το προλεταριάτο και από την άλλη η αστική τάξη. Σήμερα βρισκόμαστε περίπου στο ίδιο σημείο, μονάχα που η τότε αστική τάξη, μικρή σχέση έχει με τη σημερινή κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη Τάξη, η οποία στέλνει την αστική τάξη να συναντήσει το προλεταριάτο, αργά, αλλά μάλλον σταθερά. Ακόμα και οι Μεγάλες Εταιρείες, όπως τις γνωρίζαμε, βλέπουμε ότι δεν επιβιώνουν, και μπρος στις Διεθνούς και κυρίως Παγκόσμιας εμβέλειας εταιρείες της Νέας Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, καταλήγουν όταν δεν απορροφούνται (οι πιο τυχερές) από τις τελευταίες, να κλείνουν. Όμως, μ’ αυτό τον τρόπο, δεν παγκοσμιοποιείται μονάχα η Αγορά και η Οικονομία, μα και η ιδιωτική ιδιοκτησία, σε τρόπο ώστε να διερωτάται κανείς, πώς μπορεί να ελεγχθεί από ένα μονάχα Κράτος, και τι πιθανότητες έχει ένα τέτοιο Κράτος, αν το επιδιώκει μόνο του, χωρίς τη συνδρομή και άλλων Κρατών, κυρίως των μεγάλων Κρατών.
Η κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων, άθροισε όλες τις προηγούμενες εμπειρίες εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της αλλοτρίωσης των κοινωνικών και δημοκρατικών θεσμών και τις εξακόντισε στον έβδομο ουρανό, καθιστώντας της Παγκόσμιες Νόρμες, επιβαλλόμενες πια από Παγκόσμιους υπερεθνικούς Οργανισμούς, (με αιχμή του δόρατος την τριάδα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), αποδυναμώνοντας την εξουσία των εθνικών Κρατών, εναντίον των οποίων εξαπόλυσε την προπαγάνδα της, προκειμένου να αρχίσει να προδιαθέτει τον κόσμο, για τη Νέα Εποχή της κατάργησης των εθνικών Κρατών (που εύσχημα αποκαλείται «κατάργηση συνόρων»), την Εποχή της Παγκοσμιοποίησης και του δήθεν Πολυπολιτισμού, και τα δύο, ένα θαυμάσιο τυρί, που πολλά ποντίκια έσπευσαν να καταβροχθίσουν, κυρίως αν, είτε από τα Δεξιά είτε από τα Αριστερά, θεωρούν ότι συμπίπτουν και με κάποιες δογματικές τους απόψεις, για να μη πω ιδεοληψίες.
Η Κοινωνία συνιστά από τον ίδιο τον ορισμό της, μια τεράστια υπεραξία, που οφείλεται στη συνέργια, δηλαδή στο γεγονός, ότι η κοινωνική δυναμικότητα, η συλλογική δηλαδή ικανότητα, δεξιότητα και το εξ αυτής παραγόμενο έργο, υπερβαίνει το άθροισμα των ατομικών δυναμικοτήτων, υπό την προϋπόθεση όμως, πως αυτές οι ατομικές δυναμικότητες, δεν συνθλίβονται από τη συλλογικότητα, αφήνονται ελεύθερα να αναπτυχθούν και μάλιστα υποκινούνται προς αυτή τη κατεύθυνση.
Η παραπάνω κοινωνική υπεραξία, αφού αφαιρεθεί η ατομική συμβολή του καθενός στη δημιουργία της, πνευματική ή υλική, και η συμφωνημένη αμοιβή του κάθε συντελεστή, που καθορίζεται με βάση κοινά αποδεκτές αρχές σε ό,τι αφορά τον καθορισμό της, από εκεί και πέρα, διατίθεται για την επαύξηση του πλούτου των υπηρεσιών του Κοινωνικού Κράτους, και στην αύξηση του επιπέδου ευημερίας των μελών της Κοινωνίας.
