στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα εθνικού πόνου και εθνικής μνήμης...
Στις 19 Μαΐου θυμόμαστε και τιμούμε τους 353.000 Έλληνες που εξοντώθηκαν στον Μικρασιατικό Πόντο την περίοδο από το 1916 έως το 1923.
Από το 1911 είχαν λάβει απόφαση οι Νεότουρκοι να επιλύσουν με τις γενοκτονίες των γηγενών εθνοτήτων το εθνικό πρόβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η υλοποίηση της απόφασης. Το 1916 ξεκίνησε η Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο. Μέχρι το 1923 εξοντώθηκαν 353.000 άτομα, δηλαδή ο μισός ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη στις μέρες μας. Γιατί η περίοδος που άρχισε με την εθνική εκκαθάριση αφ’ ενός μεν της Μικράς Ασίας από τους ανεπιθύμητους γηγενείς, αφ’ ετέρου δε με την κυριαρχία του ολοκληρωτισμού στον Ρωσικό Βορρά, πήρε τέλος.
Η ημέρα της 19ης Μαΐου, ημέρα κατά την οποία το 1919 άρχισε η δεύτερη φάση εξόντωσης του Ελληνισμού στις εσχατιές του, εκεί στον Πόντο, με την απόβαση του Κεμάλ στην Σαμψούντα, συνοδευόμενου και καθοδηγούμενου από τον Γερμανό Όττο Φον Λήμαν Σάντερς - έχουν στο αίμα τους μάλλον οι Γερμανοί τους διωγμούς, τις εκκαθαρίσεις και τις γενοκτονίες - μας υποχρεώνει να μη σταθούμε σιωπηλοί μπροστά σε μια από τις τραγικότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Μας υποχρεώνει να θυμηθούμε, να κατανοήσουμε τα γεγονότα και να προσδιορίσουμε την εθνική μας στάση. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, όταν τα θύματα των εθνικών εκκαθαρίσεων, ήταν οι Έλληνες, μας κάνουν ιδιαίτερα ευαίσθητους σε αντίστοιχα φαινόμενα των ημερών μας. Ήταν Γενοκτονία!
Στο σήμερα, δεν νοείται να ανεχόμεθα την προκλητικότητα της Τουρκίας - είναι απαράδεκτο, είναι ανέντιμο εθνικά - ούτε να κάνουμε ότι δεν αντιλαμβανόμεθα τι σημαίνουν δηλώσεις, ότι στην Κύπρο π.χ. είναι δύο κράτη, που σημαίνει ότι ξανά ο Αττίλας προκαλεί την Ελλάδα και τα Ηνωμένα Έθνη και τη διεθνή νομιμότητα. Δεν είναι ανεκτό! Ούτε μπορώ να υποφέρω τις καινούργιες, υπό διαμόρφωσιν συνθήκες, να κάνω μνημόσυνα για τη μνήμη, για τον πόνο, για το δάκρυ των αδερφών μας που έπεσαν, που εθυσιάστηκαν, που εσφαγιάσθησαν.
Είναι χρήσιμο να μην λογοκρίνεται η ιστορία κατά το δοκούν, εκ του πονηρού και από απόσταση ασφαλείας. Στην επιμνημόσυνη δέησή μας και διατύπωση απότισης του φόρου τιμής, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να μην διαμορφώνουμε ιστορικές αφαιρέσεις οι οποίες ζημιώνουν τον εθνικό κορμό και το πνεύμα, τη συνείδηση του ελληνισμού.
Μια μικρή αναφορά που δεν εφωτίσθη. Δεν ήταν η Μικρασιατική εκστρατεία ένας τρελός μεγαλοϊδεατισμός. Διαβάστε τον Βενέζη. Πηγαίνουμε στη Νέα Ιωνία, για να δείτε - όλοι τα ξέρετε, αλλά να τα συνειδητοποιήσουμε ξανά - έναν κεκηρυγμένο, σχεδιασμένο, αποφασισμένο, διωγμό των Ελλήνων και των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου από το 1914, αμέσως μετά τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων.
Επίσης, να δείτε την Καππαδοκία να διώκεται με τεχνογνωσία εξαφάνισης τους μακρείς δρόμους προς τα αλατωρυχεία της βαθιάς Ασίας, να δείτε την Σπάρτη της Πισιδίας, όπου είναι και η γενέτειρα του Ντεμιρέλ. Και είχα την ευκαιρία σε μια συνάντηση στο Νταβός να του μιλήσω για το ότι είμαστε συμπατριώτες - «είσαστε από τη Σπάρτη» - και ταυτόχρονα εγώ να του υπενθυμίσω ότι εκεί έγιναν δυστυχώς οι πρώϊμοι διωγμοί των Σπαρταλήδων.
Αυτά τα ιστορικά ανέκδοτα γιατί τα παραθέτω; Γιατί έχουμε στο μνημόσυνό μας την τεκμηρίωση. Το 1914 λέει ο Βενέζης «στον δρόμο προς τα αλατωρυχεία», δηλαδή τον εξοντωτικό, έχουμε τους Σπαρταλήδες, έχουμε τους Καππαδόκες, έχουμε τους Έλληνες του Ικονίου, όχι παρακαλώ από το 1922 που είναι η αναίρεση. Φαντάζομαι να σας έδωσα το πνεύμα αυτού του επιχειρήματος.
