Συζητούν ακόμη, λένε, τις λεπτομέρειες για τον «κόφτη» των δημοσίων δαπανών όταν τα πράγματα στα δημοσιονομικά θα εξοκείλουν από ...
τους στόχους τους επί το δυσμενέστερον.
Όμως, δεν έχει καμία σημασία τι συζητά η νυν κυβέρνηση, αυτή που υποτίθεται ότι ασκεί την κυβερνητική εξουσία στο τόπο.
Όπως δεν είχε καμία σημασία τι «συζητούσε» τη κάθε φορά η κάθε προηγούμενη μνημονιακή κυβέρνηση, και τι θα «συζητά» η κάθε επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση.
Σημασία έχει η επιθυμία και το «έλεος» της Ξένης Κατοχικής Δύναμης που κυβερνά τη χώρα από το 2010 και μετά.
Το ποιους θα αφορά ο «κόφτης», θα το εννοήσουμε όταν αντιληφθούμε το ποιους ΔΕΝ θα αφορά.
Και ΔΕΝ θα αφορά τέτοιες περιπτώσεις, όπως -όλως ενδεικτικά- :
Το να υπάρχει κόφτης στην μεγαλοφοροδιαφυγή.
Το να υπάρχει κόφτης στη μεγαλοφοροαποφυγή.
Το να υπάρχει κόφτης στην μεγαλοεισφοροδιαφυγή.
Το να υπάρχει κόφτης στο λαθρεμπόριο και μάλιστα το μεγαλολαθρεμπόριο κάθε μορφής.
Το να υπάρχει κόφτης στη μεγαλοδιαπλοκή.
Το να υπάρξει κόφτης στο παράνομο και ανέλεγκτο ως προς το ύψος του δημόσιο χρέος.
Ο «κόφτης» που θεσμοθετείται, ή καλύτερα, πρόκειται -εκτός απροόπτου- να θεσμοθετηθεί, και αφορά περικοπές ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, λόγω απόκλισης δημοσιονομικών στόχων, που οφείλονται στη ΜΗ σοβαρή και ουσιαστική διεκδίκηση ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ από πηγές όπως οι παραπάνω, μέσω της μη ουσιαστικής και σοβαρής επιδίωξης είσπραξής τους, αλλά και επειδή προέρχονται από διαχρονικά προστατευόμενες πηγές μαύρου ή/και διαπλεκόμενου χρήματος, αυτός ο «κόφτης», αποτελεί την επιτομή του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ εναντίον εκείνων των κατηγοριών πολιτών που τα Μνημόνια στοχοποίησαν με κριτήρια, των οποίων ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, είναι ορατός από όσους δεν έχουν ακόμα τυφλωθεί πνευματικά και ψυχικά.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε.
Τι μας λέει η προπαγάνδα και οι γλώσσες - ενεργούμενα της Αθλιότητας;
Μετράνε με ακρίβεια σέντς πόσα εισέπραξαν από μισθούς και συντάξεις τα συνήθη υποζύγια, τα χρόνια της «ευημερίας» και αποφαίνονται : «Απλώσατε τα πόδια σας περισσότερο από όσο έπρεπε, από όσα άντεχε η οικονομία, γι’ αυτό και θα πληρώσετε τη κρίση, διότι εσείς τη δημιουργήσατε». Είναι οι μισθοί και οι συντάξεις οι «δράστες»!
Ας πούμε δύο κουβέντες, ξανά, πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Όταν κάποιοι συγκρίνουν στην Ελλάδα τα επίπεδα μισθών, τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, προκειμένου να «αποδείξουν» πόσο πολύ οι Έλληνες μισθωτοί απολάμβαναν μια «ευημερία» δυσανάλογη με τις δυνατότητες της χώρας, τουλάχιστον όσοι από αυτούς τους «αναλυτές» επιθυμούν να αποστασιοποιούνται από το πλήθος των ερασιτεχνών αυτοχαρακτηριζόμενων «αναλυτών», ή ακόμα χειρότερα, από εκείνους που όχι από άγνοια ή ανικανότητα, προπαγανδίζουν και προβάλλουν τα επιχειρήματα της Αθλιότητας, δεν θα πρέπει να λησμονούν, να «αναπροσαρμόζουν» τα μέτρα σύγκρισης των μισθών (και συντάξεων), με βάση τον πραγματικό πλούτο που παρήχθη στον τόπο, και όχι τον δηλωθέντα, όπως και τη εξέλιξη των «μεριδίων» των άλλων κοινωνικών και οικονομικών εταίρων, κυρίως από το χώρο του «επχειρείν», για να μας φωτίσουν αν και πόσο παρατηρήθηκε κι εκεί το ίδιο φαινόμενο της «πλασματικής ευμάρειας». Αν το ΑΕΠ προσαυξηθεί κατά το ποσοστό που δεν δηλούται, και επομένως καρπούται από όσους νέμονται αυτό το αδήλωτο πλούτο, τότε, τα όποια «κριτήρια πλούτου», μεταξύ των μισθών και συντάξεων και των επιχειρηματικών κερδών, θα πρέπει να αναπροσαρμόζονται ανάλογα είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Π.χ., τα δύο πρώτα ασφαλώς και υπερεκτιμώνται, δηλαδή είναι πολύ μικρότερα αυτών που θα δικαιολογούνταν στο ΑΕΠ προστίθονταν και εκείνο της παραοικονομίας, ενώ τα δεύτερα ασφαλώς και υπεοεκτιμώνται, δηλαδή είναι πολύ μικρότερα των πράγματι δηλωθέντων. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι όχι μόνο η παραοικονομία μα και άλλες πραγματικότητες, π.χ., η διαφθορά, οδηγούν σε τέτοιες πλασματικές συγκρίσεις, τότε είναι φανερό για τι πράγμα μιλάμε.