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της ιδιοκτησίας, αναγνωρίζεται και η καθαρή ιδιωτική και η δημόσια (κρατική, τοπική αυτοδιοίκηση) ιδιοκτησία. Εκείνο που δεν αναγνωρίζεται, είναι η ιδιοκτησία να αποτελεί την προϋπόθεση της ύπαρξης της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας. Το Σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος, διασφαλίζει αυτή την Αξιοπρέπεια, έξω και πέρα από την κατοχή ή μη τίτλων ιδιοκτησίας. Λέγοντας «καθαρή ιδιοκτησία», εννοούμε εκείνη που αποκτήθηκε αποκλειστικά μέσω ιδιωτικού εισοδήματος αδιαφόρως προελεύσεως (π.χ. από κέρδη ή άλλο τι) και όχι μέσω χρηματοδότησης μέσω κοινωνικών πόρων για την απόκτησή της (π.χ., μέσω τραπεζικών καταθέσεων). Αν συνέτρεξαν και οι δυο περιπτώσεις, διαχωρίζεται τουλάχιστον κατ΄ αξίαν αν δεν είναι δυνατό να διαχωριστεί και φυσικά, το δε μη ιδιωτικό τμήμα, θεωρείται κοινωνική ιδιοκτησία με ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη συμμετοχής σε μια τέτοια ιδιοκτησία. Η επιχειρηματική δραστηριότητα και η συνδεόμενη με αυτή ιδιοκτησία είναι ελεύθερη, μέσα στους κείμενους νόμους, ιδιωτική και δημόσια. Η δημόσια δραστηριότητα, θα αφορά τομείς αποκλειστικής αρμοδιότητας του Κράτους και του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, όπως και τομείς μικτής, ιδιωτικής και δημόσιας πρωτοβουλίας. Η πρώτη κατηγορία, θα αφορά τομείς άμεσα συνδεδεμένους με την εθνική ασφάλεια και άμυνα, και τομείς κοινωνικού ενδιαφέροντος στους οποίους όμως δεν υπάρχει ενδιαφέρον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ή, που μπορούν να προσφερθούν από το Δημόσιο σε με καλύτερους όρους κόστους-ωφελείας. Επίσης στη κατηγορία της αποκλειστικής αρμοδιότητας του Κράτους, εμπίπτει η παροχή πόσιμου νερού. Στις δραστηριότητες, στις οποίες μπορεί να δραστηριοποιείται και ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας, περιλαμβάνεται ο τραπεζικός τομέας (τουλάχιστον μια αγροτική, μια επενδυτική και μια αγροτική τράπεζα), ο ασφαλιστικός (εκτός της Κοινωνικής Ασφάλισης, που είναι αποκλειστικό προνόμιο του Δημοσίου), οι μεταφορές, ο ορυκτός πλούτος, η υγεία, η εκπαίδευση, κ.λπ. Ειδικά σε ό,τι αφορά την υγεία και την εκπαίδευση, αυτή θα παρέχεται εντελώς δωρεάν. Ας σημειωθεί πως απαρέγκλιτος στόχος των παρεχόμενων Δημόσιων Υπηρεσιών θα είναι η υψηλή τους ποιότητα, και ο αυστηρός έλεγχος της οικονομικής τους διαχείρισης.
Φαινόμενα σπατάλης και διασπάθισής τού δημοσίου χρήματος, πολύ δε περισσότερο φαινόμενα που έχουν να κάνουν με κλοπή και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, και γενικότερα φαινόμενα οικονομικής διαφθοράς των Δημοσίων και Δημοτικών Υπαλλήλων, και των εργαζόμενων σε εταιρείες και οργανισμούς του στενότερου και ευρύτερου τομέα, θα συνεπάγονται αυστηρότατες κυρώσεις, και θα διώκονται αμείλικτα, πολύ πιο αυστηρά από ό,τι θα προβλέπει η νομοθεσία για αντίστοιχες περιπτώσεις του ιδιωτικού τομέα.
Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι όροι που θα συνομολογούνται, θα αφορούν όλους τους εργαζόμενους, τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, χωρίς να επιτρέπεται η μεταξύ τους διάκριση, και θα καταρτίζονται από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργαζόμενων από τη μια και μια Κοινή Εργοδοτική Ένωση Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα από την άλλη.
Η φορολογία του ιδιωτικού εισοδήματος και πλούτου, θα είναι προοδευτική.
Η συσσώρευση οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως και πλούτου στα χέρια λίγων ιδιωτών ή οικογενειών, αποτελεί μια ανεπιθύμητη κατάσταση για λόγους υπέρτερου εθνικού, οικονομικού και κοινωνικού συμφέροντος.
Η μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα θα προστατεύεται ιδιαίτερα.
Η φοροδιαφυγή και γενικώς η αποφυγή συνεισφοράς στα κοινά βάρη μέσω της απόκρυψης πλούτου και εισοδήματος, η φυγάδευση μη δηλωθέντος πλούτου και μη δηλωθέντος εισοδήματος στο εξωτερικό, αποτελούν αδικήματα τα οποία, άπαξ και θα εντοπίζονται, θα επισύρουν βαρύτατες οικονομικές κυρώσεις και κατά περίπτωση και φυλάκιση, σύμφωνα με το Νόμο.