Έτσι, και γι’ αυτούς τους λόγους βρέθηκε ο πατέρας μου το 1920 - και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό - να είναι στρατιώτης πολεμιστής της Μικράς Ασίας. Δεν θα πούμε τίποτα; Δεν ήταν τίποτα εισβολείς που πέρασαν απέναντι να πάνε να κάνουν κατάληψη γαιών και χωρών. Πήγαν για τους διωκομένους αδερφούς. Πέρασε το Σαγγάριο ύστερα. Καθώς ξέρετε, στρατιωτικά δύο δόγματα υπάρχουν. Το ένα είναι κρατάς το έδαφος, αλλά όπως είχε παραχωρηθεί, δηλαδή καταχωριστεί από τη συνθήκη των Σεβρών, δεν αρκούσε για άμυνα το έδαφος της περιοχής της Σμύρνης και έπρεπε να λειτουργήσει το δεύτερο στρατιωτικό δόγμα. Αντέλεξαν πολλοί και ο Ιωάννης Μεταξάς, ότι πρέπει να καταδιώξεις μέχρις εξοντώσεως τον εχθρό. Έτσι φτάσαμε να διαβούμε το Σαγγάριο. Και ύστερα με αλλεπάλληλες προδοσίες, διεθνούς και εσωτερικού επιπέδου, υποχωρήσαμε και από το Σαγγάριο.
Έχω μια φωτογραφία του πατέρα μου με έναν συμπολεμιστή του, Ρούση από τη Μεσσηνία που λέει στο πίσω μέρος: «Μόλις διέβημεν τον Σαγγάριο, 22 Ιουλίου 1921». Μας μιλούσε γι’ αυτό. Μας μιλούσε με μια φυσική ευγένεια για τον Τούρκο που πολεμούσαν. Τον έβλεπε και αναγνώριζε τις αρετές του στρατιώτη, του αντίπαλου πολεμιστή. Έτσι ήταν το πνεύμα του.
Μια ιστορική υποσημείωση ίσως άνευ σημασίας, αλλά είναι μαρτυρία. Με ευνόησε η τύχη, το 1993 και ήμουν Υφυπουργός Εξωτερικών. Με μια γραμμή μηνύματος από τα Ηνωμένα Έθνη και με έναν ιστοριοδίφη σημαντικό για την υπόθεση του ποντιακού ελληνισμού, τον Βλάση Αγτζίδη, είναι καθηγητής και τον ξέρετε όλοι, εκινητοποιήθηκα, επυροδοτήθηκα, θα έλεγα, στο να είμαι ο πρώτος Έλλην Υπουργός που μίλησε για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Το 1994 ήρθε η πράξη της Βουλής για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα, τα τιμούμε και δεν κάνουμε σύνοψη όλων των ιστορικών δεδομένων εδώ. Αποτίουμε φόρο τιμής. Είμαστε υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης των λαών. Κανένας δεν θα μας αφαιρέσει το δικαίωμα να ανάψουμε κεράκι στη μνήμη των Ελλήνων, των συνελλήνων μας, κανένας δεν θα μας υποχρεώσει με μια λοβοτομή να τους ξεχάσουμε.
Απαγορεύεται, όσο υπάρχει Έλληνας και ακόμη περισσότερο - είναι ανεπίτρεπτο - να είμαστε φοβισμένοι σαν υποτελείς σε οποιονδήποτε Αττίλα που προκαλεί. Εδώ είμαστε ένας λαός και μια ψυχή ζώσα και εν εγρηγόρσει.
Και από τη Διεθνή Κοινότητα ζητούμε απλά να κινείται αυτή με γνώμονα τις οικουμενικές αρχές του Δικαίου και της Ηθικής, με πνεύμα ισότητας και δικαιοσύνης. Εμείς το δικαίωμα στη μνήμη και στον πόνο για τον αδικοχαμένο αδελφό το θεωρούμε αυτονόητο και αναφαίρετο.
Το Έθνος μας, στις δύσκολες ημέρες που περνούμε, αντλεί χωρίς εμπάθεια διδάγματα από την ιστορική μνήμη. Εμείς οι Έλληνες, με βοηθό την ιστορική μας συνείδηση, μπορούμε να αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια το ιστορικό μας παρελθόν. Και με δύναμη ζωής για το μέλλον.
Σημείωση : Ήταν η πρώτη φορά που Έλληνας Υπουργός, ο Βύρων Πολύδωρας, έσπασε σιωπή 74 ετών και μίλησε με επίσημη ανακοίνωσή του για την Γενοκτονία των Ποντίων και την ανάγκη της Διεθνούς αναγνωρίσεως της Γενοκτονίας των Ποντίων ως Γενοκτονίας και την υποχρέωση της Διεθνούς Κοινότητας να το πράξει.
Πηγή