Όμως, κάποιοι «αναλυτές», δεν μπαίνουν ποτέ στο κόπο να κάνουν μια ολοκληρωμένη αποτύπωση της πραγματικότητας.
Αρκούνται να συγκρίνουν μισθούς και συντάξεις με τα προηγούμενα δικά τους επίπεδα και να ανακράξουν εκ του ασφαλούς :
Εύρηκα!
Ή μάλλον :
Εύρηκαν!
Όχι!
Δεν είναι το 30% της ΕΤΗΣΙΑΣ φοροδιαφυγής που δημιούργησαν το χρέος και τη συνέβαλαν στη Κρίση!
Δεν είναι τα δισεκατομμύρια της ΕΤΗΣΙΑΣ εισφοροδιαφυγής που δημιούργησαν το χρέος και τη συνέβαλαν στη Κρίση!
Δεν είναι τα δεκάδες δισεκατομμύρια ΕΤΗΣΙΩΣ της μαύρης οικονομίας και της διαφθοράς που δημιούργησαν το χρέος και τη συνέβαλαν στη Κρίση!
Δεν είναι τα εκατοντάδες δις ευρώ που χρόνια τώρα ταξίδευαν και ταξιδεύουν προς Ελβετία και άλλες χώρες, όπως και σε φορολογικούς παραδείσους μέσω των off-shore εταιριών που δημιούργησαν το χρέος και τη συνέβαλαν στη Κρίση!
Δεν είναι τα δεκάδες δις ευρώ των ΕΣΠΑ που κατασπαταλούνταν επί χρόνια δεξιά και αριστερά που δημιούργησαν το χρέος και τη συνέβαλαν στη Κρίση!
ΜΟΝΑΧΑ αυτές οι πηγές, αθροιζόμενες τα τελευταία δέκα με είκοσι χρόνια, μπορούν να μας δώσουν αστρονομικά ποσά σε επίπεδο τρις ευρώ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ φορολογήθηκαν ή απέδωσαν ό,τι όφειλαν να αποδώσουν στην υπόθεση της ανάπτυξης της χώρας.
Τι λέει η Αθλιότητα;
Ότι αυτό το ασύλληπτο σε μέγεθος ποσό, που προκύπτει από όλες τις παραπάνω «ευγενείς» δραστηριότητες, περίπου μοιράστηκε στους μισθωτούς και συνταξιούχους, γεγονός που «γονάτισε» οικονομικά τη χώρα!
Αυτοί ενθυλάκωσαν τα ποσά αυτά, τα οποία τα έχουν σε καταθέσεις στην Ελβετία και αλλαχού, σε πολυτελή και πανάκριβα ακίνητα, ή στα σεντούκια τους!
Αυτοί λοιπόν καταχρέωσαν τη χώρα!
Αυτοί είναι που άσκησαν τις δημιουργικές λογιστικές με τις οποίες δημόσια χρέη κρύβονταν κάτω από το χαλί απλά για να εμφανιστούν κάποια στιγμή στο μέλλον, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μέσω τέτοιων ωραιοποιήσεων επείγουσες σκοπιμότητες της κάθε εποχής.
Είναι ο μισθωτός και ο συνταξιούχος, που ο καθείς τους συνεπικουρούμενος από ένα επιτελείο λογιστών και νομικών, διόγκωναν το χρέος της χώρας, ώστε όλα να φαίνονται νομότυπα!
Είναι ο μισθωτός που κατηγορείται δικαίως για «αδήλωτη μαύρη εργοδοτική εργασία», μιας και δεν δηλώνει τη δραστηριότητα και τα εξ αυτής κέρδη των εργοδοτών του.
Είναι ο συνταξιούχος που δεν πλήρωνε ως εργαζόμενος (τουλάχιστον ως μισθωτός) τις εισφορές του ανελλιπώς, είναι αυτός που διαχειρίστηκε και είναι αυτός; Που σπεκούλαρε με τις κρατήσεις του παίζοντας μ’ αυτές παιχνίδια χρηματιστηριακά και άλλα, είναι αυτός που λεηλάτησε τα Ασφαλιστικά του Ταμεία, είναι αυτός που επέβαλε το PSI, την ταφόπλακα στα Ταμεία του.