Η διακυβέρνηση θα στηρίζεται στην άμεση Δημοκρατία, και σαν ένα τέτοιο πρότυπο, τούτη τη στιγμή, το μυαλό μου πάει στην Ελβετία. Άμεση Δημοκρατία σε εθνικό, περιφερειακό και σε τοπικό επίπεδο (Δήμου). Οι αντιρρήσεις που έχω ακούσει, ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει καλά παντού, μου φαίνονται αδιανόητες, τουλάχιστον για τις χώρες που έχουν μακροχρόνια εμπειρία στην Δυτικού τύπου Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Τι είναι αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλά οι Ελβετοί στο ζήτημα αυτό, και δεν μπορούν να το κάνουν οι Έλληνες λόγου χάρη;
Κυβερνήσεις τεχνοκρατών απαγορεύονται. Μέλη του υπουργικού συμβουλίου, προέρχονται υποχρεωτικά από τη Βουλή. Μέλη της Βουλής που δέχονται να μετάσχουν σε κυβερνητικό σχήμα, δεν μετέχουν των ψηφοφοριών της Βουλής που αφορούν νομοσχέδια του κυβερνητικού χώρου ευθύνης τους, ή φέρουν την υπογραφή τους.
Το Κράτος, συμβάλλει στον σχεδιασμό των οικονομικών και αγοραίων εξελίξεων τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στη περίπτωση των διεθνών ιδιωτικών και δημόσιων οικονομικών της συναλλαγών, σε συνεργασία με όλους τους κοινωνικούς εταίρους. Ο σχεδιασμός αυτός, δεν θα αποτελεί «πλάνο» κατά την προγραμματική έννοια του όρου, αλλά, μάλλον, ένα είδος consensus μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, καταθέτοντας τι περιμένει ο καθένας από τον άλλον, προκειμένου συνολικά η Κοινωνία να μπορέσει πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίσει κινδύνους και απειλές και να αξιοποιήσει τις εσωτερικές της δυνατότητες αλλά και τις εξωτερικές ευκαιρίες. Στο σχεδιασμό αυτό, θα μετέχουν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, του Κοινοβουλίου, των Εργαζόμενων και των Εργοδοτών.
Η Επιστήμη και η Τεχνολογία και η Επιστημονική Έρευνα τελούν υπό την αιγίδα του Κράτους, ιδίως εκείνων των τομέων που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια και άμυνα, όπως και την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της συλλογικής ευημερίας.
Η Εθνική Ισχύς, ως συνισταμένη των Πολιτισμικών Παραδόσεων του λαού, της Εθνικής Κυριαρχίας, της Εθνικής Οικονομικής Ισχύος, της Πολιτικής Ισχύος, της Κοινωνικής Συνοχής και του Διεθνούς Σεβασμού της χώρας, αποτελεί το κύριο μέλημα της Κοινωνίας, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαθά των κόπων της και της ευημερίας.
Νόμοι που ψηφίζονται υπό την απειλή της κομματικής πειθαρχίας, ή που ψηφίζονται χωρίς να παρασχεθεί εύλογος επαρκής χρόνος ώστε να θεμελιωθεί η μετά πλήρους γνώσεως ψήφος του Βουλευτή, είναι άκυροι και δεν παράγουν κανένα νόμιμο αποτέλεσμα.
Σχέδια Νόμου στη Βουλή εισάγονται και συζητούνται υποχρεωτικά, επίσης, από πολίτες ή ομάδες και ενώσεις πολιτών, εργαζομένων, εργοδοτών κ.λπ., εφόσον φέρουν αριθμό υπογραφών που ορίζεται από το Νόμο. Ειδικώς αυτά τα σχέδια Νόμων, πρέπει να λάβουν ποσοστό άνω του 60% των ψήφων της Βουλής, άλλως, παραπέμπονται, μαζί με παρόμοια νομοσχέδια, αν υπάρχουν, σε Δημοψήφισμα, τοπικού ή εθνικού χαρακτήρα, ανάλογα με το περιεχόμενο του σχεδίου του νομοσχεδίου.
Η δικαιοσύνη είναι αυτοδιοίκητη και η ηγεσία των Ανωτάτων Δικαστηρίων εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια μαζί με τις εθνικές ή τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η Κοινωνία, αποτελεί την πλέον απτή πραγματικότητα στην Πολιτεία του Ανθρώπου και τελεί, η ίδια και οι θεσμοί της, το απαράβατο πλαίσιο εντός του οποίου εκδηλώνεται η εν γένει κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή, και επ’ αυτής θεμελιώνεται το Κράτος, το Κοινωνικό Κράτος.