Είναι αυτοί, που ευθύνονται για τα πάντα, ακόμα και για τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών. Δεν φταίνε οι τράπεζες που έδιναν δάνεια (όχι μονάχα στεγαστικά ή καταναλωτικά ασφαλώς) έχοντας εξευτελίσει κάθε έννοια ελέγχου της φερεγγυότητας του δανειολήπτη και του πιστωτικού κινδύνου, αλλά αυτοί που τα έπαιρναν!
Άλλωστε, δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που είχαν επιδοθεί σε ένα άγριο παιχνίδι κερδοσκοπίας, σε βαθμό που στα καφενεία, εκεί ανάμεσα στο καφέ και στη πρέφα, να ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες για τα credit default swaps (τα περίφημα cds) με τα οποία ήταν όλοι τους φορτωμένοι και για hedge funds;
Το λένε και οι έρευνες και οι αναλύσεις!
Ποιες;
Αυτές της Αθλιότητας!
Ουδείς άλλος ευθύνεται και γι’ αυτό, τα Μνημόνια, τα οποία «δικαίως» στοχεύουν την «πραγματική κρυπτοπλουτοκρατία» του τόπου, που είναι οι παραπάνω δύο κατηγορίες συμπολιτών μας!
Όχι ένας «κόφτης», μα κι εκατό «κόφτες» να τους βάλετε, και πάλι, το κακό που έκαναν δεν μπορεί να «ξεπλυθεί» με τα «ψίχουλα» που τα Μνημόνια τους επιβάλλει να πληρώσουν.
Ναι! Χρειάζονται κόφτες σοβαροί, αποτελεσματικοί και προ πάντων δίκαιοι!
Και τι πιο σοβαρό, αποτελεσματικό και δίκαιο, από κόφτες που θα περικόπτουν τις δημόσιες δαπάνες, διάβαζε μισθούς και συντάξεις, διότι δεν έμεινε τίποτα άλλο, μιας και αυτές, αντικατοπτρίζουν σχεδόν το σύνολο από αυτό που έμεινε και κάποτε ονομάζονταν «κοινωνικές δαπάνες».
Και κυρίως, δίκαιο!
Αυτό που ο πρωθυπουργός κάποτε είχε υποστηρίξει ότι η αποτελεί (η Αριστερά που εκπροσωπεί) «τη κάθε γραμμή του Συντάγματος»!
Επιτέλους!
Τέλος στο αίσχος εκείνο που άπλωναν δίχτυα από αράχνες, κατάλληλα για μικρές μύγες, και τα οποία διαφήμιζαν ως παγίδες που θα έπιαναν ελέφαντες, με αποτέλεσμα η κρυπτοπλουτοκρατία των μισθωτών και συνταξιούχων να βρίσκονται πάντα κάτω από καθεστώς προκλητικής ατιμωρησίας!
Τέλος στα ταμπού που είχε επιβάλει η «κρυπτοπλουτοκρατία» των μισθωτών και συνταξιούχων, η οποία άλλο δεν κάνει παρά από το πρωί ίσαμε το βράδυ να διεκδικεί για τον εαυτό της προκλητικά προνόμια, που υποδαυλίζουν ό,τι θετικό επιτυγχάνουν οι τάξεις εκείνες που αποτελούν το ίδιο το περιεχόμενο της έννοιας «θετικό».
Και αποτελεί τίτλος τιμής γι’ αυτή την «πρώτη φορά Αριστερά» που επιτέλους, τολμά να τα βάλει με τους ταξικούς εχθρούς της χειμαζόμενης τάξης του «μαυρο-λαθρο-επιχειρείν», εκείνους τους εχθρούς που τόσα ανυπέρβλητα εμπόδια βάζουν στους ευγενικούς της στόχους, εκείνους τους στόχους, που υπηρετούν με την μέγιστη ανιδιοτέλεια το γενικό συμφέρον!
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν οριστεί οι «λεπτομέρειες» στο επίπεδο της νομοθετικής διατύπωσης του «κόφτη». Εξήγησα γιατί δεν θα έχει σημασία η νομική διατύπωσή του. Εξήγησα γιατί σημασία έχει η δημιουργία αυτού του «θεσμού» και γιατί δεν θα μπορεί να στοχεύει παρά μονάχα εκεί που επισήμανα. Ένα μονάχα μπορεί να συμβεί : τελικά για κάποιο λόγο να μην ψηφιστεί, να αποσυρθεί η «ιδέα» του «κόφτη». Αν και αυτό το τελευταίο το θεωρώ απίθανο, εν τούτοις, και αν ακόμα συμβεί, σε τίποτα δεν αφαιρεί από όσα στο παρόν άρθρο υπενθυμίστηκαν. Στο κάτω - κάτω, όταν μιλάμε για κυβερνητικές πολιτικές, ενίοτε οι προθέσεις μετράνε περισσότερο και από την υλοποίησή τους, διότι αναδεικνύουν «μύχιες» επιδιώξεις, τις οποίες είναι πολύ σημαντικό να τις γνωρίζει ο λαός.