Το Κοινωνικό Κράτος, απορρίπτει την ιδέα και το περιεχόμενο του Ανθρώπου, που τον αντιμετωπίζει ως «συντελεστή παραγωγής». Η Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια αποτελεί κυρίαρχο σημείο αναφοράς της Πολιτείας του Ανθρώπου, και τούτη η Αξιοπρέπεια προστατεύεται απολύτως από την Ανέχεια, τη Φτώχεια, την Ανελευθερία και τις ατυχίες της ζωής. Ακόμα και η απλή αναφορά σε μια τέτοια αντιμετώπιση του Ανθρώπου, θεωρείται προσβλητική, υποτιμητική και απαράδεκτη για τα δεδομένα του δικού μας πολιτισμού.
Η οικογένεια, αποτελεί το κύτταρο της Κοινωνίας. Ιδίως τα παιδιά, τυγχάνουν ειδικής κοινωνικής και οικονομικής μέριμνας και υποστήριξης, για την ισόρροπη ψυχική και φυσική τους ανάπτυξη. Η παιδική εργασία απαγορεύεται απολύτως. Η εργαζόμενη μητέρα, ομοίως, τυγχάνει του ίδιου ενδιαφέροντος και στήριξης από το Κράτος. Για την εργαζόμενη μητέρα, τα χρόνια που μεσολαβούν από τη γέννηση ως την ενηλικίωση των παιδιών της, θεωρούνται διπλά από άποψη συνταξιοδοτική. Οι μη εργαζόμενες μητέρες, επίσης, λαμβάνουν για το κάθε παιδί ειδική οικονομική ενίσχυση.
Ο Ελεύθερος Χρόνος, θεωρείται βασικό στοιχείο του Ανθρώπινου Πολιτισμού, ιδίως στην εποχή μας, κατά την οποία η εκπληκτική πρόοδος της Τεχνολογίας και της Επιστήμης, έχει απελευθερώσει πρωτόφαντες δυνατότητες συσσώρευσης πλούτου, και αποδέσμευσης του Ανθρώπου από τα δεσμά της αναγκαστικής εργασίας για επιβίωση. Στο Σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει π.χ, στον Νεοφιλελευθερισμό, όπου η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος αποτελεί το εφαλτήριο για ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου σε λίγους και στέλνοντας στην ανεργία και στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερο εργαζόμενους, οι δυνατότητες της Τεχνολογίας και της Επιστήμης, κατευθύνονται προς τα κανάλια δημιουργίας περισσότερων οικονομικών ευκαιριών για τους πολλούς, ευκαιριών επιχειρηματικής δράσης και απασχόλησης, και ενίσχυσης του υπάρχοντος επιπέδου ευημερίας.
Εργασία 35 ετών, με δουλειά 40 ωρών την εβδομάδα, αποτελεί την προϋπόθεση λήψης πλήρους σύνταξης ανεξάρτητα από ηλικία. Βεβαίως, υπάρχει η αυτονόητη δυνατότητα κάποιος να εργάζεται περισσότερο, εκτός αν υπάρχει ανεργία οπότε, ανάλογα με το ύψος και το είδος της ανεργίας, θα υπάρχουν και αντικίνητρα για τη συνέχιση της παραμονής στην εργασία μετά τη συμπλήρωση των 35 ετών εργασίας.
Η Εργασία, αποτελεί ύψιστο Καθήκον της Πολιτείας και όχι μόνο των Αγορών, από τις οποίες πρώτιστα αναμένεται η προσφορά της. Η Εργασία, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, να ανταποκρίνεται όσο το δυνατό περισσότερο στις ατομικές ικανότητες και δεξιότητες του κάθε εργαζόμενου χωριστά, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Οι συνθήκες εργασίας, τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στον δημόσιο τομέα, ελέγχονται σχολαστικά, ώστε να διαπιστώνεται πως δεν καταστρατηγούνται θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα, και ότι τηρούνται οι δεσμεύσεις που προκύπτουν από τις διάφορες συμβάσεις εργασίας, συλλογικές αλλά και όχι μόνο. Ειδικώς σε ό,τι αφορά την έξοδο από την εργασία στη συνταξιοδότηση, σε περιόδους δυσπραγίας, το Κράτος αναλαμβάνει την παροχή εργασίας ώστε η πλήρης απασχόληση να διατηρείται για όλους, χρηματοδοτώντας την εργασία αυτή με αποταμιεύσεις του παρελθόντος και με δανεισμό, κατά προτεραιότητα εσωτερικό δανεισμό, εθελοντικό ή αναγκαστικό, και με έκτακτη φορολογία.
Το επιχειρηματικό κέρδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι καλοδεχούμενο, και προστατευόμενο από την ίδια τη Κοινωνία, εφόσον η δραστηριότητα από την οποία προκύπτει, διεξάγεται με σεβασμό του πλαισίου που θέτει το Κοινωνικό Κράτος.
Η οικονομική σταθερότητα, όσο αυτή εξαρτάται από το Κράτος, αποτελεί διαρκή στόχο της Κοινωνίας.
Οι Κοινωνικές και Οικονομικές Διεκδικήσεις και οι Κοινωνικοί Αγώνες, είναι απολύτως σεβαστοί, με μόνη την υποχρέωση να έχουν τηρηθεί όλες οι προβλεπόμενες και παρεχόμενες δυνατότητες προβολής και υποστήριξης των διάφορων κοινωνικών και οικονομικών αιτημάτων, που η Πολιτεία προσφέρει στους πολίτες της.
Το Σύγχρονο Κοινωνικό Κράτος, δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις της ίδιας του της καταστροφής, μέσα από τη σπατάλη και τη ρεμούλα, μέσα από τον εκφυλισμό της ίδιας της έννοιάς του και της Δημοκρατίας, μα, αντίθετα, πασχίζει να δυναμώσει της βάσεις της ίδια του της συντήρησης και της αναπαραγωγής του, συγχρονίζοντας με τρόπο γενικά αποδεκτό τις νέες παραγωγικές σχέσεις με τις νέες παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στα νέα οικονομικά δεδομένα, και καταπολεμώντας κάθε τι το οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά παρασιτικό.
Η Κοινωνία είναι ανοικτή αναπτύσσοντας με όλες τις Κοινωνίες του κόσμου, και με πλήρη σεβασμό των δικών τους ιδιαιτεροτήτων, όπως και με πλήρη αξίωση των δικών μας ιδιαιτεροτήτων και της εθνικής μας κυριαρχίας.
Ο μόνος Ρεαλισμός που αναγνωρίζεται, είναι ο Κοινωνικός Ρεαλισμός, ο Ρεαλισμός του Ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας όπως αυτή αποτυπώνεται στον Συνταγματικό Χάρτη και τις Διεθνείς Συμβάσεις και Συμφωνίες που έγιναν δεκτές από τη χώρα.
Το Οικονομικό και Αγοραίο συμφέρον, αποτελούν όψεις του γενικότερου Κοινωνικού Συμφέροντος, εμπεριέχονται σ΄ αυτό και δεν το περιέχουν. Όμως τούτο το Οικονομικό και Αγοραίο συμφέρον, δεν είναι το συμφέρον που αναπτύσσεται και δραστηριοποιείται σύμφωνα με τους όρους άλλων ιδεολογιών, αλλά είναι το συμφέρον που υπόκειται στους νόμους δράσης και λειτουργίας που θέτει το Κοινωνικό Κράτος, και όχι οι νόμοι των αγορών. Αυτοί οι Νόμοι των Αγορών, δεν νοούνται ως αυτοτελείς καταστάσεις έξω και πάνω από τη Κοινωνία, αλλά μέσα και κάτω απ’ αυτή και τους Κοινωνικούς της Νόμους.
Τέλος, ας μη μας διαφεύγει η συγκεκριμένη συγκυρία κατά την οποία κατατίθενται οι σκέψεις αυτές. Βρισκόμαστε εν μέσω εξελίξεων που έχουν τούτα τα χαρακτηριστικά :
Την παγκόσμια κυριαρχία του Νεοφιλελευθερισμού
Την κατάρρευση του Σοσιαλισμού.
Την κατάρρευση της Λαϊκής Δεξιάς και των άλλων μη Νεοφιλελεύθερων Δεξιών ιδεολογιών.
Με λίγα λόγια, δεν έχεις να αντλήσεις κανένα επιχείρημα ούτε από τα Αριστερά ούτε από τα Δεξιά. Ό,τι ακούγεται είναι ο Υπερακροδεξιός Ολοκληρωτικός Νεοφιλελεύθερος λόγος.
Ένιωσα ότι από κάπου έπρεπε να πιαστώ.
Και πιάστηκα από το μεγαλύτερο διακύβευμα της εποχής : τον κίνδυνο της απώλειας της ίδιας της Κοινωνίας, ως ιδέας και ως πραγματικότητας.
Αν αυτό συμβεί, τότε, μποστά σ’ αυτό που θα κυριαρχήσει, ο Μεσαίωνας θα φαντάζει εξαιρετικά λαμπερός.
